Té laat

Het is mooi warm weer, mijn leven is goed, alleen ga ik dan op zoek naar iets wat ik nog niet heb; een geliefde. Een paar weken terug, liep ik met mijn beste vriendin Lotje over straat. We beschreven allebei onze perfecte man voor later. Lotje wilde wel een rijke, hij moest haar kleren en dure make-up kunnen betalen. Het moest wel niet zo’n kakker zijn. Ik denk: moeilijk, als ik aan kakkers denk, denk ik aan geld, denk ik aan geld, denk ik aan kakkers. Maar goed. Ik beschreef mijn ideale man voor later. Hij moest in ieder geval creatief zijn, een kunstenaar ofzo. En donker haar, liefst een beetje Italiaans uiterlijk. Wist ik veel dat mijn woorden gehoord zouden worden en ik hem die avond zou tegenkomen?

Die avond ging ik met vriendinnen naar een voorstelling van het Zwanenmeer. Ik woon niet in Maastricht, dus moest ik ’s avonds weer terug met de trein. Ik werd netjes voor het station afgezet. Ik liep naar binnen, reed net mijn trein weg! Eerst wilde ik op het perron blijven wachten, maar ik voelde me daar niet echt veilig met al die junks om me heen. Dus liep ik weer naar de stationshal. Ik keek naar het bord, de laatste trein kwam pas over driekwartier, vijf voor twaalf ‘s nachts.
‘Jij dacht zeker ook dat de trein om half ging?’ Opeens kijk ik in de ogen van precies de jongen die ik die middag had beschreven, op uiterlijk gebied dan. ‘Ja’, zei ik. Dat was het begin van een gesprek. Ik vertelde dat ik naar het Zwanenmeer was geweest, en op de vrije school zat en dat ik viool speel (doet het blijkbaar altijd goed bij jongens). En hij vertelde dat hij op de kunstacademie zat, en liet mij wat tekeningen zien. Hij vertelde aan mij dat hij een T-shirt voor jongens ging maken en dat hij op de voorkant een gezicht van een vrouw wilde, hij wist alleen nog niet wie. Voor de grap zei ik: ‘Zet mijn gezicht op de voorkant’. Hij nam het serieus en maakte met zijn digitale fotocamera een foto van mijn gezicht.
Na een tijdje moest ik gaan. Ik ging maar snel, hij riep nog dat hij het leuk vond om met mij gepraat te hebben. Ik durfde niet achterom te kijken. Geen e-mailadres, geen telefoonnummer, ik wilde hem nog een keer zien, shit!

(Wordt vervolgd)