Uniformiteit

Toen ik tien jaar geleden in Thailand woonde zag ik hem. Midden op het kruispunt, in een verzengende hitte. Als er een calamiteit zou optreden, zou deze agent niet op kunnen treden omdat hij zich niet zou kunnen bewegen. Zijn uniform leek om zijn lichaam “gekrompen” te zijn. Een skinny jeans die je liggend aan moet trekken. Fascinerend, die politie-eenheid in Thailand. Volgens mij was de serie Chips daar net uitgebracht. Het leek net of deze acteurs zo van het filmdoek in het Thaise straat decor neergezet waren. Er goed uitzien was belangrijker dan één of andere crimineel op de hielen zitten. Het enige wat bewoog waren de armen, en dat ging nog met moeite. Hem naderend ging ik vanzelf zachter rijden, dus de agent had toch de invloed die er van hem verlangd werd, al was het niet om een verkeerstechnische reden. En toen hij zich omdraaide en de bilpartij van Mel Gibson me aanstaarde, scheelde het niet veel of ik had mijn auto midden op zijn kruispunt geparkeerd.

Wat hebben vrouwen en mannen toch met een uniform?

Blijkbaar vinden veel mannen zichzelf nog sexier dan ik ze vind. Een aantal jaren geleden zeilden we over de Westerschelde en in de verte kwam een douaneboot ons tegemoet. Een blonde God, net zo breedgeschouderd als Arnold Schwarzenegger, stond op het dek, met alleen maar een zeer strak zwemwerkbroekje aan. Wel in de bedrijfskleuren natuurlijk. Oh, wat had ik een spijt dat ik niet die sigarettensmokkelaarster uit België was die ze zochten. En nadat ze zagen dat man en kind ook aan boord waren, ging het feest van fouilleren ook al niet door. Hoeveel vrouwelijke sigarettensmokkelaars zeilen er nu over de Westerschelde? Nee, het tonen van zijn uniformpje en wat erin zat gaf hem meer dan genoeg werkdruk. En ik kan U vertellen, het was meer dan voldoende. Het was alles te wensen en niets meer te raden.

Iets anders: ook piloten zijn gek op zichzelf. De reclame om kinderen al vroeg happig te maken voor dit beroep begint al met een piloot die zelfverzekerd in uniform glimlachend door één of andere hal loopt en wanneer er een kind stralend naar hem opkijkt, hij een tikje tegen zijn pet geeft. Waar is de zwetende man die een noodlanding moet maken en zijn gebruinde hand stevig om zijn knuppel houdt. Die wil ik zien.

Ik ben gek op mannen in werkkleding die ruiken naar werk. Nee, geen zweetlucht, maar de geur van olie, metaal of hout. “Oerluchten”, noem ik het. Voor mij geen man in driedelig kostuum en stropdas die veel te strak zit, waardoor de hersenen véél te weinig zuurstof krijgen.

Maar luchtjes veranderen in de loop der jaren. Vroeger, als mijn man thuiskwam uit zijn werk, rook hij naar raffinaderijen; was hij op onze boot bezig geweest, dan rook hij naar diesel. Als hij nu thuiskomt uit het buitenland, dan hangt er altijd een knoflooklucht om hem heen, omdat hij buitenshuis het liefste pizza’s eet. En wanneer hij thuis is, werkt hij achter zijn laptop in een zweem van “Javaanse Jongens” en rode wijn.

In de weekeinden vliegt hij in zijn Cessnaatje; helaas zonder uniform. Maar ik weet wel, dat wanneer hij een noodlanding moet maken, ik degene ben die zijn knuppel vasthoud.