Ik heb een associatief geheugen. Plaatsen, tijden, mensen en gebeurtenissen weef en knoop ik ongemerkt listig in elkaar, op zo een manier dat ik er zelf niet altijd de juiste weg meer in weet te vinden. Het is vaak pas bij de knopen waar ik een draad van mijn historie op weet te pakken, vanuit de verdwaasdheid of de misplaatstheid, om tenslotte weer in het juiste perspectief terecht te komen. Ook leiden die knopen vaak terug naar gevoelens, divers in hun aard en verschijningen. Zo weet ik bijvoorbeeld nog exact het moment waarop ik voor het eerst het nummer ‘Linger’ van The Cranberries hoorde. Ik lag in bed op een late avond en luisterde naar Tros Nachtwacht, een radioprogramma dat ik jaren later in een wanhoopspoging aan zou schrijven om een verloren liefde terug te winnen. Dit lukte anderhalf jaar later pas en op dat moment was de rol van het radioprogramma, mijn dramatische brief die integraal werd voorgelezen, de muziek die ik had uitgezocht en de eenentwintig rozen voor haar verjaardag al lang en breed uitgespeeld. Weer een aantal jaren later zouden we dat zelf ook zijn; uitgespeeld.

Er is ook muziek die me terugvoert naar prettigere herinneringen aan andere liefdes terwijl die geschiedenissen op de keper beschouwd soms dramatischer waren. Zoals je in films wel eens ziet waarin men geen boodschap heeft aan zoiets als een happy ending. Toch denk ik met warme gevoelens aan die herinneringen terug, niet zelden met de knopen die ik tegenkom tijdens mijn schijnbaar eeuwigdurend tasten als oorzaak. Want het is een voortgaand tasten naar de toekomst, het zijn nieuwe knopen die ik in dit heden leg maar de draden blijven verweven met alles wat eerder al was.

Met Pien deelde ik verschillende liefdes. Het was muziek, het was joie de vivre, het was poëzie en al die zaken zaten al even listig verweven in onze liefde voor elkaar. Maar ik had een droom en een aandrang om die te volgen. Zij op haar beurt, vond dat ik gelijk had en liet mij gaan. Niemand heeft ooit iets meer onbaatzuchtig voor mij gedaan. Voor mij. Niemand. Net zoals in een van de gedichten van Slauerhoff ‘komen wij nooit meer saam, staan wij soms ’s nachts beiden aan ‘t raam en zien we andre sterren in andre tijden’ en denken we dan soms nog aan elkaar.

Eens zat Pien in een café in Amsterdam toen er ineens iemand achter een piano stapte. Het was Tom Waits en die avond was slechts een klein publiek getuige van een optreden van een groot artiest. Ik was meteen ‘jaloers’ toen ze me over die gebeurtenis vertelde. Waits is een knoop waarvan de draad mij terug naar haar voert, net zoals dat gedicht van Slauerhoff dat is. En toen ik afgelopen weekend hoorde dat Waits in november voor drie concerten naar Nederland komt, leidde die draad mij onmiskenbaar naar die korte maar prachtige periode van tweeëneenhalf jaar geleden.

Nu denk ik aan het gedicht, dat stelt dat ‘als het waar is dat door groote dromen het zwaarst verlangen wordt overgebracht tot op de verste ster, dat de dichter dan tot zijn prinses zal komen, zal komen iedren nacht’. Vanavond heb ik naar de sterren staan kijken en me afgevraagd of het verlangen dat ik voelde het mijne was of een dat aan mij werd overgebracht, afkomstig van een verre prinses: the one that got away.

Categorieën: Liefde

14 reacties

pepe · 19 september 2004 op 09:24

Hmhm, heerlijk zo wakker worden op een zonnige zondagmorgen.

Ik ga zo de mooie blauwe lucht bekijken.
Nog even weg dromen…
Vanavond zullen er vast weer veel sterren zijn.

Martijn · 19 september 2004 op 11:26

[quote]
Ik heb een associatief geheugen. Plaatsen, tijden, mensen en gebeurtenissen weef en knoop ik ongemerkt listig in elkaar, op zo een manier dat ik er zelf niet altijd de juiste weg meer in weet te vinden.[/quote]

Ik mensen die dat een psychose noemen. 😛

Ik kan er overheen gelezen hebben, maar ik mis enigszins een introductie van Pien.
Toch zou iedereen eigenlijk zijn / haar Pien moet hebben. Een muze voor de mind.

