Tussendagensyndroom

Het begint al te zeuren aan het eind van de tweede kerstdag als een lichte spierpijn in mijn voorhoofd. Om een dag later – we noemden dat vroeger derde kerstdag – in volle hevigheid los te barsten. Het niet-gevoel. Opstaan en lang de krant lezen waar weinig in staat, onderwijl kauwend op een zacht stuk uit elkaar gevallen stol met mierzoete spijs. Die je eigenlijk niet meer kan zien, maar ook niet aan de vogels gunt. De thee is te lauw en te sterk. Om dit fenomeen te bestrijden besluit ik het dit jaar eens anders aan te pakken. Op deze derde kerstdag klim ik al om kwart over zeven uit bed en ik probeer er zelfs een kwiek sprongetje bij te maken, wat mislukt omdat ik mijn teen gemeen stoot tegen de bedrand.
Daarna sluip ik naar beneden om onze kater niet te wekken, want zijn vlees is op. Snel douchen, aankleden en nuchter de auto in, richting volgende dorp.
Aangekomen bij de dokterspraktijk, brandt daar al een flauw lichtje. Een man met krant, die er al eerder zat, kijkt verstoord op, als ik meteen naar binnen wordt geroepen.
‘Bloed afnemen?’, vraagt een te wakker en te opgewekt persoon zonder witte jas.’ En misschien kunt u even uw jas uitdoen?‘ Ik heb me al in vol ornaat op een stoel laten zakken.
‘Het is wel dapper om meteen na Kerst uw cholesterol te laten meten, hoor!’ zegt ze terwijl ze met een blij gezicht venijnig in mijn arm prikt. Maar ook eerlijk tegenover uzelf.’
Ik laat de lof over me heen dalen. Had daar totaal niet over nagedacht.

Na drie minuten sta ik weer buiten. Op de parkeerplaats zit een vrouw in de auto druk te gebaren tegen iets onzichtbaars. Ze stond er ook al toen ik aankwam. Misschien een minnaar die ze door de feestdagen nu pas kan bereiken. Even dringend parkeren bij de dokter en snel bellen…
De supermarkt verderop staat in vol licht maar is nog niet open. Een man loopt rond, ziet mij aan de deur. Maar ziet me niet omdat het een half uur te vroeg is.
Ik ben niemand.
Elf kilometer verder is de bekende Albert wel open en daar wordt van alles aangesleept naar de halflege rekken. Ik loop eigenlijk alleen in de weg. Grote lorries hoog opgetast met bloem en olie, pakken krenten en rozijnen. Mijn nog nuchtere maag draait om. Gauw naar de blikken kattenvoer dan kan ik ‘Jakkie’ weer onder ogen komen.

De autoradio op de terugweg zeurt een melig kerstlied. Thuis zijn alle lichten nog uit. De kat komt loom tevoorschijn. Ruikt even aan het versaangevoerde vlees in zijn bak, trekt zijn neus op en loopt dan mokkend weg met zijn staart naar beneden. De kerstboom laat zijn eerste naalden al gemelijk vallen en op de vensterbank zie ik rode sporen kaarsvetbloed.

Zou het tussendagensyndroom soms besmettelijk zijn?