Tjonge jonge, waar zit die deurbel hier ergens?

“Tjonge jonge, waar zit die deurbel hier ergens? Ik sta al tien minuten te roepen” hoorde ik hem zeggen terwijl ik langzaam over het kiezelpad naar de toegangspoort liep.
Ik greep met beide handen het rolmechanisme van de hoge poort vast en trok aan de poort.
“Nou nou zeg, geen deurbel en die hoge poort, wat heeft dat te betekenen? Liever geen bezoek, soms?” riep hij opgewekt en glipte door de ontstane nauwe opening naar binnen. Zonder zich om te draaien liep hij over het kiezelpad naar het huis. In mijn haast om hem te volgen, trok ik veel te hard aan de poort waardoor ze met een harde klap in het slot viel. Ik liep snel terug naar het huis. Hij was al binnen en had de voordeur open laten staan. Ik zag zijn petje op de glazen stolp op het dressoir in de hal liggen. Hij stond ernaast, met zijn schouder leunend tegen de muur alsof hij nog eens tien minuten op mij had staan wachten.
“Die deurbel. Ik heb er nog eentje voor je liggen. Morgen kom ik hem wel even brengen. Zo’n ding kan je hier wel gebruiken. Dit is niks, je hebt toch helemaal niet in de gaten dat er iemand aan de poort staat. Van dat roepen krijgt je bezoek een zere keel. En, hoe staan de zaken hier zo? Ik was in de buurt, vandaar. Kom toch niet ongelegen, of wel, dan moet je het zeggen.”
Ik pakte zijn pet voorzichtig van de stolp. Hij trok zijn trainingsjasje uit en duwde het in mijn handen.
“Tjonge jonge, bloedje heet hierbinnen” zei hij terwijl hij de kamer binnenliep. “Ik loop door naar de keuken als je het niet erg vind. Daar is het beslist minder warm dan hier zo naast die houtkachel in de kamer.”
Ik hing zijn jasje aan de kapstok en liep achter hem aan naar de keuken. Midden in de keuken bleef hij staan en keek om zich heen. Blijkbaar moest hij eerst de ruimte in zich opnemen voordat hij een keuze kon maken op welke van de zes stoelen hij plaats zou gaan nemen. Zijn keuze viel op een plaats recht tegenover het aanrecht. Op het moment dat hij de stoel naar achteren trok en plaats wilde nemen, veerde hij weer op en ging kaarsrecht staan. Hij haalde zijn mobieltje uit zijn broekzak, keek erop, en legde het op de eettafel.
“Half vijf alweer, wat vliegt de tijd. Ik ben de hele dag onderweg geweest. Vanavond heb ik nog een leuk afspraakje. Heb je misschien een glaasje water voor me?”
Terwijl ik aan het aanrecht een glas water inschonk en een kop koffie klaarmaakte, hoorde ik het krassende geluid van stoelpoten over de tegelvloer. Ik wilde mij naar hem omdraaien maar halverwege werd ik al tegen gehouden door een zacht klopje op mijn schouder.
“Tjonge jonge, dat heb je weer goed gedaan, wat ziet dat er weer heerlijk uit” zei hij.
Hij bukte zich over de pannen op het fornuis, proefde aan de nasi goreng door zijn wijsvinger erdoor te halen, draaide het vuur hoger en liep terug naar zijn stoel. Ik ging tegenover hem zitten en schoof het glas water naar hem toe. Halverwege nam hij het van mij over, dronk het in één teug leeg en in plaats van het glas op tafel te zetten, hield hij het voor me in de lucht. Ik schonk nog eens in.
“Hoe staan de zaken hier? Alles oké? Heb je vorige week een email gestuurd, je weet wel, over die nieuwe pc die ik voor je kan ritselen. Dat antieke ding van jou is hoognodig aan vervanging toe. Er zal wel weer wat fout zijn gegaan anders had je al lang gereageerd, toch?”
Om geen antwoord te hoeven geven stond ik op en liep naar het gasfornuis, draaide het vuur klein en trok de besteklade open. Ik hoorde hoe hij richting de woonkamerdeur liep en zei:
“Ik help je wel met die prul. Laat mij maar eens even kijken naar dat ding. Ik haal de scanner er wel overheen, zo gepiept. Ondertussen mag ik toch wel even mijn mailbox checken? Weetje, ik zit op een mailtje te wachten.”
Met het bestek nog in mijn handen haastte ik mij achter hem aan naar de woonkamer. Ik probeerde hem in te halen zodat ik eerder bij de computer zou zijn en ik mijn nog openstaande mailbox kon afsluiten. Ik was net op tijd om de muis bij zijn hand weg te grissen. Hij deinsde achteruit en hief beide handen hoog in de lucht alsof hij bang was dat hij neergeschoten zou worden.
“Tjonge jonge, iets te verbergen? Je weet toch, ik kom nergens aan” fluisterde hij.
Hij maakte zich breed en gaf een kort rukje aan de bureaustoel.
“Ik geloof dat er iets aan het aanbranden is” zei hij en bukte zich voorover naar het beeldscherm.
Ik wilde hem niet alleen laten bij mijn computer maar ik hoorde een sissend geluid uit de keuken komen.
“Eventjes geduld, ben zo klaar. Hier, vergeet het bestek niet. Ik zie hier twee vorken en twee lepels. Zo, mag ik mee-eten? Dat is fijn” zei hij terwijl hij strak op het beeldscherm bleef kijken.
Hij strekte zijn arm naar mij uit en opende zijn hand waarop het bestek op mij lag te wachten. Zonder tegenstribbelen pakte ik het. Ik rende terug naar de keuken, gooide het bestek op tafel en nam snel de pan van het vuur. Ik schepte een portie nasi goreng op mijn bord. Nam vervolgens een volle eetlepel sambal uit de pot die nog op het aanrecht stond en roerde die door de tweede portie. Ik vulde de glazen met water, zette de borden op tafel en ging zitten. Een paar tellen later verscheen zijn hoofd om de keukendeur en terwijl hij zijn uitgestoken wijsvinger zo hard tegen het deurkozijn drukte waardoor die op een kleine banaan leek, hoorde ik hem op zangerige toon zeggen:
“Ring ring, mag ik binnenkomen? Ik heb honger.”

[url=http://lettersenspetters.blogspot.com]Letters en Spetters[/url]