En stel dat je morgen weer naar de sterren kijkt, schiet dan even [url=http://tom-waits.spb.ru/lyrics/blackrid_e.php3#Ill_Shoot_Moon]de maan naar beneden[/url] als je wilt?

Groet Martijn:-D
[b][size=x-large][color=FF0000][font=helvetica]#[/font][/color][/size][/b]

rrobin · 19 september 2004 op 15:22

Het gedicht van Slauerhoff moest ik opzoeken, en als ik nu de column nogmaals lees.. Is het een stuk mooier 🙂

Mosje · 19 september 2004 op 16:46

Tja, een verre prinses.
Weet je Raindog, wat van ver komt is lekker natuurlijk, maar vergeet niet je directe omgeving goed in je op te nemen.
Die vrouw, met dat bruine haar. Ze woont twee straten verder. Nooit opgevallen dat ze altijd aardig naar je glimlacht?

Raindog · 19 september 2004 op 18:48

Haha Martijn! Nu je het zegt; het lijkt verdomd veel op een psychose. En sinds ik je reactie vanmorgen las heb ik al enkele malen als een wolf naar de maan gehuild, meezingend op het nummer dat je bedoelt. Je hebt daar een goed punt, het ontbreken van een introductie van Pien. Ik zal daar in het vervolg wat beter op letten want wat voor mij vanzelfsprekend is, is dat voor anderen natuurlijk niet perse.
Mooi gedicht he rrobin? 😉
En Mosje, Pien was degene met het bruine haar, nu ver weg van mij. Maar dat meisje van de groentboer hier naast, ook met bruin lang haar, mag er ook zijn zeg! Toen ik vrijdagmiddag van huis werd opgehaald voor een middagje zeilen vroeg ik haar nog of ze mee wilde maar dat wilde ze niet. Ergo: waarom glimlacht ze dan zo aardig naar me? 😉

ignatius · 19 september 2004 op 18:56

Mooi verhaal.
Herkenbaar die associaties die je soms krijgt bij een stuk muziek, een geur of bepaalde plaatsen.

Tsja meisjes die lief naar je lachen. Vertrouw het zelf niet meer helemaal toen iemand tegen me zei dat dat leuke meisje me niet aanlachte maar uitlachte 😉

Louise · 19 september 2004 op 20:17

Het weven van rode draden, met of zonder knopen…
Dat vind ik mooi gevonden. Past helemaal in het sfeertje van dit verhaal (nah ja, logisch natuurlijk, maar toch).

Eddy Kielema · 19 september 2004 op 21:00

Ja, Linger van The Cranberries, die heb ik voor ’t eerst op zondagavond in 1 of andere album show gehoord. Verreweg het beste nummer dat ze gemaakt hebben. Toen ik ’t hoorde, moest ik meteen weten wie ’t waren. Maar los daarvan, een goed verhaal, Raindog! En, eh, ik ben een keer op stap geweest met de caissière van de Albert Heijn, dus waarom niet met het meisje van de groenteboer?

Anima · 19 september 2004 op 22:07

Ik begin er onderhand van te gruwen, van het woord ‘herkenbaar’, maar dat is wat die knopen van je en de manier waarop ze functioneren, voor mij zijn.

Dus ik schrap ‘herkenbaar’, en vervang door ‘prachtig’, want dat is wat het is.

Mup · 20 september 2004 op 11:16

Brengt meteen herinneringen naar boven, en van boven heb ik meteen wat muziek gehaald.

Groet Mup.

Dees · 20 september 2004 op 18:41

Mooi, melancholiek pareltje.

En,

[quote]En toen ik afgelopen weekend hoorde dat Waits in november voor drie concerten naar Nederland komt[/quote]

bedankt voor de tip.

Dees

Raindog · 20 september 2004 op 19:34

Kaartverkoop begint volgens mij op 2 oktober Dees. Ik ga – als de kaartverkoopgoden me gunstig gezind zijn – op 19 november. Zie ik je ook bij Nick Cave op 23 november? 😉

ignatius · 20 september 2004 op 23:38

Wat!!? Is Nick Cave in den lande? Waar?

Raindog · 21 september 2004 op 18:30

Ik heb mijn kaarten vorige week pas gekocht Ignatius. Dus ik denk dat er nog best kans is dat jij ze ook nog kunt krijgen.

Dure maand hoor: nieuw album van Cave net uit en concert en nieuw album van Waits begin oktober uit en ook concert.

Succes.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder