Talenten jacht

Elke vrijdagavond passeren ze één voor één de revue, talentvolle kinderen die klaar staan om over het paard getild te worden. Kinderen, nog met een tere ziel, staan op het punt dit met binnen korte tijd van een flinke laag eelt te voorzien. Het lijkt misschien een onschuldig programma, maar eigenlijk kijken we naar de BN’ers van de toekomst met al hun problemen van dien

Het begint al met de ouders die gemerkt hebben dat hun koter een talent herbergt wat mogelijk bij kan dragen aan het verlagen van de restschuld van hun tophypotheek. Voor de camera vertellen ze apetrots dat ze de ontwikkeling van het kind zo belangrijk vinden en dat ze daar niet tussen gaan staan, ze zingen immers al vanaf hun derde jaar dus weten ze al heel goed wat ze willen. Mocht uw kroost terwijl u dit leest aan het zingen zijn, wees dan een verantwoordelijke ouder en stuur ze zonder eten naar bed. Geloof mij, ze zijn beter af.

Ieder talent is als een blanco boek dat nu ingevuld kan worden met hun eigen toekomstmuziek. Althans zo trekt onze metaforen-Marco de talenten naar zijn platenlabels toe. Nick en Simon stellen zich op als de olijke neven die iedereen zou willen hebben. Waar de talenten nog achter zullen komen is dat Volendam de beste plek is om aan drugs te komen. En als laatste heb je nog Oma Groothuizen, ik wil erom wedden dat zij haar talenten gezellig thuis uitnodigt met Cheese Dippers en een glas Yoki. Om daarna vanaf een 8 mm film projector de talenten te terroriseren met haar Dolly Dot opnames, dat moet later gegarandeerd PTSS opleveren.

Iedere aflevering weer spat de droom van meerdere talenten uiteen als ze met goed bedoelde complimenten van de bühne gestemd worden. Het zwaarst is het voor de finalisten, die in het zicht van de haven stranden. Ze leven dan nog even door op de wolken van faam om daarna in een diep gat te vallen. Over een aantal jaar zien we de dames terug in real-life soaps met hun verslaafde partner in een achterbuurt van Den Haag, de heren worden gesnapt als toy boy van een bekende burgemeester.

Ach, zal u nu wel denken, hij is gewoon jaloers op deze kinderen die wel iets kunnen. Onzin, zeg ik dan in mijn plaats. Het heeft absoluut niks te maken met het feit dat ik niet kan zingen. Daarnaast ontken ik ten stelligste dat mijn opvattingen te maken hebben met het feit dat ik in de laatste groep van de basisschool de auditie heb verloren voor de reserverol van de linker struik voor de musical “Mysterie in het bos.” Toen had ik gewoon mijn dag niet.