U vraagt wij draaien!

Ik ben een junk… het valt niet mee het toe te geven, maar ik ben ervan overtuigd dat er meerdere mensen zijn met deze verslaving. Iedereen heeft wel een soort van verslaving zij het voor drugs, drank, roken en seks of zoals de jonge generatie verslaafd aan het sms-en is. Ik ben een internet junk (zo dat is er maar weer uit), en niet zo maar eentje……. Sinds een jaartje of 2 ben ik on-line actief als forumlid. Daar waar de meeste mensen nog een tikkeltje serieus willen blijven spui ik mijn kritiek graag op het scherpst van de snede met een vrolijke noot en een humoristische inslag. De bijdragen met een knipoog zogezegd. Waar de meeste mensen mijn bijdragen wel kunnen waarderen is ook een andere categorie forumleden die zich mateloos kunnen ergeren aan mijn diepzinnige geneuzel in de ruimte.

Sommige van die mensen hebben een kort lontje en zijn licht ontvlambaar Eén van de forumleden blijkt in real life een turfje van 1.60 groot te zijn die graag zijn ongenoegen kenbaar wil maken via MSN middels verbale bedreigingen. Vaak gaat het over een post op het forum waar hij het doelwit in is. Het zijn vooral de dames op het forum die het zwaar met hem te stellen hebben. Zo hebben drie “forum dames” eens tijdens een groep sessie hem een beetje zitten “teasen” Aangezien hij niet bestand was tegen zoveel verbaal commentaar hield hij zich even afzijdig van het gesprek om het allemaal op hem in te laten werken. Stilte aan de andere kant was voor ons des te meer reden om er nog een schepje bovenop te doen. “Is hij nu bang voor ons?” “Welnee joh….. hij is vast aan het uithuilen bij zijn moeder nu” “Mahaaammmm er zijn drie meisjes die me plagen!”

Ineens flikkert er een oranje lampje onder in beeld ten teken dat iemand een gesprek met me aangaat op MSN…. Er verschijnt een tekst…
“Ik kom je opzoeken vieze hoer!” “Ik ga al je ramen ingooien en ervoor zorgen dat je in een bodybag naar het mortuarium wordt gebracht!” Nu ben ik niet zo snel van mijn apropos en vraag hem of ik dan in elk geval wel zelf de kleur mag uitkiezen! Dat dit het startsein voor hartstochtelijke affaire zou worden had ik nooit kunnen dromen.

Doordat ik altijd op mijn hoede ben voor bepaalde personen heb ik hem tijdens onze contacten nooit een foto van mezelf laten zien, niet dat ik er onappetijtelijk uitzie ofzo, maar gewoon vanwege het feit dat sommige mensen die foto’s graag weer gebruiken om door te sturen naar andere mensen. Hij raakt aan de ene kant geprikkeld door fantasie en verlangen naar die pleuro terwijl ze hem aan de andere kant ook mateloos irriteert. Neemt niet weg dat hij altijd stille hoop heeft dat ze hem een keertje in het pittoreske Kootstertille komt naaien.

Op de momenten dat hij me nodig heeft voor een vraag weet hij me on-line te vinden verder probeert hij me op alle mogelijke manieren via mijn USB poortje te intimideren…. Kleineren en te bedreigen. Ik moet bij elke poging van zijn kant even inwendig lachen. Tot op zekere hoogte kan ik wel tegen dat soort kinderlijke pesterijtjes.. schelden doet geen pijn immers? Deze week is hij echter over MIJN grenzen gegaan en nu heb ik al heel wat grenzen verlegd, maar deze keer had ik het gehad met hem.

Middels MSN kwam hij mijn woonkamer binnen (as usual) en riep allerlei wazige kreten over een bezoekje (en dan niet een gezellig koffie bezoekje) Hij nodigt me uit om even via de webcam naar hem te kijken, omdat hij me iets wil laten zien. Ik druk op accepteren en voor ik het goed en wel in de gaten heb zie ik een pistool in beeld komen. Ik vraag hem nog op een beleefde doch dringende toon of hij nu van mij verwacht dat ik klappertjes voor het geval ga kopen. Hij richt allerlei kanten op met het wapen waarbij hij mij ook enige keren in de loop laat meekijken. Het magazijn wordt eruit getrokken en weer op de plaats van herkomst naar binnen geperst. Ik kijk vol aandacht, maar vooral vol ongeloof naar wat er op mijn scherm gebeurd. Intussen maak ik de ene screenshot na de andere (je weet immers nooit waar het goed voor is).

Nadat ik de blokkeer functie gebruikt heb ga ik eens rustig met een sigaretje onderuitgezakt naar het scherm zitten turen en bedenk me ineens dat deze persoon elke thuis wedstrijd vlak bij mij zit in het stadion. Daarnaast weet ik dat het bij mijn clubje ook nog eens bol staat van vertrouwen in de supportersschare dat iedereen op vertoon van hun seizoenkaart zo naar binnen kan lopen. Mijn gedachten razen op volle toeren verder…. “stel dat hij dat wapen meeneemt naar het stadion?” “ zou hij in staat zijn om zoiets te gebruiken?” “wie is er op dat moment verantwoordelijk voor onze veiligheid?” Flarden van het nieuws van de afgelopen week gaan door mijn hoofd.. “leraar doodgeschoten door leerling!” en bedenk me dat ook hij zo’n type is dat bij een beetje weerstand volledig gaat flippen.

Ineens weet ik wat me te doen staat en start mijn mailprogramma waarna ik begin te schrijven.
Als bijlage stuur ik de screenshots in een Word documentje mee, om mijn bevindingen aan te tonen. Binnen een dag krijg ik bericht terug van de steward coördinator die me om meer details vraagt en waarin hij me onomwonden duidelijk maakt dat hij mijn bericht serieus opvat en er in overleg met de directie en politie werk van gaat maken. We mailen een paar keer over en weer tot ik vandaag op MSN wordt aangeklikt door de jongeman in kwestie. “Mail gelezen?” ik beken hem eerlijk dat ik daar nog niet aan toe was gekomen (eerst columnx lezen voor je je mailbox opent is mijn idee) Uit het mailtje van hem… “the One” kan ik opmaken dat de politie bij hem op bezoek is geweest en hij voelt zich genaaid door mij.
De politie heeft het wapen in beslag genomen en er staat een levenslang stadion verbod op hem te wachten. Ik word er niet warm of koud van wanneer hij me keer op keer via MSN toeroept dat hij zich genaaid voelt door mij en ik tik voor de laatste maal in….. “Jij wilde toch dat ik je zou komen naaien???” “U vraagt wij draaien!”