Je bent pas opgelicht als je het door hebt

Stationair in het beeld is een jongen te zien. Op een mountainbike is hij ergens naar onderweg. Geen uitgestrekte heuvellandschappen om van te genieten of grazende koeien. Hij kijkt vooruit, om obstakels te kunnen omzeilen. Links en rechts wordt het beeld gekaderd door de gevels van oude pakhuizen, afgewisseld met moderne kantoorpanden en Franse balkonnetjes van studio-appartementen die af en toe te koop staan. Voetgangers zijn figuranten die de trottoirs moeten vullen. Het zou een film kunnen zijn dat in het filmhuis gedraaid wordt tijdens het internationaal filmfestival. Is de jongen zich bewust van het geluk dat hij uitstraalt?

Vóór de vlucht in een ánder brein van de wereld (2)

[i]- Hereby I, Geert Wilders, declarate that I am going to travel to the United Britain anyway.[/i]
“Iets klopt hier niet”, bedacht hij zich. Zijn hoofd jeukte en onwillekeurig krabde hij door een dikke laag peroxide met de nagel van zijn rechterpink. Ook weer zo’n gewoonte die hij van zijn media-adviseuse, Gerdien, had moeten afleren.
[i]- Hereby I, Geert Wilders…[/i]
Hij glimlachte naar zijn spiegelbeeld, waar hij sinds zijn bijna helemaal zelfverzonnen geuzentitel ‘Dutch Freedom Fighter’ meestal naar kon kijken zonder te kokhalzen. Mooi wit is niet lelijk!

De energie van Rosa

Rosa heet ze. Ik dwaal af door de warme klanken in haar stem. Rosa. Een wereld van Oosterse schoonheid dringt zich aan mij op. Verloren gewaande tempels, een zinderende zon, verleidingen van flirtende mannen zonder borst- of neushaar. Volle bazaars en paarsachtige tinten. Rosa, een vrouw die warm, maar ook vastberaden klinkt. Ik besluit dat ik geen andere keus heb dan aardig te zijn. Ook al belt ze voor een energiemaatschappij.

Spiegelbeeld

Normaal gezien heb ik het vermogen niet om even stil te staan bij wie ik ben en even de balans opmaak. Maar soms zoals in deze tijden waarin mensen feesten of verdrinken in zelfmedelijden word ik wel eens op de feiten gedrukt. Ik heb namelijk het twijfelachtige geluk dat ik een levend ongenuanceerd spiegelbeeld heb. Waar ik zowel mijn goede en minder goede dingen in terug zie en ook sommige dingen die ik zeg als een eindeloze echo terug hoor.

What goes up, must come down (Relaie in de lift, deel 2)

Ze bleef nog in de deuropening staan. Hetzelfde deed mijn grootmoeder als we op bezoek waren geweest. Zwaaien voor haar huis als we wegreden, het hofje rond en voordat we rechtsaf uit het zicht verdwenen aan de andere kant van het grasveldje nog een keer zwaaien. Iemand is pas werkelijk vertrokken op het moment dat hij niet meer te zien is. De liftdeuren sloten.