Wie de dader ook was: hij is overgehaald. Voordat de knallen wegstierven, oefende een vinger acht keer druk uit op de trekker van een 9 mm pistool. Bedoeld om te vuren en twee levens te nemen. De terugslag opgevangen, terug naar af. Richten, vinger om de trekker, langzaam druk uitoefenen en afvuren. Tegenslag gezaaid. Dood en zwaargewond geoogst.

Negen jaar geleden, de zeventigste verjaardag van mijn vader. Er waren vrienden en familie, waaronder ook Femke en haar ouders. Femke reed haar hippe, rode rolstoel naar buiten. Zij straalde nog meer dan het blinkende ijzer dat deed wat haar benen weigerden. Ze was mooi opgetut: haren vrolijk blond, sprankelende ogen blauw opgemaakt en knallende lippenstift sierde haar geheel. We hebben gelachen, Femke en ik, en zouden contact houden.

Na die verjaardag heb ik haar nooit meer gezien of gesproken. Een paar jaar later kwam zij op schokkende wijze in het nieuws. Ik volg haar sinds die tijd min of meer via familieverhalen en het internet.

Haar moeder Ingrid – de nicht van mijn vader – werd vermoord in haar woonboerderij. Zes kogels doorboorden haar fataal. Femke kreeg een kogel in haar hoofd die er nog steeds zit. Ingekapseld in haar hersenen kan hij minder kwaad dan een operatie om hem te verwijderen. De andere kogel is wel uit haar gehandicapte lijfje verwijderd.

Daags na de schietpartij werd Femke op de intensive care-afdeling van het ziekenhuis ondervraagd. Zij gaf antwoord door kneepjes te geven in de hand van de rechercheur. Haar verklaringen waren tegenstrijdig: eerst had ze meerdere mensen gezien en gehoord, en later verklaarde zij stellig dat vader en dader één was.

Reden tot de moorden (maar naar later bleek ‘moord en poging tot’) had vader absoluut. De op stapel staande echtscheiding zou hem ruïneren. Mee surfen op de rijkdom van zijn aanstaande ex passé. Ingrid was voornemens om na Femke’s achttiende verjaardag testamentair te laten vastleggen dat zij alles zou erven. Femke was nog net zeventien. Een man die twee dagen van zijn leven heeft gewerkt en verder nooit íets gepresteerd heeft behalve een uitmuntende schutter te worden, kon met dat ene talent schatrijk worden.

Hij werd beschuldigd, deze vader en echtgenoot. Kreeg achttien jaar gevangenisstraf opgelegd. In hoger beroep werd hij vrijgesproken en ontving een schadevergoeding van negentigduizend euro.

Mijn voornemen om contact met Femke te zoeken leefde voort, maar voerde ik niet uit. Tot op de dag van vandaag begrijp ik niet waarom ik dat heb nagelaten. Ik ben namelijk niet iemand die wegloopt voor moeilijke zaken.

Onlangs is haar vader een eenzame dood gestorven. Hartfalen.
De enige die nog leeft is Femke. Nu erft zij wel. Ook die negentigduizend euro?

Ik ben actief naar Femke op zoek gegaan en denk haar binnenkort te vinden. Wat ik haar kan brengen weet ik niet, óf ik haar überhaupt iets kan brengen is mij nog een raadsel. Proberen ga ik het. Nu ècht.


Pauline

Talent voor tekst, taal en verhaal

12 reacties

pepe · 11 mei 2007 op 09:19

Heftig verhaal

Suc6 met het vinden, dat gaat je zeker lukken. En wat jij haar kan brengen is een stukje samen weer lachen en genieten. :kus:

arta · 11 mei 2007 op 09:39

[quote]Zij straalde nog meer dan het blinkende ijzer dat deed wat haar benen weigerden. [/quote]
Prachtige zin!

Enorm mooi dit onvoorstelbare verhaal geschreven, naadloos overgaand van de moord naar een feestje, via de achtergronden naar jezelf.
Ik hoop dat je haar snel zult vinden!

Trukie · 11 mei 2007 op 10:14

Een heftig verhaal, maar heel subtiel verteld.
Als familie (al is het verre) zul jij nu van onschatbare waarde voor haar zijn.
Heel mooi en to-the-point weergegeven WB.

