Alles in het leven is complementair. Goed tegenover kwaad, liefde versus haat. Oorlog en vrede. Minima, maxima. Rijk, arm. Optimist, pessimist. Geluk, verdriet. Klein, groot. Nat, droog. Macht en onmacht. Geloof, ongeloof. Roofdier, prooi. Dader, slachtoffer. Winnaar, verliezer. Water, vuur. Vrouwelijk, mannelijk. Maan en zon. Yin en yang. Allemaal onevenwichtige tegenstellingen maar in samenhang één geheel. Een blijvende balans is er nooit. En als die er lijkt te zijn dan is het spitsroede lopen op een heel dunne draad, die ook nog kan breken. Af en toe neigt het zwaartepunt naar links, dan helt die over naar rechts. De weegschaal wikt en weegt vaak ogenschijnlijk op oneerlijke gronden maar de zwaartekracht, het recht van de sterkste, zal uiteindelijk de doorslag geven ten koste van de zwakke.

De natuur is in een constant gevecht om te overleven en weet zich in zijn oneindige wijsheid steeds weer aan te passen aan tegengestelde krachten in zijn streven naar overwinning. Zo ook de mens. Die doorlopende onbalans is eigenlijk de oorzaak en de reden van onze ontwikkeling, die zonder strijd niet zou bestaan.
Verborgen achter heldendaden en uitzonderlijke prestaties blijken ook de hulpeloosheid en het eeuwigdurende gestuntel, het falen en de onmacht. We zien het doorslaan in zelfzuchtigheid en machtswellust gevolgd door een weergaloze afstraffing door de natuur om ons heen of door wat we elkaar aandoen.

Een strijd om de superioriteit. Heftig vaak. Soms in het voordeel van de een, dan weer in die van de ander. Want een slachtoffer kan overwinnen of een overheerser kan verliezen. En daardoor een wereld doorlopend in beweging. ’t Is net een organisme op zich; vloeiende vormen lopen in elkaar over en nemen telkens weer een andere hoedanigheid aan. Nooit hetzelfde, nooit een herhaling.

Bijna nooit, want twee maal in het jaar is de wereld in balans, als de zon loodrecht boven de equator zijn stralen evenwichtig verspreidt over moeder aarde en ieder een ogenblik gelijk is in het aanschijn van de bron van al het leven. Of je nu op Curaçao woont of in Nederland.

Vrede op aarde, een leven zonder strijd, zal nooit bestaan. Dat zou het einde betekenen van onze evolutie. En dat is tegen onze natuur. We kennen allemaal de euforie van de overwinning en het intense verdriet van het verlies. Maar dié herkenbare momenten waarop alles even in evenwicht lijkt te zijn, die ervaren we als geluk; de equinox van ons leven.


KawaSutra

Columnist (nou ja) van 2005 t/m 2012 Een voorzichtige comeback in 2017 Het leven, daar gaat het om!

16 reacties

arta · 16 mei 2007 op 09:05

Dit vind ik echt heel erg mooi geschreven!
[quote]Vrede op aarde, een leven zonder strijd, zal nooit bestaan. Dat zou het einde betekenen van onze evolutie. En dat is tegen onze natuur. [/quote]
Zó waar!

Knap hoe jij met de opdracht omgegaan bent!
Die estafette loopt als een trein!
Leuk! 🙂

WritersBlocq · 16 mei 2007 op 09:36

Hier ben ik stil van. Voortreffelijk geschreven. Ik ga hem nog een paar keer lezen, zeker weten.
Groetje, Pauline.

tontheunis · 16 mei 2007 op 11:01

En de worm doet zich tegoed aan het lijk om vervolgens door de lijster te worden opgevreten die slachtoffer wordt van de kat, welke vervolgens zo onvoorzichtig is langs het Chinese restaurant te lopen…
Het leven is inderdaad een strijd en wanneer de zon boven de equator staat, verschijnt Nivea op de beeldbuis, strijdend tegen de kankerverwekkende stralen. Mensen geven het nooit op, het gevecht.

Mooi stuk, Kawa.

Trukie · 16 mei 2007 op 12:24

Het is toch maar weer de kracht van de natuur die onze handel en wandel bepaalt :oeps:
Heel mooi beschreven Kawa.

Mup · 16 mei 2007 op 14:40

Deze column is ook in balans. Erg mooi Kawa. Alsof je hem zonder ‘opdracht’ eigenlijk al had gemaakt.

[quote]een slachtoffer kan overwinnen of een overheerser kan verliezen.[/quote]

Een van de vele mooie stukken die erin zitten,

Groet Mup.

