Topdag!

Toen ik vanochtend, nog lang niet uitgeslapen en veel te vroeg opstond, zette ik als eerste het koffiezetapparaat aan. Daarvoor moest ik natuurlijk eerst de kan met water vullen. Dansend van de ene voet op de andere en wanhopig mijn knieën tegen elkaar drukkend, heb ik als doel om eerst dat apparaat te laten lopen, en dan naar het toilet te rennen. Ik haal mijn doel, en de pot net niet. Opruimen en douchen, de dagbedervers uit hun mandje rammelen, koffie drinken en op weg naar school.

Terug thuis aan de schoonmaak, dan paperassen op orde maken voor de vergadering van de sportvereniging. De papierwinkel ligt al zover klaar, nu nog wat prints uit de computer trekken. Dat gaat niet door! Er is een stroomuitval. Alles ouderwets dan maar op papier met vulpen. Vulling leeg, nieuwe vullingen zoeken, alle goede dingen in drieën. Daarna heb ik nog precies twintig minuten voordat ik weer in de auto moet stappen om mijn vechtgenoot naar het vliegveld te brengen, hij moet voor zijn werk naar Aruba, kwam erg goed uit deze week…. Die twintig minuten besluit ik dan maar de benutten om mijn benen van wat overtollig haar te ontdoen. Halverwege deze ondankbare taak, haren en nagels groeien op ‘mijn’ eiland in de zon extra hard, als ik net met een goedkoop wegwerpmesje in de tuin in de weer ben, krijg ik visite. Mesje wegmoffelen, een drankje klaarzetten, en ouwehoeren. Ondertussen bedenkend welke kleding ik dan straks moet aantrekken om de vlechten op mijn ene been, en het halfgladde andere been aan het zicht te onttrekken.

Visite schema voorgelegd, die weer naar huis, vliegveld, en de schoolgaande kinderen ophalen. Inclusief zwemtas en lunchpakketje met nog bevroren brood. Vanuit school rijd ik naar het zwembad, daar kan ik met één oog in mijn boek, en het andere op de kinderen even ontspannen, maar mijn gedachten hangen nog bij allerlei niet-afgemaakte taken. Vanuit het zwembad naar oppas, die bereid is te blijven slapen, zodat ik die avond na de vergadering niet nog eens het halve eiland hoef rond te scheuren.

Weer thuis is het koken, eten, douchen, en voor de spiegel tot de ontdekking komen, dat ondanks dat je je bewust bent van de strijd die je tieten leveren, om het eerste bij je knieën te zijn, je toch schrikt als plots blijkt dat de wallen onder je ogen ook een competitie aangegaan zijn. Zij willen allebei het eerste naar mijn kin, verder gaat niet, mijn kin is namelijk ook al uitgezakt, maar wordt gestopt door mijn nek.

Te laat kom ik, weer bezweet, op de vergadering aan. Die loopt uit, uiteraard, en om halftwaalf ’s avonds stap weer de buitenlucht in. De deur moet nog achter me dichtvallen als ik snel een peuk aansteek. Ik bel oppas, maar die blijkt al in dromenland te zijn, slimme meid. Dan herinner ik me de uitnodiging om een borrel te komen drinken bij Carlos. Een bruine kroeg hier in Otrobanda, Willemstad. Ik bel mijn uitnodigende vriend, je weet wel, die gids, annex ex-vriend, mijn sms-contact, die wist dat ik een vergadering had, en dus ook dat ik niet kon. Die dus. Hij is nog in de kroeg, en wil nog wel even een afzakkertje met me nemen.
Eenmaal in de kroeg worden er dat twee, en uiteindelijk telde alleen kroegbaas nog. We zitten met zijn drieën, kroegbaas staat en houdt onze drankjes en de muziek in de gaten.

Ik geniet, besef me dat ik echte mensen om me heen heb, dat we dezelfde taal spreken. Ook met dubbele tong begrijpen we elkaar. Om kwart voor drie stommelen we naar buiten, met meer energie in mijn lijf dan ik in dagen heb gehad.

Ik heb een topdag gehad!