Eddy Kielema · 11 mei 2007 op 10:37

Knap opgetekend, maar wel natuurlijk een bijzonder huiveringwekkend verhaal. Ken het nog uit de media. De ‘afloop’ wist ik niet. Echt heel bizar. Reality is sometimes stranger than fiction…

klapdoos · 11 mei 2007 op 11:12

Hoop dat je haar snel zult vinden, en samen nog wat gelukkige jaren kan inhalen die Femke heeft ingeleverd..Een in en in triest verhaal. Sterkte met je zoektocht

pally · 11 mei 2007 op 11:25

Jij laat zien, Pauline, hoe een anoniem krantenbricht huiveringwekkend levend wordt.
En bovendien:
[quote]Ik ben niet iemand die wegloopt voor moeilijke zaken[/quote]
Verweef je jezelf met dit gebeuren. Je zult haar zeker vinden, goed voor allebei. :wave:

Groet van Pally

Mup · 11 mei 2007 op 14:21

Heftig! Als je wil, (kan hoef ik niet te vragen, da’s wel duidelijk) zou het mooi zijn om je hernieuwde ontmoetingen te beschrijven. dat eventueel plaatsen, is een ander verhaal, ook voor Femke wellicht,

Groet mup.

KawaSutra · 11 mei 2007 op 17:09

Onvoorstelbaar verhaal, om koude rillingen van te krijgen. De herinnering aan het nieuwsbericht komt bij mij ook weer boven.
Ik hoop dat je Femke vindt. Een ontmoeting zal niet makkelijk zijn na alles wat zij heeft moeten doorstaan maar het is zeker het proberen waard. Je zult toch maar de rest van je leven moeten slijten met een kogel in je hersenen en de wetenschap dat je vader die daar moedwillig geplaatst heeft!

Knap geschreven WB.

Li · 11 mei 2007 op 23:03

Het lijkt een deel van een spannend boek.
Of een scene uit een een bloedstollende film.
Helaas is het de tragische werkelijkheid die jij zo treffend beschrijft.

Geld en macht laten mensen onvoorstelbare dingen doen, dat blijkt maar weer.

Li

Dees · 12 mei 2007 op 01:43

Bij jouw verhalen is het altijd zo dat ik denk er veel tijd voor uit te moeten trekken. Als ik de eerste alinea lees, dan sla ik jou stukje eerst over en ga naar makkelijkere gronden. Ik vind het mooi geschreven, had er idd tijd voor nodig (is geen kritiek, dat tijd nodig hebben, im gegenteil).

Wat me wel opvalt aan jou is dat je altijd vrij grootse onderwerpen pakt. Ik snap dat die bij jou passen. Jou ‘kennende’ (want dat is relatief), kun je echter ook met een klein onderwerp, iets heel moois neerzetten. Maw, je hebt de materie niet nodig om iets groots neer te zetten.

Nahja, het is laat. ik hoop dat hetgeen ik bedoel goed overkomt en niet als vervelende kritiek (want zo is het niet bedoeld).

WritersBlocq · 12 mei 2007 op 11:44

Dank je wel allemaal voor de reacties. Tuurlijk zal ik weer over Femke schrijven als ik haar gevonden heb. Dat zal binnenkort zijn, ik heb een paar nieuwe bronnen aangeboord. Komt goed.

Dees, ik denk dat mijn ‘zware jongens’ bij jou zijn blijven hangen, of dat je een paar schrijvelarijen gemist hebt. Ik herken mijzelf niet in het ‘altijd vrij grootse onderwerpen pakken’. Als je wilt, dan pb ik een paar lichte naar je toe, is het weer in evenwicht. Kan ook zijn dat wij verschillen over ‘zwaar’ en ‘licht’. Mag, het is niet goed en niet fout 🙂

SIMBA · 4 juli 2008 op 08:37

Ik had deze gemist maar door een berichtje in het café lees ik hem nu -ruim een jaar later- toch nog. Wat een verhaal!
Ik begrijp nu dat je Femke bijna hebt gevonden, ik hoop dat het lukt, zou voor jullie allebei fijn zijn.
Hou je ons op de hoogte?

Geef een reactie

Avatar plaatshouder