Theo

Toen ik de telefoon opnam, hoorde ik al aan zijn stem dat het niet goed ging. ‘Hoe is het’, vroeg ik nog vrolijk.’Ja, kut eigenlijk’, hoorde ik zijn ingetogen stem. ‘Ik weet het allemaal niet meer’. ‘Wacht effe Theo, ik kom naar je toe’. Op de fiets dacht ik na over de ellende die Theo de afgelopen jaren had meegemaakt. Twee jaar geleden was zijn vader overleden, na een lang sterfbed. Hij had zijn vader letterlijk ineen zien schrompelen. Een klap die hard was aangekomen. Theo kreeg iets bitters in hem. Begon zich terug te trekken en een periode teveel te drinken. Zijn vrouw, Diana, sleepte hem er doorheen. Het was zwaar, loodzwaar. Na een tijd begon Theo weer op te krabbelen, deed weer gezellige dingen en kon het soms loslaten. Totdat hij op een avond thuiskwam en er een briefje voor hem lag. Diana wist niet hoe ze het hem moest zeggen, maar ze was bij hem weggegaan. Ze was verliefd geworden op een ander. Theo kreeg een dolksteek in zijn rug.
Ik belde aan. Theo deed open. Ik omhelsde hem en kneep stevig in zijn schouders. Daar stonden we als twee volwassen mannen. ‘Ik kan het niet meer’, stamelde hij, ‘soms wil ik er gewoon een einde aan maken’. ‘Niet doen, Theo, niet doen, het leven is te mooi’. Zijn bruine ogen begonnen waterige randen te krijgen, ik kon hem niet overtuigen. Ik probeerde nog wat relativerende teksten. Dat er voor zelfmoord teveel bladeren op de rails liggen in deze tijd van het jaar en dat er bij het Hilton rubberen tegels liggen tegenwoordig. Theo gaf een flauwe glimlach, zijn lichaam voelde slap aan, een sterke kerel was tot op het bot gebroken. Theo, de clown die ik van vroeger kende, zat nu s’ avonds alleen op de bank, de bank waar hij met vrouw en kind op zondagochtend Walt Disneyfilms had gekeken. ‘Het is de eenzaamheid’, zei hij, ‘ het is die verdomde eenzaamheid’.Na een biertje stapte ik weer op de fiets, voor mijn eetafspraak. ‘Theo is sterk’, dacht ik bij mezelf. Ik kon het echter moeilijk loslaten. In het restaurant, later op de avond, belde ik hem op zijn mobiel. Ik hoorde een luid geroezemoes op de achtergrond. ‘Hoe is het?’, vroeg ik. ‘Ja, gaat beter, ik sta in de kroeg met Jaap, we gaan lekker naar de kloten vanavond’. Het één na laatste woord kwam er met dubbele tongval uit. Theo was dronken.’s Nachts kon ik de slaap niet vatten en lag ik te woelen in mijn bed. Dacht aan alles wat Theo tegen mij gezegd had. Ik was bang, doodsbang voor de uitwerking die de kater morgen op Theo zou hebben.