Steeds vaker hoor ik de laatste tijd mensen in Amsterdam praten over de Italiaanse methode. Daarbij dacht ik in mijn naïviteit aan lekker eten. Pasta al dente met een beetje olijfolie. En verse pesto. Maar nee, dat werd daar niet mee bedoeld. Inmiddels heb ik een vermoeden van wat die term ‘Italiaanse methode’ dan wél inhoudt: dat gangsters net als in het zuiden van Italië het justitie-apparaat omkopen, zodat ze ongestraft hun gang kunnen gaan.
12 november 2008, 8.39 uur. De zon schijnt zacht en de wind waait wild. De hemel gloort rozerood tot aan de oren. Een nieuw wereldwonder is geboren. Keizerlijk gehaald en koninklijk ontvangen. Met een klein en bonkend hart en alles erop en eraan. Zijn lot ligt al vast. Een groeiproces in een lange reis vol verwondering. Voorzien van eten, warmte en veel genegenheid. Zoet en zaligmakend in ouders ogen. Deze lieve vriend heet Dim.
Honger en dorst voor altijd uit de wereld. Voedselbanken gratis en nooit meer op de pof. Armoede, HIV en iedere oorlog overwonnen. Acceptatie van meerdere geloven en culturen. Eenzaamheid doorbroken. Liefde en muziek voor diegene die het horen wil. Warmte en wilskracht in lijf en leden. Vriendelijk verkeer op alle wegen. Bedreigde dieren gered in hun bestaan. Rust en vrede in hoofd en hart van alleman. De hemel terug op aarde.
Vanochtend bladerde ik de vrouwenblaadjes van me moeder eens door. Waarom? Ik moest toch een beetje weten wat de problemen van hetero wereld zijn. Hetero’s hebben het maar makkelijk, ze vinden een man/vrouw en gaan trouwen en blijven daar dan de rest van hun leven bij.
‘Wat een kutavond’, dacht Nico, toen hij alweer de zesde afbeller wegdrukte op zijn mobiele telefoon. Zaterdagavond, slingers aan het plafond, koelkast gevuld met bier en lekkere hapjes en toch weer eenzaam en alleen zijn verjaardag moeten vieren. Moedig om het toch weer een kans te geven, want van de afgelopen 20 jaar kwam er ook al niets van.
