Top veertig

Wethouder Jansen heeft een nieuwe opdracht voor mijn onderzoeksbureau. Vandaar dat ik nu tegenover hem in zijn “bureau de travaille” zit. Zo noemt hij dat werkhok tegenover zijn zakenrelaties.
Hij pakt een langwerpig geel schrijfblok uit een la en even denk ik dat hij onze consumpties gaat opschrijven maar dat is al te optimistisch.
‘Oké, ik heb haast Kees. Ik moet zo met het vliegtuig naar Engeland. Mijn chauffeur kan zo komen. ‘Ga je vliegen Jansen? Jezus, ik ben eens met EL AL naar Israel gevlogen en kreeg onderweg een lunch die uit tweeëntwintig verschillende bonengerechten bestond en het verbaasde me dat het toestel onderweg niet ontplofte en…’

Voor ik mijn verhaal kan afmaken komt er een man met een tulband binnen die in de deuropening blijft staan.
‘Ben jij een geest?,’ vraag ik beleefd.
‘Jazeker,’ antwoord hij lachend. ‘En in mijn auto ligt een vliegend tapijt en je mag drie wensen doen.’
‘Kun je even gaan zitten,’ vraagt Jansen, dit gezellige onderonsje onderbrekend, aan de chauffeur. ’Ik ben in een wip klaar hier.’
Tulband gaat zitten. Op zijn borst heeft hij een naamplaatje gespeld. Wydrzynski staat erop.

Hij zal best oké zijn maar je zult maar met een naam door het leven moeten die op de derde regel van een ogentest lijkt. Ja, ik bedoel maar iemand zou een klinker voor die man moeten kopen.
Jansen begint mij instructies te geven over mijn opdracht. ’Er is een lek op het gemeentehuis,’ zegt hij aan zijn potlood knagend.
’Dan moet je een loodgieter bellen, Jansen. Daar ben ik niet de aangewezen persoon voor en..’

Tulband begint te lachen Ik vraag mij af waar Jansen hem vandaan heeft. Hij vertrouwt hem in ieder geval want anders zou hij hier niet zitten.
‘Sinds wanneer dragen Polen een tulband?,’ vraag ik. ‘Je bent toch een Pool?’
‘Absoluut,’ antwoordt hij. ‘Maar mijn religie kent geen grenzen.’
‘Moet je horen,’ zeg ik terwijl Jansen zijn koffertje driftig begint in te pakken. ’Er komt een Pool bij de opticien en de opticien zegt tegen hem: ‘kunt u lezen wat daar staat?’
En die Pool zegt: ’Zeker wel,ik ken al die mensen.’
Tulband begint oorverdovend te lachen. Jansen kijkt mij woedend aan: ‘Als ik terugkom ga ik ervan uit dat je de ambtenaar die gegevens naar de pers lekt te pakken hebt. En dan nog wat;
Wil jij niet zulke discriminerende onzin uitkramen in mijn kantoor!!’
Daarna beent hij, gevolgd door Tulband, zijn kamer uit.

‘Ja hallo Jansen,’ roep ik hem achterna, ’kan ik er wat aan doen dat die Poolse namen altijd op een verkort overzicht van de top-veertig lijken?’
Het bulderende gelach van Tulband is nog tot buiten te horen. Je maakt wat mee op een gewone maandagmorgen..