Tweestrijd

In het achterste kamertje van mijn huis staat hij onbarmhartig aanwezig te zijn. Je hoort hem niet, als je de kleine ruimte niet betreedt, zie je hem niet. Maar in mijn achterhoofd weet ik dat hij er is. Hij is er namelijk al jaren. Zwijgend, broedend, wachtend, mij tot zich roepend…. Eens in de zoveel tijd kan ik zijn lokroep in mijn hoofd niet meer negeren en beweeg ik mij schoorvoetend naar hem toe. Afgelopen week was het weer zover. Met een licht gevoel van nervositeit gaf ik toe aan de knagende onzekerheid. Tijd om op de weegschaal te gaan staan!
Mijn voet beroerde de witte weegplaat en beelden van mijn vraatzucht schoten voorbij mijn geestesoog. De oneindige stroom bittergarnituur die ik tot mij nam tijdens mijn drinkgelagen in mijn stamkroeg. Mijn talloze bezoeken aan fastfoodketens en vettige pizzarestaurants tijdens mijn vakantie.
De digitale cijfers van mijn weegschaal lichten rood op als ik mijn schier oneindige massa overbreng naar de witte plaat. Ik recht mijn schouders en houd mijn buik in, een hopeloze poging om het mechaniek te foppen. De teller stopt en de kille cijfers van mijn westerse decadente leventje stralen naar boven……

Bijna honderd kilo! Het schaamrood vliegt me naar de kaken! Wat is er gebeurd met de slanke atletische jongen die ik vroeger was? De jongen die alles kon eten en toch niet dik werd? De realiteit zal zijn dat hij er nog steeds is maar zich nu heeft verstopt onder een vetlaagje….

De onoplettende lezer zou wellicht denken dat ik weinig om mijn uiterlijk geef en dat ik mezelf heb laten verslonzen. Niets is echter minder waar. IJdelheid is mij niet vreemd. Ik zoek met zorg mijn kleding uit in de lokale modehuizen. Ik let erop dat ik een gezond bruin kleurtje heb. Ik ga regelmatig naar de kapper en houd ook mijn onderste regionen bij zodat er geen uitgetrapte heidebrand tevoorschijn komt wanneer ik mijn boxershort laat zakken.
Het probleem zit hem in de voeding en de beweging. Iedereen weet het ondertussen wel, je moet fruit en groente eten en het liefst ook een beetje bewegen.
Waarom doe ik dat dan niet zul je je afvragen? Het lijkt haast of er twee mensen in mijn lichaam wonen. De een weet dat hij broccoli en kiwi´s moet eten. Dat er gesport moet worden en dat er hoognodig buikoefeningen gedaan moeten worden. De ander spuugt op groente en werkt gehaktballen van een pond naar binnen. Zuipt als een onrendabel slagschip, en pakt voor elk wissewasje de auto in plaats van te lopen of te fietsen. De Metroman en de Neanderthaler zijn beiden sterk aanwezig… Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat een gezonde levensstijl niet bij mij past. Er is ook nog geen reden om dramatisch te gaan doen.. Maar ik heb ondertussen wel een compromis bedacht. Ik houd teveel van lekker eten om dat af te schaffen. Maar ik ga beginnen met het slikken van vitaminepillen en probeer wat meer te bewegen. Met een beetje geluk houdt het matige weer nog een paar weken aan. Dat geeft me de tijd om mijn buikje weg te werken voor ik mezelf moet gaan vertonen op het strand in een te strakke zwembroek….