Tradities

Aan de overkant van de straat zie ik een ouder echtpaar zitten. Ze wonen boven hun bloemenzaak, bij mij in de straat. Iedere mooie avond benutten ze door gezeten op hun balkon, de straat gade te slaan. En elkaar. Tradities. Het is me opgevallen dat altijd wanneer ze daar zitten, ze in dezelfde opstelling zitten. Zij richt zich op het lange einde van de straat, hij kijkt uit op het kruispunt. Ze lezen, ze kijken, ze praten. Ze hebben hun balkon, ze hebben de straat. Ze hebben elkaar.

Vroeger als ik onder hun balkon langs liep voelde ik me erg gadegeslagen door hun blikken. Twee paar priemende ogen boorden het etiket van De Jeugd Van Tegenwoordig op mijn borst. Tot ik ze eens besloot te groeten, en een simpel ‘gedag’ twee warme glimlachen en een vriendelijk “hallo!” bleek op te leveren. De kostprijs van vriendelijkheid blijkt lager dan verwacht. Had ik dan zelf te vroeg het etiket van De Ouderen Van Tegenwoordig gehanteerd? Ik durf het niet uit te sluiten.

Maar af en toe sla ik ook stiekem hén gade, als ik op mijn eigen balkon zit. Ik probeer dan te bedenken wat ze met elkaar op dat balkon bespreken. Stel, je loopt als echtpaar een flink eind in de zeventig. Je kent elkaar al door en door. Zoveel zomerse avonden samen gezeten, samen genoten van de on-Hollandse warmte. Zoveel winterse avonden samen op de bank, met een kop thee en de krant op schoot. Je hebt al zó veel besproken, dat alle aan te snijden onderwerpen inmiddels al zijn aangesneden. Wat heb je elkaar dan nog te vertellen? Maar tot mijn meest oprechte verbazing zie ik ze met elkaar omgaan alsof ze elkaar nog maar juist hebben leren kennen. Ze vertellen, ze schenken aandacht, bieden een luisterend oor. Ze nemen de tijd voor elkaar. Prachtig om te aanschouwen.

Wanneer ik ze zo zie bekruipt mij een gevoel van vertedering, waarin echter ook een vleugje jaloezie verborgen zit. Wie zou zo’n oude dag nou niet willen? Maar voor wie van ons is zo’n oude dag eigenlijk weggelegd? Zal mij zo’n oude dag gegund zijn? De tijd zal het leren. Ooit, over een jaartje of vijftig, hoop ik ook mezelf aan te treffen op een balkon. In het gezelschap van mijn vrouw, reeds aangesneden onderwerpen aansnijdend, gedeelde ervaringen delend.

Tot die tijd blijf ik in stilte genieten van de wetenschap dat geluk wel bestaat, en misschien wel een tijdje moet rijpen om tot volle wasdom te komen.