Toffels

Zo noemden wij de mocassins met omboord randje die we ’s winters binnen droegen. Als steevast cadeau werden ze, net als de nieuwe wanten, elke winter uitgereikt door die griezel van een goedheiligman van twee straten verder. Schoenen en kaplaarzen schopte je uit, zo gauw je het huis binnenkwam. Een hele verzameling werd dat, met acht kinderen. In onze niet al te grote hal stonden ze af en toe heel even mooi in het gelid. Maar meestal werd het een rommelige berg die bijna de uitpuilende kapstok erboven raakte. Op je sokkentenen liep je daarna de koude stenen gang door. Je wilde zo snel mogelijk je ‘toffels’ aan. Die stonden in de woonkamer alvast op te warmen, naast de gashaard met micaruitjes. Als het erg koud was kreeg je tintelende voeten en handen, vuurood met witte spikkels, door het plotselinge temperatuurverschil. Het voelde alsof ze niet meer van jou waren. Het deed erge pijn. Ik klemde mijn handen altijd stijf onder mijn oksels en stampte met mijn voeten op het zeil. De natte wanten stoomden intussen droog op het kachelrooster als ze tenminste niet per ongeluk bruin schroeiden. Een vertrouwde winterbinnenlucht.

Op de zondagmiddagen in de winter werd er ’s morgens na de mis en het uitgebreide ontbijt koffie met slagroom gedronken. Heerlijk om door de koude room de hete, zoete koffie zachtjes naar binnen te slurpen. We zaten met een aantal kinderen om en op de tafel. Liefst er op, want het smyrnakleed was zacht. Rond mijn vader, die al een doorloper, een kruiswoordpuzzel zonder zwarte blokjes, voor zich had liggen. Hij noemde steeds een nummer op: en allemaal dachten we mee over het in te vullen woord. Sommige woorden vergeet ik nooit. Een open plek in het bos was ‘tra’ en een zwaardwalvis ‘orka’.
Lunchen deden we nooit op zondag. Op mijn vaders betonnen ontbijtomelet vol kaas, ham, augurken, maggi en ketchup, konden we de hele dag voort.

‘s Middags werden er meestal plaatjes gedraaid op de pick-up. We rolden het karpet onder de eettafel een stukje terug naar de tafel en op het open stukje zeil schuifdansten wij met elkaar op de toffels, tot we erbij neervielen. De quickstep, Engelse wals, twist, Weense wals, jive en nog veel meer. Een bewegende kluwen van vader, moeder, zusjes en broertjes en vrienden van grote zussen, die later toch geen schoonzoons werden.

In de namiddag kwam eindelijk de soep tevoorschijn, die mijn vader ’s morgens voor het ontbijt had opgezet en die de hele dag al je neus kietelde. Vlak voor het avondeten waren er sportuitslagen op de radio. Ik haatte dat. Niks platen draaien of dansen meer. We moesten stil zijn en alvast de tafel dekken. Mijn vader wilde er altijd naar luisteren. Uit de keuken waaide ons alvast de voor-het-eten- geur van komkommer, gebakken aardappels en paardenbiefstuk tegemoet.

Nog steeds ruiken voor mij sportuitslagen zo. Ze zijn in mijn geheugen onverbrekelijk aan elkaar geklonken.