Het begint al te zeuren aan het eind van de tweede kerstdag als een lichte spierpijn in mijn voorhoofd. Om een dag later – we noemden dat vroeger derde kerstdag – in volle hevigheid los te barsten. Het niet-gevoel. Opstaan en lang de krant lezen waar weinig in staat, onderwijl kauwend op een zacht stuk uit elkaar gevallen stol met mierzoete spijs. Die je eigenlijk niet meer kan zien, maar ook niet aan de vogels gunt. De thee is te lauw en te sterk. Om dit fenomeen te bestrijden besluit ik het dit jaar eens anders aan te pakken. Op deze derde kerstdag klim ik al om kwart over zeven uit bed en ik probeer er zelfs een kwiek sprongetje bij te maken, wat mislukt omdat ik mijn teen gemeen stoot tegen de bedrand.
Daarna sluip ik naar beneden om onze kater niet te wekken, want zijn vlees is op. Snel douchen, aankleden en nuchter de auto in, richting volgende dorp.
Aangekomen bij de dokterspraktijk, brandt daar al een flauw lichtje. Een man met krant, die er al eerder zat, kijkt verstoord op, als ik meteen naar binnen wordt geroepen.
‘Bloed afnemen?’, vraagt een te wakker en te opgewekt persoon zonder witte jas.’ En misschien kunt u even uw jas uitdoen?‘ Ik heb me al in vol ornaat op een stoel laten zakken.
‘Het is wel dapper om meteen na Kerst uw cholesterol te laten meten, hoor!’ zegt ze terwijl ze met een blij gezicht venijnig in mijn arm prikt. Maar ook eerlijk tegenover uzelf.’
Ik laat de lof over me heen dalen. Had daar totaal niet over nagedacht.

Na drie minuten sta ik weer buiten. Op de parkeerplaats zit een vrouw in de auto druk te gebaren tegen iets onzichtbaars. Ze stond er ook al toen ik aankwam. Misschien een minnaar die ze door de feestdagen nu pas kan bereiken. Even dringend parkeren bij de dokter en snel bellen…
De supermarkt verderop staat in vol licht maar is nog niet open. Een man loopt rond, ziet mij aan de deur. Maar ziet me niet omdat het een half uur te vroeg is.
Ik ben niemand.
Elf kilometer verder is de bekende Albert wel open en daar wordt van alles aangesleept naar de halflege rekken. Ik loop eigenlijk alleen in de weg. Grote lorries hoog opgetast met bloem en olie, pakken krenten en rozijnen. Mijn nog nuchtere maag draait om. Gauw naar de blikken kattenvoer dan kan ik ‘Jakkie’ weer onder ogen komen.

De autoradio op de terugweg zeurt een melig kerstlied. Thuis zijn alle lichten nog uit. De kat komt loom tevoorschijn. Ruikt even aan het versaangevoerde vlees in zijn bak, trekt zijn neus op en loopt dan mokkend weg met zijn staart naar beneden. De kerstboom laat zijn eerste naalden al gemelijk vallen en op de vensterbank zie ik rode sporen kaarsvetbloed.

Zou het tussendagensyndroom soms besmettelijk zijn?


pally

Genieten van leven en mensen en natuur om mij heen. Schrijven als belangrijke drijfveer om te ordenen, te relativeren en te communiceren.

18 reacties

Prlwytskovsky · 3 januari 2008 op 17:29

[quote]Ruikt even aan het versaangevoerde vlees in zijn bak[/quote]
Maar hoe zou jij het vinden om een sucadelapje als ontbijt aan te treffen?

En hoe hoog was het? 6,9? 😉

Anne · 3 januari 2008 op 19:57

Landerigheid was nog nooit zo vrolijk beschreven 😀 . Ik ken het niet hoor, dat syndroom. Ik heb meer het januarisyndroom, nog vervelender. Hoewel hier nu sneeuw ligt, die lang blijft liggen, het was vanacht min zestien.
Maar niettemin, was het maar al februari.

WritersBlocq · 3 januari 2008 op 20:25

Goed, dat kaarsvetbloed, dat vind ik echt heel beeldend. Het leest en voelt net alsof je je voortsleept met je blote, ijskoude voeten in te grote schoenen.

lagarto · 3 januari 2008 op 21:15

He Pally,
Ik kreeg bij het lezen de indruk dat het wat haastig geschreven was. Ik heb het nog een x gelezen om te zien waardoor ik dat gevoel kreeg. Hieronder heb ik een aantal zinnen uit je verhaal gekopieerd. Er ontbreken hier en daar wat woorden die het, naar mijn meneing, wat vloeiender hadden kunnen maken.

Een man met [color=FF0000](een)[/color] krant, die er al eerder zat, kijkt..

[color=FF0000](Ik)[/color] Had daar totaal niet over nagedacht.

De supermarkt verderop staat in vol licht maar is nog niet open. Een man loopt rond, [color=FF0000](Hij)[/color] ziet mij aan de deur.

