‘Zo komt er van dat hek ook niets terecht,’ mopperde Connie ‘Je hebt alles maar zo laten liggen.’
Ze was bezig achter haar computer foto’s te titelen.
‘Kan d’r niks aan doen,’ mompelde ik. ‘Hij trok die paal uit de grond en toen moest ik wel mee.’
‘Waarom vroeg je dat?’ zei ze. ‘En waarom begin je ook zo als hem te praten?’
Ik keek haar stomverwonderd aan.
Communiceren houdt meer in dan een stem horen en een stukje stof zien bewegen in het ritme van ademtocht. Moet dat de juffrouw van mijn dochtertje worden? Een masker waarop niet is af te lezen of juffrouw lacht, boos is, verdrietig kijkt?
Ondanks de Apocalyptische regenbui verliet uw columnist die nacht even het internetcafe, om te gaan kijken naar een meisje dat achter de ramen druk bleek te zijn met ouwehoeren door ’t nieuwe mobieltje, zodat hij haar op de terugweg niet alsnog telefonisch de waarheid kon zeggen, omdat wel duidelijk was dat hij haar nummer niet meer had. “Het enigste dat jij goed kan is mij negeren” had hij haar willen toeschreeuwen.
“U kunt daar wel zo stoer als een macho staan, maar u weet niet wat ik ga zeggen” zei toenmalig
tweedekamervoorzitter Jeltje van Nieuwenhoven eens
tegen een paar kritische mannelijke parlementariers. “Okay…” moet iets of iemand toen ergens gedacht hebben, “als de Nederlandse volksvertegenwoordigers-dus in feite
het Nederlandse volk zelf-worden aangevallen op hun mannelijkheid op het moment dat ze hun redelijke kritiek op de paarse regering willen uiten, dan stuur ik nu homo Pim op mevrouw de voorzitter af.”
