Troetelstruiken

Bouganvilleplanten in prachtige roze en paarse tinten klimmen tegen de spierwitte gevels omhoog en versieren balkons en balustraden met een waterval aan bloemen. Potten zo groot als badkuipen, gevuld met geraniums, hortensia’s en palmen, verfraaien trottoirs en terrassen. Kretenzers zijn dol op planten en bloemen. Hun tuinen en balkons zijn bezaaid met bloemen en struiken in alle soorten en maten zodat er nog nauwelijks plaats is voor een tafel en een stoel. Langs het asfalt, in rotsspleten, tussen de muurvoegen: op de meest onmogelijke plaatsen groeien en bloeien de prachtigste planten. Metershoge witte en roze oleanders hebben zich met hun wortels op rotspartijen en tussen stenen verankerd en lijken zich razendsnel te vermenigvuldigen. Wat is Kreta toch mooi!
Mijn heimwee naar dit prachtige eiland probeer ik te verjagen door flink in te slaan bij een oer-Hollands tuincentrum. De dieppaarse bouganville en de lichtroze oleander moeten een vleugje Kreta in mijn rijtjeshuistuintje brengen. Maar ze staan een beetje verloren naast de vlijtige liesjes en tussen de opgeschuurde melkbus en de gele houten klompen. Na de eerste beste regenbui lijkt het alsof ze hun bladeren en bloemknopjes moedeloos laten hangen. Alsof ze willen zeggen: wat doen we hier? We horen hier niet…

Ik krijg zowaar medelijden met deze mediterrane struiken en bestudeer het bijgeleverde label waarop staat hoe ik hen kan vertroetelen. Wat blijkt? Deze planten willen zon, zon en nog eens zon. Tja, dat wil ook. Daarvoor ging ik speciaal naar Kreta. Maar ze willen meer. Eigenlijk zijn ze best veeleisend, deze allochtonen. Ze willen alles wat ze in hun eigen land niet krijgen. Dagelijks water, niet te natte voeten en af en toe een flink portie mest. Een ruime pot, gevuld met een grondmengsel dat bestaat uit goed doorlatende potgrond die niet te snel uitdroogt. Bij voorkeur aangevuld met wat leem of klei.
Het is mij een raadsel waarom deze struiken in hun eigen land op de meest vreemde plekken groeien, bloeien en zich vermenigvuldigen zonder dat daar een mensenhand aan te pas komt. De regenbuien zijn daar op één hand te tellen, ze staan met hun wortels tussen stenen en asfalt en er is niemand die hen trakteert op een scheutje plantenvoeding of organische mestkorrels. Hier in Nederland eisen ze dat ze vertroeteld en verwend worden, en dan is het nóg maar de vraag of ze het redden.

Mijn buuf weet het antwoord op die vraag: ,,Ik heb zonet de bouganville van vorig jaar in de groene bak gedumpt. Dood. En in de oleander is geen bloem te bekennen. Ik ben benieuwd of die het redt.” Vervolgens staren we naar mijn ontheemde aanwinsten. Worden ze gekweld door heimwee? Als ik nu beloof elke dag Grieks voor hen te koken, de sirtaki te dansen in de tuin,en hen elke avond ouzo te geven in plaats van water? En als ik drie maal daags een cd van de op Kreta geboren Nana Mouskouri opzet? Zouden ze dan wel kunnen aarden?