Poespas

“Bent u de moeder van Bram?”
De vrouw die aan mijn voordeur staat kijkt mij raar smekend aan. Wroetend in mijn brein kan ik haar nergens plaatsen. Aarzelend vertel ik haar inderdaad de Bram’s moeder te zijn.
“Wilt u alstublieft vragen of hij niet meer bij mij aan de deur komt?”
Voordat ik kan vragen waarom hij haar steeds bezoekt begint de vrouw al te vertellen.
“Het begon allemaal een paar weken geleden. Mijn man en ik hadden een briefje met foto opgehangen in de supermarkt, omdat onze Tijger al vijf dagen niet meer thuis was gekomen. Een dag later stond uw zoon bij ons op de stoep. In zijn armen een zwart witte kater. “Hallo mevrouw. Ik heb Tijger gevonden. Krijg ik nu de beloning?” Er stond duidelijk op het briefje dat onze poes bruin met zwarte strepen had, maar dat was Bram overduidelijk ontgaan.

Met een spijtige blik in zijn ogen liet hij het dier los. Na mij ervan verzekerd te hebben onze poes zéker te gaan vinden werd de zoektocht vervolgd. Nog geen uur later trok hij een wit beest met zwarte vlekken aan zijn halsbandje over ons tuinpad. Paul, mijn man, kwam niet meer bij. Zijn gelach versterkte uw zoons zoeklust. In de dagen die volgden sleepte hij elke kat uit de buurt naar ons toe. Elke kleur, elke soort, elke maat kregen wij te zien, maar Tijger? Ho, maar.

De volgende stap in uw zoons actieplan was versterking vragen bij klasgenoten. De bel bleef maar rinkelen en toen wij hem afzetten gingen al die jongetjes –vergezeld van katten en af en toe een verdwaalde hond- aan de brievenbus klepperen. Langzaamaan begonnen wij er gestoord van te worden. Ongerust zagen wij het aantal ‘vermiste poezen-briefjes’ groeien in de supermarkt. Binnen de kortste keren was niet alleen het mededelingenbord, maar de gehele wand bedekt met foto’s en beschrijvingen. Is dat u niet opgevallen?”

“Sorry, ik kijk nooit op dat bord.”
Alsof ze mij niet gehoord heeft vervolgt de vrouw haar relaas. “De kinderen haalden gewoon dieren uit andere wijken en lieten ze bij onze voordeur weer los. Wat wij ook zeiden; het zoeken ging onverminderd door. Gedesoriënteerd bleven de beestjes rond ons huis lopen. Regelmatig kwamen ze ook via het kattenluik naar binnen om met elkaar een geurstrijd aan te gaan.

Gisteravond belden er ineens twee agenten aan. Buurtgenoten hadden ons aangegeven wegens dierendiefstal. Bij nader onderzoek bleken er drie vermiste dieren bij ons naar binnen geglipt te zijn, waaronder één raskat. Al sproeiend tegen onze pasgeverfde muren werden ze door de ‘arm der wet’ aangetroffen. Beiden werden we meegenomen voor verhoor. Blijkbaar kwam ik overtuigender over dan mijn man, want na een nachtje cel en talloze ondervragingen lieten ze mij vanmiddag weer vrij.

Ik ben gelijk naar u op zoek gegaan. Alstublieft, mevrouw: mijn kat is nog steeds weg, mijn huis stinkt, al mijn buren hebben zich tegen me gekeerd, mijn man zit op het bureau. Help me!”

Geschokt draai ik me om en roep Bram.
“Marieke!” roept hij verheugd als de vrouw zijn blikveld bereikt.
Vragend trek ik mijn wenkbrauwen op.
“Ik help Marieke met Tijger zoeken. Goed, hè?”
De vrouw is inmiddels in tranen uitgebarsten.
“Rustig maar,” zegt Bram, “wij gaan net zo lang door tot we hem gevonden hebben.”
Lijkbleek zakt de vrouw door haar knieën.