Theofilus

Theofilus is een naam met een diepere betekenis. Van oorsprong is het een koppeling van twee Griekse woorden. Theos wat God betekent, en filos wat vriend betekent. Een Vriend van God dus.
Naderhand kwamen er meerdere varianten op deze naam zoals Theo en Thea, of Theofiel en Theodorus. Dorus wordt zo iemand dan al snel genoemd, en mocht je de waarheid niet spreken dan is er altijd nog Theoloog. Theoviel bestaat ook maar daarover later. Punt is dat er in Schiedam ook een Theo rondwaart. Weliswaar onzichtbaar voor mij maar toch is hij er. Theo hoort namelijk geluiden en dat laat hij aan iedereen weten die het maar horen wil, en niet horen wil. Theo heeft namelijk een bijzondere wekker: een vliegtuig.
Nu denk je natuurlijk nou en: wat kan mij dat schelen? Maar zo simpel is dat niet. De vliegtuigen van Theo zijn niet op één hand te tellen en stijgen ’s morgens om de tien minuten op, en geven daarbij nog een extra dot gas boven het zwerk van Theo. Dit om hem op tijd te wekken en dat niet door hem wordt gewaardeerd.

Genoeg nu over Theo.

Van de week bijvoorbeeld, liep ik weer eens door mijn Schiedam en keek mijn ogen uit. De stilte die je daar ziet is gewoon beangstigend. Een winkelstraat waar, vanaf het stadhuis komend, niemand loopt. Een glasblazerij prijst er zijn waren aan maar er is niemand om ze te kopen. Verderop een drankenzaak waarin de verkoper verveelt op de toonbank leunt. Een nieuwe winkelier die in helder licht zijn pannen te koop heeft staan in een mensloze winkel. Een aannemer verbouwt een winkel en draagt een stuk hout naar binnen. Hoe zinloos lijkt dat want er is niemand die er zijn nering wil drijven. Maar ja: men zegt dat het er leuk uit gaat zien.

Bij de handige man en een print cartridge gekocht. Dan krijg je er meteen een gratis pak A4 papier bij, en zelfs een usb stick van 8Gb.
“Dat raak je anders aan de straatstenen niet kwijt zeker?” Merk ik op.
Vriendelijk lachend word alles ingepakt en overhandigd. Ik lach schaapachtig terug.

Dan de hol af en even bij mijn vrienden langs. Kwestie van me neus laten zien. Handjes schudden, bakkie koffie en een beetje bijpraten. Wij komen te spreken over het verval in onze stad, over panden die worden afgebroken en panden die juist niet worden afgebroken. Over de gaten die deze afbraak achterlaat, alsof er een tandarts kwistig met zijn trektang is omgesprongen en hier en daar willekeurig een kies heeft uitgetrokken. Één gat hebben ze zelfs de naam van een voormalig wethouder gegeven, kan je nagaan.
Al kwebbelend in de krappe ruimte met twee stoeltjes verschijnt er ineens een mooie blonde vrouw. Tijd om op te stappen. Nee, niet dat ik bang ben voor blonde vrouwen want ik prefereer daarentegen zelfs krappe ruimtes met daarin een blonde vrouw die je zonder goed fatsoen niet kunt passeren. Maarrrr ik dwaal af, er is meer te doen en ik loop verder.

Een vrouw met kind achterop haar fiets heeft moeite met afstappen in correlatie tot haar evenwicht, en loopt moreel en fysiek paars aan. Kind word uit het zitje geplukt en de fiets tegen een boom gesmeten. Moeder met kind lopen verder en de fiets zie je denken: zal ik omvallen of niet?

Fietsen, ook zoiets waar raadslid Theo over valt: Theoviel! Maar daarover misschien een volgende keer.