Bitchy · 16 mei 2007 op 15:28

Zoals altijd bij jouw columns *alles in evenwichtig*. 😉

Pruikje af! :wave:

SIMBA · 16 mei 2007 op 16:26

Moeilijke opdracht, maar perfect uitgevoerd!
Prachtig geschreven.

Quinn · 16 mei 2007 op 17:10

Heel mooi, Kawa. Ergens vind ik het wel pijnlijk dat er geen vrede op aarde zal zijn, maar je hebt wel gelijk: zonder verdriet zouden we ook niet weten wat geluk was. En alles is gericht op het bereiken van evenwicht. Het blijft een strijd, inderdaad.

pepe · 16 mei 2007 op 19:36

Prachtig geschreven.

Leuk te zien hoe jij schrijft met verplichte titel en verboden woorden.
Verrassend deze estafette.

Dees · 17 mei 2007 op 10:07

De authenticiteit gaat – wat mij betreft – een beetje verloren in het schouwspel van de woorden. Maar ook van een schouwspel valt te genieten en als opdrachtcolumn is deze ook – wat mij betreft – goed geslaagd.

Prlwytskovsky · 17 mei 2007 op 10:12

De euforie van de overwinning, zoals jij in de laatste alinea schijft, is hopenlijk geen vrijbrief om oorlogen te blijven voeren en volkeren te blijven uitmoorden? Dat zou eveneens het einde van onze evolutie betekenen. Equinox en Paradox: horen die ook in dit rij’tje thuis?
Een pracht stuk heb je hiervan gemaakt Kawa, compliment.

Eddy Kielema · 17 mei 2007 op 10:26

Heb even in het online woordenboek van Van Dale opgezocht wat ‘[b][url=http://www.vandale.nl/opzoeken/woordenboek/?zoekwoord=equinox]equinox[/url][/b]’ betekent. Ken het woord alleen als titel van een single van Jean Michel Jarre, de Franse synthesizer-tovenaar. Weer wat geleerd vandaag dus!

Li · 17 mei 2007 op 12:05

Ik kende de betekenis van het woord ook niet.
Dank je voor het doorlinken Eddy.
Een overdenkertje Kawa.
Ik ga er nog eens goed voor zitten.
Vandaag of morgen.

Li

KawaSutra · 17 mei 2007 op 15:47

Best wel weer een uitdaging om met zo’n woord als equinox te kunnen spelen. Je laat je gedachten gaan in diverse richtingen, legt verbanden en dan op zoek naar de juiste woordkeuze.

@Quinn:
[quote]En alles is gericht op het bereiken van evenwicht.[/quote]
Ik denk eigenlijk van niet. Alles is gericht op overleven. Maar door de balanswerking kom je af en toe in een situatie van evenwicht en dat noem ik geluk, de ziel is op dat moment even in rust. Niets om je op dat moment druk over te maken.

@Prlwytskovsky:
[quote]De euforie van de overwinning, zoals jij in de laatste alinea schijft, is hopenlijk geen vrijbrief om oorlogen te blijven voeren en volkeren te blijven uitmoorden?[/quote]
Nee, absoluut geen vrijbrief maar wel inherent aan het leven op aarde. Het streven om te overwinnen zit in ieder levend organisme ingebakken. Gelukkig is de mens uitgerust met de rede. Helaas werkt dat mechanisme nog niet perfect. Wellicht nog miljoenen jaren zullen we moeten evolueren om het gewenste stadium te bereiken. Of de mens dat overleeft is afhankelijk van het voortbestaan van de aarde en dat hebben we zelf een klein beetje in de hand. Tot die tijd zal er een doorlopende strijd gevoerd worden waardoor uiteindelijk het beste in ons, dat wat de meeste overlevingskans biedt, zal zegevieren.
Dus ook wel een beetje een paradox, inderdaad. 😀

@Eddy:
[quote]Ken het woord alleen als titel van een single van Jean Michel Jarre, de Franse synthesizer-tovenaar.[/quote]
Ik ken er nog een Eddy. Aanvankelijk wilde ik daar mijn column aan wijden. Betreft de LP Equinox van de band [b][url=http://www.progwereld.org/cd-recensies/styx.htm]Styx[/url][/b] uit 1975.

Iedereen bedankt voor alle positieve reacties.

DriekOplopers · 17 mei 2007 op 19:06

Misschien als mosterd na de maaltijd, maar daarom nog niet minder welgemeend: hulde!

Driek

bert · 28 mei 2007 op 22:19

Een prachtig woordenspel. Totaal in balans.

Volgens mij dit keer wel één spelfoutje:

Naar zwaartepunt moet volgens mij met dit worden verwezen en niet met die.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder