Truffeltante

Klein, dik, dovig, met een maf hoedje op en twinkelende groene ogen. Zo zou ik mijn tante Nely in eerste instantie willen neerzetten. Ze was een ongetrouwde zus van mijn vader en wij waren gek op haar. Veel geld had ze niet, maar dat compenseerde ze ruimschoots met de fantasie die ze bezat. Een tijdje woonde ze met mijn oma, haar moeder, bij ons in huis.
Voor die tijd logeerden mijn oudste zus en ik bijna een jaar bij haar en oma omdat mijn moeder ernstig ziek was en overleed aan het eind van dat jaar, ik was toen zeven.

Maar dat wou ik niet vertellen, ik wilde het hebben over haar fantasie. Zij leerde ons borduren: een oud laken werd in vierkantjes geknipt, daar tekende ze met blauwe ballpoint bloemen op en borduren maar.
Salami (sálami zei ze altijd) maakte ze door knoflookpoeder op cervelaatworst te strooien.
Zelfgemaakte truffels van cacao , hagelslag en boter zie ik nog op het aanrecht liggen, als ze oppaste, wij leken ook net truffels als we klaar waren met het fabriceren….
Op zondag wandelden we soms met haar in het Kralingse bos, op een bankje mochten we dan ons fantasie-ballet voordoen, tante Nely vond alles geweldig en applaudisseerde hard.
Toen het een keer regende en we niet naar het bos konden, gingen we op zolder picknicken. Geweldig vonden we het! We waren met nog vier neefjes en nichtjes.
Alleen toen mijn vader en (tweede) moeder thuiskwamen kreeg ze de wind van voren omdat het zo’n zootje was in huis.

Eigenlijk waren ze niet zo dol op haar, een beetje te excentriek vonden ze.
Wij begrepen dat niet, ze was kind met ons en niks was te gek.
Ze keek naar onze toneelstukken, schreef vervolgverhalen op rijm, die ze voorlas en stimuleerde het tekenen bij mij door altijd voor papier en kleurpotloden te zorgen.
Ook kon ze door een massage met een wegwerpgebaar erbij je hoofdpijn wegtoveren.
Wat kon ze niet?

Zelfs toen ik al achttien was ging ik nog graag een weekendje bij haar logeren. In de haveloze buurt waar ze woonde werd ze door kleurrijke figuren van allerlei leeftijden op handen gedragen. Ze was nooit eenzaam. Op haar verveloze trap rook het naar nat wc-papier en foelie. Haar kamertje liep zo scheef dat ze op een soort helling leefde, waar de meubels langzaam een kant op gleden.
Vaak ontwiep ik tijdens zo’n logeerpartij hele aparte jurken, die zij dan voor me naaide. Ook dat kon ze. Al waren ze dikwijls wel wat krap.
Altijd als je aankwam met de trein stond ze te wachten met een van haar maffe zelfgemaakte hoedjes op en riep: ‘Oh, wat ben ik blij dat je er bent, ik heb zò naar je staan te verlangen’!

Ze is gestorven toen ze tachtig was in een tehuis en de geërfde sieraden, haar kostbaarste bezit, waren van haar handen gestolen. Maar het kostbaarste voor mij vertegenwoordigde ze zelf, en alles wat ze voor me betekende.

Ik vergeet nooit haar stem die zelfs toen ze al oud was juichend bleef zingen als ze praatte……