TT

Met klapperende helm en klapperende tanden vraag ik me af waarom ik ook alweer zo’n zin had in een tocht van drie lange uren, opgevouwen achterop een racemotor die niet gebouwd is voor tourritjes met passagier. We zijn ongeveer halverwege en de beloofde zon heeft zich nog niet laten zien. Een scherpe kou snijdt door mijn leren pak, mijn vingers kan ik niet meer bewegen. En dat allemaal om te gaan kijken naar wedstrijden die me, als ik eerlijk ben, niet interesseren. [i]L Large, 8 1/4 – 8 3/4 Made in Japan[/i]
Het stickertje achterop zijn helm kan ik dromen. Hij remt, ik schuif naar voren, probeer me met mijn bevroren handen op de tank tegen te houden en kijk over zijn schouder waarom we moeten remmen. De wind beukt op mijn iets te grote helm die pijnlijk tegen mijn oren schuift. Even zie ik het smalle postuur van ome Piet die op zijn zwarte Honda voor ons uit rijdt, maar met deze snelheden kan ik mijn hoofd beter laag houden, uit de wind achter de sticker. Als we worden ingehaald door een groep motoren die ons opneemt in een zwerm motorgeweld, draait de helm van mijn vriend naar links. Die smult nu van al het moois, herkent moeiteloos de Ducati’s en Aprilia’s van zijn dromen. Er begint iets te kriebelen in mijn verkrampte lijf. Het gaat er toch echt van komen, ik krijg een inkijkje in de grote liefhebberij van mijn vriend, de snelle wereld van de superbikes.

Als we in Assen afstappen breekt gelukkig de zon door. De motorjacks kunnen uit, mijn koude dikke vingers worden langzaam weer soepel rondom een warme beker koffie. Het wordt een mannenkijkdag, vrouwen zijn er niet veel te zien. Bij de eerste race zitten we op een tribune, achter een groepje bier zuipende jongens die enthousiast naar ons roepen dat het een spannende race is. Ik probeer uit te vinden hoe je het beste kijkt naar die vlekjes die met een top van driehonderd kilometer per uur voorbij komen. Ik heb werkelijk geen idee wie wie is, ik zie geen nummers, geen merken en kan de kleuren nauwelijks onderscheiden. De namen die uit de luidsprekers galmen klinken verdacht vaak als Kekka of Kakka.

Crashes zijn er genoeg. In de supersportklasse leidt dat tot twee rode vlaggen, twee restarts. Op dat moment zitten we in het gras op een wal, in de buurt van drie wc-hokjes. Alle mannen lopen daar naartoe om vervolgens niet in de hokjes maar in de sloot te wateren. Fascinerend. Tijdens de wachttijden voor de restarts leer ik veel bij over het mannelijk plasgedrag.

Ik hoor mijn vriend met zijn ome Piet praten over tweetakt, demping, banden, fabrieksteams, toerentallen en cc’s. Ome Piet vertelt sterke verhalen over de TT van vroeger, toen je veel meer races kreeg voor minder geld, toen de lampen aan moesten omdat de races nog niet klaar waren. De tijd waarin ze niet aan flauwekul deden als rode vlaggen en de koffie geen twee gulden, laat staan twee euro kostte.

We blijven tot de allerlaatste race op de leeggelopen tribunes zitten. Dat doet ome Piet altijd. Langs rijen dichte eetkraampjes lopen we terug naar onze motoren. De temperatuur is flink gezakt als ik weer op het kleine kussentje kruip voor een lange tocht naar huis. Jarenlang is mijn vriend als klein jochie achterop ome Piet’s motor naar Assen gereden. Ik begin iets van deze wereld te begrijpen.
Volgend jaar wil ik weer.