Het is toch een vreemd iets dat schrijven. Zo heb je elk moment van de dag ideeën voor een verhaal en kun je niet wachten om het op te schrijven. En soms komt er gewoon niets in je op wat de moeite waard is om met jullie te delen. Hoe kan dat? Gebeurt er te weinig in mijn leven? Nee ook dat kan ik niet zeggen.
Het is toch een vreemd iets dat schrijven. Zo heb je elk moment van de dag ideeën voor een verhaal en kun je niet wachten om het op te schrijven. En soms komt er gewoon niets in je op wat de moeite waard is om met jullie te delen. Hoe kan dat? Gebeurt er te weinig in mijn leven? Nee ook dat kan ik niet zeggen.
Ik ga het hebben over één van de dingen in het leven die mij irriteert, de kortzichtigheid van de mensheid. Vrijwel iedere dag weer word ik er aan herinnert hoe kortzichtig een gemiddeld persoon werkelijk is.
‘Oh, schrijf jij columns, tegenwoordig en waarover gaan die dan?’
‘Over van alles gaan ze’.
Opgetrokken wenkbrauwen tegenover mij. ‘Bijvoorbeeld?’
Ik denk even na.
‘Over mijn ergste flaters, jeugdherinneringen, dingen waar ik over struikel of die voor mijn voeten vallen, vakanties, actualiteit, fictie’.
Flauwe belangstelling zie ik opkomen in de ogen van de kennis.
‘Je gaat toch niet je flaters aan anderen, aan vreemden vertellen? Lijkt me eng, onveilig’.
Brillen optakelen, broeken afstropen, blazen ledigen, nadruppelen, afslaan, droogkuisen, handjes wassen, we hebben het er maar druk mee. Dat er dan ook nog eens mensen boeken kunnen lezen op een toilet vind ik knap. Ik kom niet verder dan verjaardagkalender spotten of tegeltjes turen. Steevast heb ik daarna een dweil nodig. Gelukkig ben ik in het bezit van een multifunctioneel pleeborstel. Je weet wel zo’n ijzeren standaard met reserverol, stoffer en blik en wegwerpdweil.
