Tosti’s in de mist…

Comfortvoedsel… een hot item in de hedendaagse psychologie. Vrouwen worden beticht van de chocoladehype in de meest belemmerende week van de maand. En mijn vriendinnen hebben elk hun eigen troostvulling: de een tumtummetjes, de ander speculaas, soms slagroomijs en de klapper is natuurlijk Coebergh ijs. En de mannen… hebben mannen eigenlijk ook zoiets? Mijn slechte-dagen-oppepper is uiteraard weer tegendraads. Ik ken die chocoladetruc niet goed, en voor wat het waard is: het werkt niet… Veel zoete rommel maakt me misselijk en bovendien ook opgefokt. En dan wordt het een perpetuum, want dàt is weer afdoende reden om op zoek te gaan naar … juist… comfortvoedsel.

Mijn ultieme comfort in bange dagen haal ik uit de tosti… Gewoon de ordinaire ham-kaas-tosti. Op het slechtste psychische moment en voor het dramatische effect verrijkt met een bloedrode klodder tomatenketchup. Niet meer, niet minder.

Toen mijn geliefde tostiapparaat na een lang en betekenisvol leven het loodje legde, was Leiden in last, mijn hart gebroken en het water stond me aan de lippen. Je begrijpt dat zo’n moment gewoon vráágt om een tosti! Mijn toenmalige partner, inmiddels lieftallige ex, had misschien onbewust iets meegekregen van mijn nood. Wellicht omdat de afname van tosti’s op dat moment in de relatie toch megalomane vormen begon aan te nemen. En wat prijkte daar op mijn verjaardagstafel zo’n drie jaar geleden? Een prachtig Krups tosti-ijzer, uitgevoerd in zwart staal en oh, wat gaf hij een prachtige goudbruine comfortbroodjes!

Waarschijnlijk heeft mijn ex zich nooit gerealiseerd hoe belangrijk zijn kado voor me zou worden. En hoezeer dat huishoudelijk kleinood mij door de bange after-relationship dagen geholpen heeft. Als ik mijn tranen weer eens de vrije loop liet, kroop ik gebroken naar mijn lieftallige stalen vriend en maakte tosti’s, in de mist van mijn tranendal. Tijdens de goede dagen zorgde ik voor een kant en klare voorraad in de koelkast. Want mistig of niet, de weg naar mijn tosti’s moet desnoods op de tast te vinden zijn.

De tostimanie kent ook nadelen. Het is de basis van een nieuwe te vervullen behoefte. Nee hoor, niet alleen de zorg voor een constante stroom kaas, ham en ketchup. Je bereikt ineens een punt, waarop je ook gewoon eens teveel tosti’s hebt gehad. Nee, begrijp me niet verkeerd: ik lust die heerlijkheden nog altijd van harte. Maar soms ebben de pijnlijke momenten even weg uit mijn leven. En als de mist dan is opgetrokken, komt de confrontatie: Sonja Bakker bij klare hemel… zal ik deze dan maar noemen.

De tosti’s laten zo hun sporen na op mijn verfrommelde fysiek. En wat nou, als ik me daar dan weer rot over voel? Een wortel of een tosti, wortel, tosti, tosti of toch wortel? Waarom vindt zoiets nou nooit plaats op een regenachtige dag, waarop ik verblind door tranen door de bomen de extra pondjes niet meer zie? En dat ik van de weeromstuit dan niet-vermagerende tosti’s moet nemen, omdat het leven nou eenmaal niet anders in elkaar zit? Krups, je denkt ook aan alles… behalve aan verbetering van het weer… oftewel de “hogedrukgebieden”…