Twijfelaartje

Als ik mijn zwager en schoonmoeder zie, moet ik altijd aan Frank en Carla van Putten denken. Misschien kent u deze typetjes van Van Kooten en De Bie nog wel. Mijn zwager is een mengsel van Frank van Putten en een ander typetje van Kees van Kooten, namelijk de Vieze Man. Het eten van een bonbon zo onsmakelijk maken kan alleen Van Kooten en wanneer mijn zwager iets in zijn mond propt en eet zoals de Vieze Man het alleen maar kan, wil ik nooit meer iets wat überhaupt maar op een bonbon lijkt. Ik krijg een eigen bed, want dinsdag word ik veertig, zegt Frank van Putten en ik zie in gedachten mijn nu twee en veertig jarige zwager opgekruld, met de knietjes omhoog naast mijn zwaar snurkende schoonmoeder in het twijfelaartje liggen. Ik ben niet gelukkig met mijn leven, hoor ik hem regelmatig zeggen. Dat vind ik niet zo verwonderlijk. Hij is namelijk het schoolvoorbeeld van het Oedipus Complex en wanneer hij onder behandeling zou zijn bij een psychiater, dan wordt er, wanneer de arts ’s avonds bij zijn gezin aanschuift aan tafel, smakelijk om hem gelachen.

We zijn wezen winkelen en hij is zo goed geslaagd, zegt mijn schoonmoeder. Vreselijk zo’n Frans Bauer outfit. Helaas heb ik het genoegen nog niet gehad hem in deze kleding te zien paraderen naast moeders. Ik geloof dat hij liever stiekem zijn streepjes spijkerbroek en glimmend overhemd met kaartjes en al in de container gooit, dan zijn moeder te teleurstellen door te zeggen dat hij liever een geile strakke spijkerbroek aan wil.

Hij is nog steeds vrijgezel, wil dolgraag een jonge blonde dame, maar dat lukt niet, want daar is hij voor behandeld, zou Frank zeggen. Natuurlijk heeft hij zijn liefjes gehad, alleen liepen deze relaties met de wat oudere, moederlijke, geldbeluste types op niets uit. Maar laten we wel wezen, welke jonge, frisse, zelfstandige meid heeft nu zin in een veertiger die door zijn moeder om half zes ’s ochtends wakker wordt gebeld. Hij vervolgens een straat verder bij moeders aan de eettafel zijn bordje brinta en vers uitgeperste sinaasappeltjes sap naar binnen schuift, een boer laat en richting zijn bouwputje gaat.

Hij is stukadoor en ik moet eerlijk zeggen een hele goeie, maar het wordt nu voor hem wel tijd dat hij gaat inzien dat zijn eigen leven aan een renovatie beurtje toe is. Jammer voor hem, want wat God voor een Jehova is, zoveel houdt hij van zichzelf. Als hij in de spiegel kijkt, ziet hij een wereldvent, die alles al heeft meegemaakt en het hele leven snapt. Wanneer ik mezelf onder de loep neem, kom ik tot de conclusie, dat hoe meer ik over het leven nadenk hoe minder ik ervan snap.
Zijn slimheid heeft hem tot dit punt in zijn leven gebracht en hij ziet dit punt niet eens. Avonden na avonden discussieert hij met zijn moeder over het wel en wee van BN- ers en over het nichtje van de buurvrouw en daar de tante van en ga zo maar door.

Nee, zwager lief, droom maar verder net als Frank van Putten over een groot waterbed met drie blonde dames met pronte billen, alleen snapt hij niet dat hij daarvoor behandeld moet worden en ben ik dus bang dat het voor hem altijd een twijfelaartje blijft.