Tikkie terug

Bij ons op de boerderij was altijd wel iets aan de hand, en soms ging het faliekant mis.

Zo zat ik eens met mijn broer in de keuken wat te buurten en naar buiten te kijken, toen onze buurjongen Martien bij ons kwam binnengestormd. “Nondeju, de vérrekes zin losgebroke. Kom ’ns héllepe!” De boodschap was duidelijk. Als één man stormden we per direct, met klepperende klompen over het asfalt, achter Martien aan. Op het erf van de buren zagen we Martien’s broer paniekerig achter de losgeslagen varkens rennen. De beesten waren compleet dol. Mijn broer riep tegen mij: “Hier blieven stoan, dan joage wai ze wér in ‘t hok.” Ik bleef staan, maar zag ineens die hele kudde recht op mij afkomen. Snel sprong ik opzij. De varkens passeerden mij, en verdwenen in de achtergelegen boomgaard. Mijn broer kwam woedend naar mij toegelopen en gaf mij een wats om de oren. “Ge hád ze moete tégehaauwe!’ snauwde hij. Ik werd me een partij woest, raapte vloekend een steen van de grond en maakte aanstalten om te gooien. Mijn broer zag dat het menens was, en rende weg van mij. Toch gooide ik hem de steen achterna, en raakte hem vol op het hoofd. Auw! Nu waren de rapen gaar. Briesend draaide hij zich om en kwam weer op mij afgerend. Ik had genoeg gezien, en koos het hazenpad, naar huis. Het is waarschijnlijk de enige keer in mijn leven geweest dat ik harder rende dan mijn broer.

Thuis aangekomen denderde ik de keuken binnen, waar mijn ouders aan tafel zaten. Snel verschool ik mij achter vader, die zich een hoedje schrok. Daar kwam mijn broer binnengestormd. Zijn hoofd helemaal rood van het bloed! Moeder in paniek. “Hij hè mè n’n stein gegoid,” snotterde mijn broer. Vader reageerde meteen, schopte mij hard onder mijn kont, en schreeuwde: “Noar boven gai, en ge kómt voorloapig nie mer beneê!”

Ik droop af. Gelukkig viel het mee met de gewonde. Nadat ik een uur op bed had gelegen, hoorde ik mijn broer onder aan de trap roepen: “Gerard! Martien is hier, en waai gon visse. Goade mee?”