Mijn oom en tante hadden vroeger kippen, ik praat over net na de oorlog dus over de eindjaren 40 begin 50. Zij woonden in een vrijstaand huis met grindpaden rondom het huis en een tuin waar je U tegen zei; met van die rood-groen gekleurde houten blinderingschotten voor de ramen die elke avond steevast gesloten werden door oompje. Dat huis staat er nog steeds in Bennekom aan de bosweg, destijds aan de rand van het dorp maar tegenwoordig is de omgeving helemaal volgebouwd.
Alles in het leven is complementair. Goed tegenover kwaad, liefde versus haat. Oorlog en vrede. Minima, maxima. Rijk, arm. Optimist, pessimist. Geluk, verdriet. Klein, groot. Nat, droog. Macht en onmacht. Geloof, ongeloof. Roofdier, prooi. Dader, slachtoffer. Winnaar, verliezer. Water, vuur. Vrouwelijk, mannelijk. Maan en zon. Yin en yang. Allemaal onevenwichtige tegenstellingen maar in samenhang één geheel.
Dodenherdenking is een hel. Het betekent namelijk dat alle winkel eerder sluiten. Stervend van de honger bleef ik achter. Zou mijn dood ook herdacht worden volgend jaar?
In de boekenkasten van drie generaties van mijn familie zal je het ‘Boek voor de jeugd’ en het ‘Nieuwe Boek voor de jeugd’ kunnen terugvinden. Het zijn boeken met sprookjes en verhalen, een paar jaar voor de tweede wereldoorlog uitgegeven door De Arbeiderspers. Dankzij de tweedehands-boekenhandel en zelfs oproepen per radio, konden vrijwel alle familieleden nog van de Boeken voor de jeugd worden voorzien. Het waren de boeken waaruit mijn vader voorlas aan zijn kinderen en zijn kleinkinderen. En voorlezen kon hij, niet te evenaren.
Ieder jaar herdenken weer op 4 en 5 mei de bevrijding van de Tweede Wereldoorlog. Aangezien ik in mijn leven geen oorlog ken, maakt het voor mij extra moeilijk om al die mensen die gestorven zijn te herdenken. Ik kan mij inleven in alle slachtoffers en helden uit die tijd, maar helaas voel ik het verdriet niet en het heeft alleen een grote boodschap voor mij. Nee niet die grote boodschap dat poepen heet.
