Toen ik tien jaar geleden in Thailand woonde zag ik hem. Midden op het kruispunt, in een verzengende hitte. Als er een calamiteit zou optreden, zou deze agent niet op kunnen treden omdat hij zich niet zou kunnen bewegen. Zijn uniform leek om zijn lichaam “gekrompen” te zijn. Een skinny jeans die je liggend aan moet trekken. Fascinerend, die politie-eenheid in Thailand.
Ongeveer rond deze tijd begint de zomer en de bijbehorende zomervakantie..
Voor sommigen betekent dat zon zee strand en alles wat verboden is en stiekem gebeurt, want “We zitten nu toch even niet in Nederland, niemand die het hoeft te weten.”
Voor anderen wordt het zwoegen. Vakantie betekent vaak voor ons, studenten, werken werken en nog eens werken.
“Bent u de moeder van Bram?”
De vrouw die aan mijn voordeur staat kijkt mij raar smekend aan. Wroetend in mijn brein kan ik haar nergens plaatsen. Aarzelend vertel ik haar inderdaad de Bram’s moeder te zijn.
“Wilt u alstublieft vragen of hij niet meer bij mij aan de deur komt?”
Voordat ik kan vragen waarom hij haar steeds bezoekt begint de vrouw al te vertellen.
Wie heeft het niet meegemaakt…
Mannen die overlopen van de testosteron.
Of vrouwen… met teveel testosteron.
In ieder geval mensen die gewoon hup hun gevoel achterna gaan, in de vorm van geiligheid of agressie.
Vijftig jaar Europese samenwerking. Vijftig jaar waarin Europa en de wijze waarop de samenwerking gestalte kreeg zelden of nooit een onderwerp bij verkiezingen is geweest. In ieder geval niet bij de verkiezingen waar ik de afgelopen 30 jaar aan deel heb mogen nemen. Het was niet belangrijk genoeg, te abstract of gewoon oninteressant. Het leefde niet en ging ook niet leven. Tegelijkertijd groeide de samenwerking maar door. Eigenlijk blijkt daar al uit dat het een keer mis moest gaan. Niet leven en wel groeien. Dat gaat namelijk lastig samen.
