Taliban in Friesland!

Het gonst. De geruchten gaan door Den Haag, door Afghanistan en door Friesland. De Taliban komt eraan. Dankzij het stoute kindje uit de klas, dat jochie met dat rottige haar dat zo hoog staat dat je het bord niet meer kan lezen. Dat vervelende ettertje dat pennen in zijn neus stopt en er varkenssnuitjes van maakt tegen de lieve juf. Dankzij hem weet de Taliban nu wat de Amerikanen pas sinds Joran weten: de geheime ligging van Nederland. Akkelyn van de Poiesz fluistert het me al toe bij de kassa. “Nou je, het is me toch wat met die blonde Limburger. Ik weet niet wat voor film hij maakt, maar dat van Van Gogh stelde ook niet zoveel voor. En nu bedreigen die Afghaanse kerels onze jongens in Afghanistan! Maar weet je, eigenlijk is dat maar een afleidingsmanoeuvre. Ze zijn al in Friesland.” Ik knik een keer mee, verberg mijn lachje in een nies ter hoogte van mijn boodschappentas en pak alles snel in voor ze door gaat.

In de trein van Workum naar Leeuwarden komen twee oudere dames tegenover me zitten. “Nou Swaantsje, ik weet het zo net nog niet. Ik bedoel, ze zouden hier al sinds 16 februari kunnen zijn. Dat hoorde ik van Taeke, je weet wel, die zoon van bakkerij Ferwerda. Hij was met zijn vriendin bij de intocht van Sint Piter in Grou. Je weet maar nooit wat die acteur allemaal onder zijn mijter stopt!”

“Ach ja, Grou. Die eigenwijze mensen daar ook. Ze moeten weer bijzonder doen door geen Sinterklaas, maar Sint Piter te vieren. Maar die Taeke heeft wel vaker van die sterke verhalen. Straks was die Sint Piter helemaal geen acteur, maar Osama Bin Laden. Hij heeft net zo’n baard. Daar komen we alleen maar achter als kinderen er eens aan gaan trekken. Maar dat mag dan weer niet van de ouders hè. Bang dat ze het feest verpesten voor de kleintjes die er nog in geloven. En al die Pieten op de boot zijn dan zeker de hulpjes van Osama. Wegwijs Piet, Boek Piet, Bom Piet.”

Het zwarte trainingsjasje met de witte banen over de armen van Swaantsje gaat erbij uit en de bruingeverfde dame tegenover me haalt haar lippenstift uit het handtasje. Met de dop in de ene hand en het knalrode gevaarte in de andere gaat ze verder.
“Dat kinst do nou wel sizzen, Swaantsje, maar het is echt niet grappig. Je kan je heel goed verbergen in Friesland. Rutger Hauer woont hier ook, maar wie heeft hem ooit gezien? Als de mensen op de chat jou vragen waar je woont, antwoord je toch ook met Friesland. En niet met Ferwoude.”
“Ik ga een Cambodjaan toch ook niet vragen in welke plaats in Cambodja hij woont?”
“Nou dan! En hij kan gerust een dagje uit. In Thialf is iedereen zo in het oranje dat hij niet eens op zal vallen. En… Oh nee, het is er zo druk, straks komt hij er zelf niet maar laat hij de Schaatstempel van de Wereld opblazen!”

De beide dames kijken even stil uit het raam. Dan begint de bruinharige kordaat haar lippen weer te stiften. Swaantsje neemt dan toch weer het woord.
“Maar Dieuwke… Osama laat toch echt niet Thialf opblazen als hij de Achmeatoren heeft? Dat is hét symbool van Leeuwarden! Ik zie hem zelfs vanaf hier, terwijl Mantgum nog best een eind van Ljouwert ligt! En het is zo hoog, het bepaalt de hele skyline. Het is zo’n beetje het handelscentrum van Friesland.”

Dieuwke stopt haar lippenstift weer in het handtasje en ritst het stevig dicht. Swaantsje rilt en trekt haar trainingsjasje weer aan. Als we Leeuwarden naderen, staan ze vlug op. Ze moeten nog winkelen in Groningen. De trein kan voor hen niet vlug genoeg vertrekken.