The one that got away (een verre prinses)

Ik heb een associatief geheugen. Plaatsen, tijden, mensen en gebeurtenissen weef en knoop ik ongemerkt listig in elkaar, op zo een manier dat ik er zelf niet altijd de juiste weg meer in weet te vinden. Het is vaak pas bij de knopen waar ik een draad van mijn historie op weet te pakken, vanuit de verdwaasdheid of de misplaatstheid, om tenslotte weer in het juiste perspectief terecht te komen. Ook leiden die knopen vaak terug naar gevoelens, divers in hun aard en verschijningen. Zo weet ik bijvoorbeeld nog exact het moment waarop ik voor het eerst het nummer ‘Linger’ van The Cranberries hoorde. Ik lag in bed op een late avond en luisterde naar Tros Nachtwacht, een radioprogramma dat ik jaren later in een wanhoopspoging aan zou schrijven om een verloren liefde terug te winnen. Dit lukte anderhalf jaar later pas en op dat moment was de rol van het radioprogramma, mijn dramatische brief die integraal werd voorgelezen, de muziek die ik had uitgezocht en de eenentwintig rozen voor haar verjaardag al lang en breed uitgespeeld. Weer een aantal jaren later zouden we dat zelf ook zijn; uitgespeeld.

Er is ook muziek die me terugvoert naar prettigere herinneringen aan andere liefdes terwijl die geschiedenissen op de keper beschouwd soms dramatischer waren. Zoals je in films wel eens ziet waarin men geen boodschap heeft aan zoiets als een happy ending. Toch denk ik met warme gevoelens aan die herinneringen terug, niet zelden met de knopen die ik tegenkom tijdens mijn schijnbaar eeuwigdurend tasten als oorzaak. Want het is een voortgaand tasten naar de toekomst, het zijn nieuwe knopen die ik in dit heden leg maar de draden blijven verweven met alles wat eerder al was.

Met Pien deelde ik verschillende liefdes. Het was muziek, het was joie de vivre, het was poëzie en al die zaken zaten al even listig verweven in onze liefde voor elkaar. Maar ik had een droom en een aandrang om die te volgen. Zij op haar beurt, vond dat ik gelijk had en liet mij gaan. Niemand heeft ooit iets meer onbaatzuchtig voor mij gedaan. Voor mij. Niemand. Net zoals in een van de gedichten van Slauerhoff ‘komen wij nooit meer saam, staan wij soms ’s nachts beiden aan ‘t raam en zien we andre sterren in andre tijden’ en denken we dan soms nog aan elkaar.

Eens zat Pien in een café in Amsterdam toen er ineens iemand achter een piano stapte. Het was Tom Waits en die avond was slechts een klein publiek getuige van een optreden van een groot artiest. Ik was meteen ‘jaloers’ toen ze me over die gebeurtenis vertelde. Waits is een knoop waarvan de draad mij terug naar haar voert, net zoals dat gedicht van Slauerhoff dat is. En toen ik afgelopen weekend hoorde dat Waits in november voor drie concerten naar Nederland komt, leidde die draad mij onmiskenbaar naar die korte maar prachtige periode van tweeëneenhalf jaar geleden.

Nu denk ik aan het gedicht, dat stelt dat ‘als het waar is dat door groote dromen het zwaarst verlangen wordt overgebracht tot op de verste ster, dat de dichter dan tot zijn prinses zal komen, zal komen iedren nacht’. Vanavond heb ik naar de sterren staan kijken en me afgevraagd of het verlangen dat ik voelde het mijne was of een dat aan mij werd overgebracht, afkomstig van een verre prinses: the one that got away.