Tovenaar

Op de tafel hangt het donkerrode dikke kleed zwaar naar beneden. Haar muffe geur van oude peuken en omgevallen koppen koffie vermengt zich met verse rook. Op elke hoek staat een wankel glaasje met sigaretten klaar. Achteloos en geroutineerd grijpt af en toe een hand er een zonder te kijken uit. Ik kijk er gefascineerd naar en zou de leeftijd willen hebben om dit ook zo te kunnen. De rookkringels volg ik verlangend met mijn ogen. Een groot wit scherm wordt vóór in de kamer opgesteld. Op een soort trapje met twee treden staat een zwart apparaat waaruit na enig rommelen van mijn vader licht stroomt dat het scherm helwit maakt. Nog witter. Ook twee grote rare wielen die kunnen draaien komen uit een van de ronde zilveren dozen te voorschijn.
Ik ga staan en maak met mijn handen figuren met bewegende oren op het doek. Heel groot worden ze.
‘Zitten !’roept een tante geïrriteerd. Snel maak ik nog een ander schermdier. Dan laat ik me met tegenzin zakken. Ik krijg de lucht van wentelteefjes in mijn neus, maar dan minder lekker. Pa vloekt binnensmonds.

Een heleboel strepen, een bekend ruisgeluid. Veel gezichten in de kamer worden ook gestreept zie ik gefascineerd. Vreemd zijn de ooms en tantes plotseling, een beetje eng. Dan hippen de mussen in onze achtertuin alsmaar heen en weer, als je goed kijkt, want erg duidelijk is het niet. Mijn moeder houdt van mussen en van films maken. Wel veel dezelfde mussen. Licht aan, gerommel aan de wielen. Koffie wordt neergezet, mijn vader laat het koud worden.
De glaasjes sigaretten worden leger, de asbakken vol. Licht uit.
Ja, kijk, mama leert zwemmen, al is ze oud. Wel veertig! Een heel blauw badpak heeft ze aan dat glimmend plakt op haar buik. Ze hijst zich met natte zwarte haren moeizaam het zwemtrapje op, terwijl ze ons aankijkt. ‘Ja, Pappa, roepen we, jaaaa!’
En hij doet het wonder weer. Mama gaat van de trap terug in het water en er weer bijna uit en opnieuw erin. We joelen, de visite lacht. We krijgen er nooit genoeg van. ‘Nog één keer papa’
Het mirakel herhaalt zich.
‘Nou de springplank!’ We willen alles zien wat we altijd zien.
En pa tovert mama na een plons uit het water terug op de springplank. Ik rol bijna van mijn stoel van het lachen. Nog een keer en nog eens.
‘Nou, is het genoeg, we hebben het wel gezien’. Mam lacht niet zo hard als wij.
We moeten na de zure bom en de limonade naar bed. Op de bovenste tree van de trap zitten we nog een poosje in pyjama te luisteren naar de brommende en hoge stemmen die de trap opkomen. Een schelle lach erboven uit.
We worden moe en koud, mijn zusjes en ik.

Maar met een tovenaar als vader kun je rustig gaan slapen.