Geheel onverwacht nemen wij afscheid van onze zoon, levensgezel, vriend en partner, Viking. Bij leven een kunstenaar en musicus, een gevoelsmens. In het hiernamaals een engel. Al zou hij het bestaan van beiden ontkennen. Na veel tegenslagen en een lang gevecht met vooral zichzelf, toch zijn weg gevonden in een jachtig bestaan. Zijn laatste levensdagen gingen voorbij met rust in zijn hoofd en vrede in zijn hart maar het mocht slechts van korte duur zijn. Een kleine maar fatale misstap maakte abrupt een einde aan een leven dat net begonnen was te bloeien.
Zo onrechtvaardig kan het leven zijn. 38 jaren had hij nodig om te bepalen wat hij was, wie hij wilde zijn en met wie hij dit wilde delen. Ook wie dit leest wilde hij deelgenoot maken van zijn kunnen, zijn werk en zijn muziek. Helaas zullen de meesten dit nooit zien of horen.
Wat er nog meer volgt op deze smartlapperij weet ik niet, maar zo ongeveer zou het wel mogen zijn als mijn tijd gekomen is. Vorige week was het bijna zover:
Mijn Poppeduifje klaagde steen en been dat ze nog steeds niets in haar schoen had gehad en ik besloot, om van haar geweeklaag verlost te zijn, nog snel even de buurtsuper binnen te gaan en chocolade en schuimpjes te halen. Mijn rozescheetje krijgt graag kadootjes. Een schoen wordt dan ook al gauw een laars. Niet omdat ze inhalig is maar dat is gemakkelijker voor Sinterklaas, dan hoeft die ouwe knar zich niet te bukken. Blonde logica, probeer daar maar eens een speld tussen te krijgen.
Enfin ’s avonds laat kwam ik thuis, liep de trap af naar mijn studio om het spul in te pakken maar zover kwam ik niet meer. Ik zag nog net hoe mijn beide voeten, qua afmeting kun je die ook moeilijk overzien, van mij weg schoten. Enkele seconden later ging mijn licht weer aan. Ik lag onderaan de trap. Kolere, alles bleek nog heel ondanks dat het anders aanvoelde. Mijn linkerzij bleek van boven tot onder gekneusd en op mijn linker bovenbeen zit een blauw ei. Een struisvogelei. Ik voel even in mijn kruis en stel met een gerust hart vast dat díe nog op hun plek zitten. Na een nachtje slapen wordt het vermoeden dat ik écht nog leef bevestigd door steeds pijnlijker wordende lichaamsdelen en ik besef dat ik stomme mazzel heb gehad. Temeer omdat ik me vaker heb verbeeld dat uitgerekend deze trap ooit mijn nek zal breken. Hoe vaak dat ik het beeld voor ogen zie dat ik als oude man met mijn boodschapjes de trap af wil… Hoe vaak dat ik het advies heb gehad die trap te vervangen door een andere…
Die trap blijft. In mijn visioen wordt ik oud. En het einde is abrupt. Wellicht ook pijnloos. Maar vooral onverwacht en dat lijkt mij wel zo prettig. Voor alle betrokkenen.
9 reacties
Kees Schilder · 12 december 2003 op 17:39
Bizar Viking, maar blijf nog even wil je? Wij willen nog wat langer van jou en je werk genieten.
Even wat anders:
[quote]Ik voel even in mijn kruis en stel met een gerust hart vast dat díe nog op hun plek zitten. [/quote]
Waar jij al niet aan denkt als je net een doodsmak gemaakt hebt 😀
pepe · 12 december 2003 op 18:37
Ach, nu had het kind niks in haar schoen?? 😮
En hoe gaat het nu met jou? 😉 Bevalt het hemelse leven je wel hier?
En ik ben het eens met hierboven geschreven tekst, blijf nog maar ffies heel lang…… hier schrijven.
En volgens de leeftijdstest zou je ons nog minimaal 45 jaar kunnen vermaken 😀
viking · 14 december 2003 op 14:51
[quote]Waar jij al niet aan denkt als je net een doodsmak gemaakt hebt[/quote]
Vind je het gek? Er zat een dik ei links op mijn bovenbeen en ik was als de dood dat het zaakje verschoven was. Ik zie me een kloot van die omvang zo snel nog niet terugduwen. Nu was dat van die omvang natuurlijk wishfull thinking maar toch…
[quote]Wij willen nog wat langer van jou en je werk genieten[/quote]
Jij van mij genieten? Jezus Kees, ik vind je heel aardig maar dit gaat me toch een stapje te ver…
Ennuh, bedankt dat er twee mensen zijn die om het wel en wee van mijn nederig persoon bekommerd zijn!
deZwarteRidder · 14 december 2003 op 16:50
hij is weer zo herkenbaar , bijna eng, want wie heeft het zelf nooit ervaren..?? En mocht er iemand zijn….je tijd/val komt nog….!!
Levendige 😉 column viking!
Rich@Rd
Godspeed · 15 december 2003 op 07:41
[quote]Mijn Poppeduifje klaagde steen en been dat ze nog steeds niets in haar schoen had gehad [/quote]
Weet Poppeduifje niet meer dat Sinterklaas, wel graag een wortel en wat water voor het paard bij de schoen aantreft.:-o
Ik neem wel aan dat ze na de val van “Sinterklaas” wel de staf gekontroleerd heeft op eventuele breuken.[img]http://smile.smilies.nl/656.gif[/img][img]http://smile.smilies.nl/659.gif[/img]
viking · 15 december 2003 op 09:25
No worries mannn,
staf doet t nog 😀
pepe · 15 december 2003 op 23:41
[quote]bedankt dat er twee mensen zijn die om het wel en wee van mijn nederig persoon bekommerd zijn![/quote]
Hehe, ze zijn wakker… gelukkig zijn er toch nog wel meer die zich om jou bekommeren;-)
Hoe is het nu met het ei…?? op je been natuurlijk!!! 😀
Tasz · 1 januari 2004 op 22:15
Hi Viking,
Ik heb nog niet veel van je gelezen, maar net genoeg om blij te zijn dat het slechts bij wat kneuzingen en blauwe plekken is gebleven. Leuk en beeldend opgeschreven.
Tasz
pepe · 6 januari 2004 op 17:58
Meeste schrijvers worden pas beroemd als ze echt dood zijn, maar zo te zien helpt schijndood wezen ook een handje 😉
Gefeliciteerd met column van de maand!!
Ennuh doodgaan doe je maar later… in je eigen tijd!! 😛