Texelaria deux

Doornat en depressief van de regenbuien die nooit meer leken te stoppen. Ik had het al opgegeven. Dit zou blijven stromen tot in de winter. Dan -ongelooflijk- waren de aardtranen opeens opgedroogd en zie, de zon, die vergeten schijf, kwam opnieuw te voorschijn om een week lang te blijven. ‘Beloofd’ zwoer de weerman op TV met gekruiste vingers.
Mijn brein begon op te leven en koortsachtig te werken. Dit kon ik niet zomaar laten passeren. Hier moest ik iets mee doen. Echtgenoot aanporrend kwam ik niet verder: hij had het even helemaal gehad met de vakanties voor dit jaar. Er waren te veel serieuze en mooie plannen die uitgevoerd moesten worden. ‘Nee, sorry’.

Mijn beste vriendin belde ik. We kennen elkaar sinds ons achttiende en hebben niet een half woord maar een kwart woord nodig om elkaar te begrijpen. ‘Elsjen’’, schreeuwde ik haar bijna doof in de foon, ‘Ga je mee morgen naar Texel met het kampeerbusje?’ Het antwoord kwam sneller dan het geluid. ‘Tuurlijk, oké, Adjen, ik haal het voorwiel van mijn fiets, anders past hij niet in mijn auto, pak wat spullen en rij morgenochtend naar jou’.

Stoer voelden we ons, hoog achter het stuur richting Den Helder, waar ik drie weken eerder ook al was geweest. Het busje reed als vanzelf de pont op en naar de camping van Boer Lap, rook blijkbaar de bekende lucht van aardappelen en uien. Zelfde plek, met als buur weer de vrouw alleen, plus haar platneuzige pekineesje. Die laatste herkende mij meteen. Zij vroeg, toch enigszins aarzelend: ’Was u hier niet met een màn, een tijdje geleden?’
‘Klopt ja, nu met een vriendin’, antwoordde ik nonchalant. Ze keek wat verbaasd en je zag haar verschillende mogelijkheden overwegen.

Wij genoten meteen volop, al was het ‘s morgens ontbijten in de zon, wel met kaplaarzen aan. Het gras was dan nog zeiknat. En vervolgens fietsen over de weggetjes tussen de weilanden door en langs het wad tot we er bij neervielen op het strand.
Bij het laatste streepje zon in de vroege avond leegden we onze glaasjes met de pekinees als kwispelende gast aan onze voeten. Ze was niet meer bij ons vandaan te slaan. Logisch, want we zijn erg aardig. En trouwens, ze had geen keus. We vormden met haar vrouwtje nog de enige gasten in dit late seizoen.

Gelukkig zijn we op een nacht zowel beroofd als aangerand. Je wilt natuurlijk wel wat avonturen te vertellen hebben als je thuis komt of een column schrijft. Nou ja, om eerlijk te zijn hebben we alleen ’ik zie ik zie wat jij niet ziet’ in het donker gedaan toen we niet konden slapen. En vervolgens zó ontzettend gelachen dat we steeds wakkerder werden. De buurvrouw ook, vrees ik.

We hebben in elk geval ervaren, dat het om lol te hebben niet zoveel uitmaakt of je zesenzestig bent of achttien. Maar wel wie je gezelschap is…