Na twee dagen terug op ‘mijn’ eiland is er niets meer te zien van mijn reis naar Nederland. Ik ben daar een week geweest, voor de scholen van de kinderen, oriënteren, en behang te steken in ons inmiddels weer leegstaand huis. Heb met twee jarige dierbaren geproost, boodschappen gedaan voor vrienden en kennissen. Die zijn alweer afgegeven, en ik was snel weer op temperatuur. Was weg en het rijschema voor verenigingen en afspraken voor school en werk alweer op de koelkast bekeken. De gewone en bijkomende minder gewone problemen besproken, zo pedagogisch verantwoord mogelijk. Jetlag genegeerd.
Het is de derde keer geweest dat ik naar Nederland ben geweest. De eerste twee keren voelde ik me een toerist in eigen land. Ik moest moeite doen om niet onder een fietser terecht te komen, vond het prachtig weer een eend te zien en stond vol bewondering, waarschijnlijk met open mond, naar een voorbijrazende trein te kijken.
Shoppen was geweldig, binnen anderhalf uur had ik gekocht wat ik wilde kopen, en meer, en kon ik op een terras neer ploffen om mensen te kijken. Waarschijnlijk ook weer met mijn giechel los.
Dit keer heb ik bij aankomst eerst bij een vriendin uitgeblazen en heel veel bijgekletst.
’s Avonds ben ik met het lood in mijn schoenen naar mijn woning gelopen. Geen idee wat ik daar aan zou treffen. En was het mijn huis nog wel?
Het viel allemaal mee. Eenmaal over de drempel herkende ik toch wel veel en zag in gedachten wat waar ooit gestaan had en wat er weer zou komen te staan. Met een geleende koffiepot, nieuwe batterijen voor de thermostaat om de boel te stoken en een matras met extra dekbed kon ik aan de slag. Dit zou mijn thuis weer kunnen worden.
Maar nu nog even niet. Waarschijnlijk ook omdat mijn vechtgenoot en dagbedervers niet mee waren. Ook weer zo tegenstrijdig. Enerzijds heerlijk om weer eens alleen maar aan jezelf te hoeven denken, en anderzijds met je gedachten bij je gezin. Egocentrisch en vol met zelfmedelijden. Om bij thuiskomst te merken dat je wel gemist bent, maar zeker niet onmisbaar was. Bij thuiskomst. Toch weer dat thuiskomen. Waar is thuis? In welke van die twee werelden?
En dat is het vreemde. Ik had het moeten weten, wist het waarschijnlijk diep in mijn hart ook wel, maar moest het toch even ingewreven krijgen door mijn reis. Zowel Nederland als Curaçao hebben hun eigen unieke dingen. Dingen die ik hier soms een beetje miste zal ik straks na repat van het eiland missen. (Heel erg, ben ik bang.)
Hier laat je wat en daar vindt je wat, zou mijn moeder gezegd hebben. Maar echt thuis ben ik maar in een wereld. Daar waar ik met mijn gezin ben.
12 reacties
lagarto · 29 januari 2008 op 07:16
Hoi Mup,
Ik heb een nicht in Canada en een vriendin in Australie. Die proberen me ook weleens uit te leggen hoe dat voelt.
Groeten (of wil je die weer niet) Lagarto 😉
arta · 29 januari 2008 op 07:55
Je hebt jouw ‘verdwaaldheid’ goed onder woorden gebracht.
Waarschijnlijk zal jouw eerste bezoek aan jouw eiland vanuit Nederland hetzelfde gevoel oproepen als nu andersom…
🙂
pepe · 29 januari 2008 op 07:58
Moeders hebben het vaak goed. Ik ken nog iemand die binnenkort curacao gaat missen. Je bent niet de enige.
Knuf
SIMBA · 29 januari 2008 op 08:10
Héél goed beschreven Mup, die tweestrijd!
[quote]Maar echt thuis ben ik maar in een wereld. Daar waar ik met mijn gezin ben.[/quote]
Dit is zo waar!
lisa-marie · 29 januari 2008 op 08:56
Mooi weergegeven je tegenstrijdige gevoel.
De emotie is voelbaar en de laatste twee zinnen ontroeren mij.
Anne · 29 januari 2008 op 12:53
Bekend bekend bekend….hoewel bij mij de weerzin tegen thuisland de boventoon voert, uiteraard tegenstrijdig genoeg vermengd met verlangen. Het gezin is je thuis, zelfs dat is bij ons anders, omdat we ons in een driekwart-eenkwart situatie bevinden. Maar het menggevoel van vervreemding en vertrouwdheid, dat ken ik. Mooi geschreven Mup. Als jij snel-schrijft, schrijf je het beste.
klapdoos · 29 januari 2008 op 14:17
Mooi bescheven die gevoelens tussen twee werelden, terwijl jouw wereld het belangrijkste je gezin is, heel mooi verwoord. Graag gelezen,
groet van leny
KawaSutra · 29 januari 2008 op 21:55
Een heel dubbel gevoel begrijp ik. Dat heb je uitstekend overgebracht. Het lijkt wel een soort van echtscheiding, maar dan gelukkig van korte duur. Je ergens thuis voelen brengt nogal wat met zich mee, ten eerste moet je altijd weer even acclimatiseren en ten tweede moet je natuurlijk wel compleet zijn. Vervolgens moeten ook de restanten van de vorige bewoners weggewerkt zijn. En dat kost even tijd. Maar je hebt het weer even geproefd, en dat is de eerste stap.
[quote]Was weg en het rijschema voor verenigingen en afspraken voor school en werk alweer op de koelkast bekeken. [/quote]
‘Was weg’ kun je natuurlijk op twee manieren interpreteren. Beetje verwarrend bij het lezen.
[quote]Het is de derde keer geweest dat ik naar Nederland ben geweest. [/quote]
De eerste ‘geweest’ had je kunnen laten vervallen.
champagne · 29 januari 2008 op 22:42
Mooi verwoord Mup, die tweestrijd, dat dubbele gevoel. En wat een prachtige uitsmijter!
Kees Schilder · 30 januari 2008 op 11:54
Mooi, zoals jij beschrijft hier mee om te gaan.
Mup · 30 januari 2008 op 14:05
Dank voor jullie reacties, @lagarto, de groeten zijn opgeslagen 😉
@Anne, klopt, denk ik, dat snel-schrijven, alhoewel het dan al wel een week in mijn hoofd gezoemd heeft. Het thuisland zoals jij het zo mooi noemt trekt me ook niet echt meer, ik zie mijn terugkomst dan ook als tijdelijk.
@Kawa, dank je voor het kritische lezen, voor ‘was weg’ zou een ‘de’ beter zijn, het was geen opzet (helaas) en een keer geweest was ook beter geweest 🙂
Groet Mup.
pally · 31 januari 2008 op 23:14
Was even weg, Mup , dus wat laat met mijn reactie.
Ik hoop dat je hem nog ziet.
het dubbele heimwee heb je heel treffend beschreven ook door de details.een van je sterkste columns vind ik!
groet van Pally