Ik ben trots op Nederland. Ik ben vooral trots op hoe andere landen naar Nederland kijken. In Amerika denken ze echt dat wij er een beetje als de Amish bijlopen: op onze gele klompjes, wonend in onze lieflijke boerderij en werkend in een typisch Nederlandse molen.
Zoals Johannes Vermeer en Pieter de Hoogh Nederland weergaven op hun doeken, zo ziet Nederland er nog steeds uit volgens de mensen die er nog nooit zijn geweest. Dat beeld wil ik eigenlijk niet kwijt. Ik heb zo genoten van mijn jeugd in Nederland dat ik die hele periode op zo een manier romantiseer dat het in mijn herinnering staat gebrand als een schilderachtig tafereel. Eigenlijk merk ik alleen de laatste jaren dat de lieflijke maatschappij haarscheurtjes begint te vertonen waardoor een vertrouwen in de continuering van het fijne tafereel toch door twijfel wordt vertroebeld.

Leerlingen VMBO scholen die denken dat “etcetera” een MP3-speler is. VMBO leraren die het probleem wel zien maar de schuld aan het lager onderwijs geven, samenzweringen in achterstandswijken en stenen gooien in Amsterdam-West. Dat soort situaties bedreigt mijn trots op Nederland.

Maar nu hebben we Rita. Rita, die een waar mediacircus heeft ontketend door haar optreden binnen de VVD in de afgelopen maanden. Rita, die zich als een pitbull vastbeet in haar idealen binnen haar partij. IJzeren Rita, die niet kon verkroppen dat de fractie voor Rutte koos, terwijl ze als tweede op de lijst meer stemmen binnenhaalde dan de fractievoorzitter.

Vandaag wordt alles anders. Vandaag begint Rita voor zichzelf: “Trots op Nederland”. Heel veel meer dan het schoonvegen van haar eigen straatje om vervolgens dat van Mark Rutte te bevuilen heb ik van haar nog niet gezien. En toch heb ik wel iets met die vrouw met “ballen”. Misschien komt dat alleen maar omdat er verder niet veel te kiezen valt in verband met een chronisch tekort aan charisma, vastberadenheid en doorzettingsvermogen in de tweede kamer?

Rita, jij krijgt mijn stem. Krijg ik dan mijn schilderijtje terug?


7 reacties

nighthawk · 19 oktober 2007 op 11:46

Awel, ik denk dat het dat is wat jullie Nederlanders zou verkeerd hebben. Dat die mooie schilderijtjes de werkelijkheid weergeven. Trots op een Nederland zoals het nooit is geweest, zoals het alleen in herinneringen en op schilderijtjes bestaat.

Verder heel ok geschreven column!

Siebe · 19 oktober 2007 op 12:08

Wat goed dat jij op deze site hier de eerste column over publiceert geertsjohn. Heb ik in ieder geval al het nakijken.

Ik vind je column leuk maar vooral eerlijk denk ik. Verlangen, al dan niet terugverlangen, naar een oud schilderijtje is geen schande natuurlijk. Nighthawk werpt in dat kader een interessante vraag op. En ik denk dat Rita die vraag voor zichzelf ook opgeworpen heeft en dan vooral de vraag hoe zij dat maximaal uit kan buiten.

In de kern is Rita een ordinaire verraadster. Min of meer geef je dat zelf ook al in de column aan. Ik vraag me af wat dat gegeven betekent voor al die mensen die haar vroeg of laat eens zullen stemmen. Want wie een verrader stemt moet ook niet opkijken zelf op den duur verraden te worden. En dat gaat gewoon gebeuren want het is dan immers [i]all in the game[/i] en er is dan zelfs voor gestemd. Door “al die mensen die vinden dat het in dit land beter moet.” [i]Yeah right.[/i]

Mooie eerlijke column. Ik snap de denkwijze erachter ook goed. Maar ik weet niet of een chronisch tekort aan charisma opgelost kan worden door een totale overkill daaraan. Maar dat is slechts een mening.

Gr.
s

Beryl · 19 oktober 2007 op 12:34

[quote]Krijg ik dan mijn schilderijtje terug?[/quote]
Prachtige uitsmijter!

Jammer alleen, dat we waarschijnlijk met z’n allen inderdaad naar dat schilderijtje kunnen fluiten… 🙁

Mooie column!
😀

arta · 19 oktober 2007 op 13:55

[quote]Krijg ik dan mijn schilderijtje terug?[/quote]
En dan rechtdoor naar de restaurateur in de hoop dat….?
Leuke column! 🙂

pally · 19 oktober 2007 op 16:03

Aardige overwegingen, Geertsjohn!
Het gekke is dat ik ondanks de titel, Rita niet nodig had in je column. Voor mij kwam ze onverwachts tevoorschijn, alsof ze in het verkeerde stuk opkwam, zoals ze altijd al doet.
Dat kunnen haar ballen – die voor mij vooral lucht bevatten – ook niet goedmaken.
Verder denk ik dat bijna iedereen op zijn eigen manier zo’n onrealistisch schilderijtje af en toe in zijn hoofd heeft.
Om even bij te komen.

Nog een klein puntje: [quote]op zo een manier[/quote]
Ik denk dat de spellingscontrol dat gemaakt heeft van ‘zo’n’ , wat denk ik toch beter is in dit geval….

groet van Pally

KawaSutra · 19 oktober 2007 op 20:45

Originele insteek. De slotzin onderstreept de strekking van de column.

Dees · 20 oktober 2007 op 17:48

Ja, leuke uitsmijter. Ik snap de Rita wel, maar je had het iets minder abrupt kunnen inkleden, denk ik. En een vrouw met ballen, ja dat vind ik ook. Ik had het zelfs met haar te doen als bannelinge. Maar een vrouw met een helder hoofd zou het verder schoppen, dan een vrouw met hete bal en weinig wol. Rita blaast zichzelf nog wel verder op, daar heeft ze Rutte niet voor nodig.

En dat schilderijtje?

Dat is lang geleden enkele reis memory lane vertrokken, zeker weten.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder