‘Tot de dood ons scheidt’

Altijd al gedacht hoor, dat ik het helemaal opnieuw zou moeten leren, zo’n relatie. Toch, gaandeweg merk ik dat het me nog best redelijk af lijkt te gaan en ik ben niet de enige die dat vindt. Jong geleerd, oud gedaan? Niet helemaal. Opnieuw leren zei ik. Bovendien ben ik helemaal niet oud. Maar eerlijk is eerlijk, ik zie me dit op deze manier nog wel een poosje doen. Misschien is het er gewoon wel een stilzwijgende voorwaarde bij: ‘op deze manier.’ Een manier die een ieder op zijn en haar eigen wijze invulling tracht te geven maar ook een manier die soms aan verandering onderhevig is, onontkoombaar of moedwillig gezocht. Vandaag is geen garantie voor morgen want behaalde resultaten uit het verleden kan men maar beter gewoon vergeten, zeker in de liefde, en ik heb het sterke vermoeden dat dat morgen weer zo zal zijn. Desalniettemin, ‘beleggingsfonds liefde zoekt durfkapitaal’ en voorwaarde is het onverklaarbare grenzeloze en voorwaardenloze optimisme en vertrouwen in elkaar, liefde kortom, in plaats van het ‘op deze manier’ wat in feite niets meer dan het uitgangspunt is. Dit tegen wetenschap, statistieken en alles wat de waarde van die belofte in twijfel lijkt te trekken in. En daarom, ‘tot de dood ons scheidt.’

Ik heb nog nooit iemand beloofd om bij elkaar te blijven tot de dood ons zou scheiden. Daar hebben statistieken geen enkele invloed op gehad. Evenmin speelde de dood daar trouwens een rol in, hoewel – ik vraag me af of dat eigenlijk wel helemaal waar is. Het vuur doofde, ging dood; dat is waar, maar daarmee alleen maar meer reden om geen crematie te houden. Nu ik er zo over nadenk: als de interpretatie van dood in deze context relatief of meervoudig kan zijn, zegt dat dan ook iets over die gewichtige woorden ‘tot de dood ons scheidt?’ Is zo’n belofte dan misschien ook een kwestie van taal, woorden en opvatting van die twee? Een poosje? Tot in de verre toekomst? Altijd? Tot de dood ons scheidt?

De oorzaak van al deze overpeinzingen is gelegen in het feit dat gaandeweg zo’n relatie me nog best redelijk af lijkt te gaan en dat ik niet de enige ben die dat vindt. Vandaag kreeg ik zelfs nog een allerschattigst mailtje van haar. “Ik hou van je, zullen we gewoon nog heel erg lang bij elkaar blijven?” Dat is ook een manier om het te zeggen. Bovendien een manier die mij ontzettend aanspreekt. In deze woorden, op deze manier klinkt het duidelijk anders dan het gewichtige ‘tot de dood ons scheidt.’ Een kwestie van taal dus terwijl het in de praktijk wel eens op hetzelfde neer zou kunnen blijken te komen. Of erger nog. Want na geciteerd zinnetje vervolgde ze met: “Tot ik vloeiend Fries spreek bijvoorbeeld?” Ik [i]beloof[/i] je dat dat [i]waarschijnlijk[/i] een [i]eeuwigheid[/i] zal duren.