Zie je wat ik bedoel?
Groeten Lagarto

arta · 3 januari 2008 op 21:32

Ik vind em móói!
De feestdagen zijn nu voorbij, wedden dat het huppeltje morgenochtend wél goed lukt? 🙂

pally · 3 januari 2008 op 22:15

Lagarto, ik zie zeker wat je bedoelt, maar de woorden die jij hebt ingevuld, heb ik juist bewust weggelaten. Omdat ik dat vloeiender vind, doe ik vaker. Misschien een kwestie van smaak?
Het had niet te maken met snel. Al had ik gehoopt dat de redactie dit stukje vlak na kerst had geplaatst.
Nu is het toch een beetje mosterd enz…

pepe · 3 januari 2008 op 22:33

Weer heerlijk om te lezen en helemaal niet erg dat hij nu pas is geplaatst, iedereen kan hem nu nuchter lezen;-)

Jij hebt wel lef om juist dan je bloed te laten prikken en nakijken op cholesterol, ik wacht nog wel even.

Trukie · 3 januari 2008 op 22:38

Ik vind het ook zo heerlijk dat al die “feestdagen” weer over zijn.
Ik was zelf nog te lamlendig om er een column over te schrijven.

Ma3anne · 4 januari 2008 op 09:56

Misschien een tip voor volgend jaar: op de dagen dat jij je lamlendig voelt vanwege al het gefeest, zou je mensen kunnen bezoeken die alleen zitten. Dat zijn er meer dan je denkt.

Niks lamlendig gevoel dan. Het is fijn om een klein stukje licht te brengen waar het harder nodig is dan aan een rijkbedeelde kerstdis.

Wel erg leuk geschreven Pally, dat gevoel!

Trukie · 4 januari 2008 op 11:38

Vanaf eerste Kerstdag tot en met Nieuwjaarsdag heb ik mijn tijd voornamelijk doorgebracht in een seniorenflat. Tussen de achterblijvers zonder kinderen, of wiens kinderen te ver weg woonden, op vakantie waren, of in een enkel geval waren overleden.
Daarom stond “feestdagen” tussen aanhalingstekens. Voor hen waren het niet zulke uitbundige feestdagen.

Op Nieuwjaarsochtend was uitgerekend bij hen voor de deur (ondanks de dikke mist) de stoep rood van de vuurwerkresten, de brievenbus kapotgeknald en hun nachtrust was zo rond 5.00 uur ´s ochtends pas ingegaan.

Met hen verzuchtte ik “Blij dat alles weer normaal is”.

pally · 4 januari 2008 op 18:21

Bedankt, allemaal voor de reacties op deze wat landerige column.
Anne) Januari ligt mij ook niet erg, het witte koele licht haat ik, al ben ik ooit geboren in deze maand, een vergissing…
Ma3) We hebben inderdaad wat mensen ontvangen die anders alleen zouden zijn, en we vreten ons echt niet vol met allerlei gespuis en rotzooi. Maar toch, gelukkig voorbij….
Aardig van je om je zo in te zetten voor eenzame mensen! :wave: :wave:
groet van Pally

Trukie · 4 januari 2008 op 22:12

@ Pally, je reageert volgens mij op het standje van Ma3 😆
Ik vond ook al dat “lamlendig” anders werd uitgelegd dan ik bedoelde 😉
Happy newyear.

pally · 5 januari 2008 op 14:09

Oh, sorry, Trukie, je hebt helemaal gelijk. Het was een reactie voor Ma3!
Ik keek niet goed…..
Is griep een goed excuus? Ik zie het allemaal een tikkie wazig. Watten in mijn hoofd.
liefs :kus: Pally

p.s. Heb de naam in mijn reactie veranderd.

KawaSutra · 5 januari 2008 op 15:50

Je bedoelt toch de dagen tussen kerst en kerst? Ja, vreselijk, en we moeten nog zo lang. 😀

Dees · 6 januari 2008 op 10:45

Tsja, eigenlijk ben ik zo blij dat het 2008 is dat ik mezelf er nauwelijks toe kon zetten dit te lezen. Maar zo te lezen ben je zelf ws ook blij met het nieuwe jaar. Mooi stuk.

Level1 · 9 januari 2008 op 21:17

Wat een geouwehoer zeg! Val bijna in slaap, maar heb het wel gelezen en kan je gevoel helemaal inleven,maar het blijft slap geouwehoer!

dave2006 · 10 januari 2008 op 00:28

Hey Level1… ik weet niet of je de column goed hebt gelezen maar ik vind het ERG raar dat je zo reageert. pally schrijf hier al jaren columns en ik vind dit een van de sterkere! Dus denk even na voor je zo’n reactie plaatst ok!

Groetjes,
.dave

pally · 10 januari 2008 op 22:31

Thanks, Dave! :kus:

groet van Pally

En Level1 je mag alles vinden, hoor, zeker zonder taalfouten

Geef een reactie

Avatar plaatshouder