Thuiskomst

Het is laat. De parade van nachtvlinders maakt zijn laatste aftocht richting donkere grotten. Gordijnen zijn gesloten. Alles wat leefde is bedwelmt door middelen van genot. Ik staar in het niets en voel een eindeloze leegte. Mijn oren suizen van het helse kabaal. In een flits zie ik gezichten van mensen die ik even dacht te kennen. Geen troost voor de doden die gestorven zijn vannacht. Flarden van gesprekken spoken rond in mijn vertroebelde brein. Voor een moment denk ik aan de tijd, maar de gedachte vervaagt in de stilte van het moment. In een staat tussen droom en werkelijkheid zoek ik een weg naar het heden. De vermoeidheid dwingt me om haast te maken. Ik verdwaal in verlangens. Moe en onvoldaan. Na een nacht vol schrille dromen op de scheidslijn van de dood.

De grond onder mijn voeten is koud en hard. Ik tel de slagen van mijn hart en ontdoe me van mijn masker van pijn. Met zijn verkrampte arm om mijn nek worstel ik me door de leugen, terwijl verkropte woede zich ontvouwd uit zijn oorspronkelijke vorm. Levens vervagen in wegsmeltende brokken van waanzin en haat. Stemmen roepen me na, maar de betekenis van woorden ontgaat me. Mijn hoofd valt naar beneden en ik lach een uitzinnige lach.

En met een grimas op mijn gezicht verwerp ik mijn allerlaatste hoop.

Zielen kruipen over ondergrondse grafzoden. Gedaantes schreeuwen en juichen me toe.
Ik glijd uit en val en mijn hart breekt in stukken. En de schepselen dansen verder in het holst van de nacht.

Als in een film doemt langzaam de schemering op. Zelfs het geringste licht doet pijn aan mijn ogen. In een staat van vergetelheid open ik de deur. Mijn gevoel lijkt gestorven bij de aanvang van een nieuwe dag. Ik denk aan de dood en lach om het leven.

Ik buig me, verkramp, en raap mezelf weer bij elkaar.

Morgen is alles anders. Misschien word ik verliefd. Of ik trek mijn hoofd van mijn romp om hem in splinters te trappen. Of morgen. Misschien. Een herinnering aan liefde. En uiteindelijk gedaanteloos de nacht weer in.