Toestand-gebeuren

Beloofd is beloofd, een man een man, een woord een woord, buurman en buurman gaan naar Heerenveen. Lekker weertje Skuur” lacht buur, alsof ik persoonlijk de wolken aan de kant heb geschoven. “Ja buur, daar hoef je niet voor naar het buitenland” antwoord ik obligaat. “Houdt je kruit droog!”, sneert mijn inwendige ikje, de avond is te lang om meteen mijn fijnste dooddoener te versnoepen, al te goed is buurmans gek. Maar ach, buurman is zo kwaad nog niet, hij denkt nog steeds dat de aarde plat is en verder dan Heerenveen komt hij niet. Stel je voor dat de aarde dan op is, dank je de koekoek! Het is druk in het Friese Haagje, de oproep om vooral op tijd te komen is aan Friezen prima besteed, ze mochten eens iets missen. Bovendien heeft Heerenveen een noviteit, een elektronische toegangscontrole!

Jazeker, de club slingert zich verdienstelijk door de digitale achtbaan en heeft voor dit novum een barcode op de bips van Abe Lenstra getatoeëerd. Abe voelt zich zichtbaar ongemakkelijk bij deze ongewenste intimiteit gezien de verwrongen tronie op de voorkant van onze seizoenskaart. Voor hem hoeft deze koude drukte niet, dat zie je meteen.

Maar meer nog dan Abe baart buurman mij zorgen. Zijn digitale kennis is notoir, de dynamo op zijn fiets is de enige techniek die bij hem naar binnen wist te glippen en ik houd mijn hart vast. Aan alles wat zijn perceptie te boven gaat plakt hij de wagonnetjes toestand-gebeuren. Zo noemt hij mijn home-cinema-theater een hoom-ziene-toestand-gebeuren en met een dubbelhandig wegwerpgebaar weet ik precies hoe hij over de besteding van mijn vakantiegeld denkt. “Ien grutte rotsoai”, voegt hij er nog even fijntjes aan toe voor het geval zijn lichaamstaal tekort mocht schieten.

De rij voor het stadion groeit gestaag. De oorspronkelijke zestien ingangen zijn voor de gelegenheid gereduceerd tot twee, waarmee de club een onterecht voorschot neemt op haar voortschrijdend technisch inzicht. Buurman wiebelt ongemakkelijk van het ene been op het andere en heeft veel eerder dan gebruikelijk zijn pas uit zijn kontzak gehaald. Met argusogen bekijkt hij de dikke en dunne streepjes waarin zijn identiteit versleuteld ligt.

Ik voel met hem mee, de arme ziel, hoe anders werd hij vorig jaar het stadion binnengetrokken. “Hé Jan, oude mopperkont, jij hier ook weer?”. Een schouderklop, een kwinkslag, en Jan was binnen. Maar nu bereiken de pukkeltjes in zijn nek een steeds hogere resolutie naarmate we de ingang naderen. Er is er geen ontkomen meer aan, Jan staat oog in oog met de ien grutte rotsoai en staat op het punt de 21ste eeuw binnen te stappen.

Een kleine stap voor de mensheid maar een grote stap voor onze Jan. Hij steekt zijn kaart de lucht in ter bezwering van het onheil wat over hem heen is gestort. Tevergeefs, de poort blijft gesloten. “Tegen het apparaat houden!”, schreeuwt de steward. “Nee, andersom!”. Het zweet loopt mijn buurman inmiddels tappelings over de rug maar desondanks weet hij de billen van Lenstra in het magnetische veld van de vervloekte machine te brengen. Maar het elektronische oog is kippig, het lukt haar niet Heerenveens trouwste toeschouwer in de database terug te vinden en haar groene knipoog blijft uit. Een knipoog die ter liever leed maar door de steward wordt gegeven, automatisering op zijn best.

Buurman en buurman zijn binnen maar voor Jan is de lol eraf, het elektronische-toegang-toestand-gebeuren heeft hem dusdanig van streek gemaakt dat zelfs de koffie erbij inschiet. Bovendien heeft Heerenveen al één maal het net getroffen terwijl hij digitaal werd ontmaagd. Zelfs de eindstand van 5-0 kan hem niet opbeuren. Lijdzaam ziet hij toe hoe iedereen met dansende vingers aan het SMSen is geslagen. De man van de wedstrijd is niet langer de voetballer die de meeste open doekjes heeft gekregen, maar de speler die het meeste beltegoed aan het publiek weet te ontrekken. De stadionspeaker geeft Jan het nekschot, “kijkt u voor de uitwedstrijden even op www punt sc underscore heerenveen punt nl slash ticketverkoop slash uitwedstrijden“. Buurman zal er niet bij zijn.