“Welkom bij CAIW, al onze lijnen zijn op dit moment bezet. U wordt zo spoedig mogelijk….” En na dit monotone stemgeluid van een dame die waarschijnlijk net ongesteld is geworden, schreeuwt Marco Borsato in mijn oor dat als ik zijn naam fluister, hij er aankomt! Leugens, allemaal leugens! Ze spelden je maar wat op de mouw. Ik fluister tot 3 keer toe Marco’s naam maar hij komt nog steeds niet naar me toe. Ik vraag me ook af wat de dame bedoelt met U wordt zo spoedig mogelijk.. Zo spoedig mogelijk wat? U wordt zo spoedig mogelijk.. verteld dat u nog 16 wachtenden voor u heeft? U wordt zo spoedig mogelijk…. teruggebeld als wij klaar zijn met koffiedrinken? U wordt zo spoedig mogelijk…25 euro lichter gemaakt?

Na een kwartier met mijn telefoon aan mijn oor gezeten te hebben, hoor ik een klik en weg is de verbinding! Ik werd er dus zo spoedig mogelijk opgegooid! Pislink bel ik terug en ik heb nu al medelijden met de persoon die ik eventueel aan de lijn ga krijgen! Geduldig luister ik naar Do maar om nu te zeggen dat ik me in “Heaven” voel, is iets te optimistisch. “Goedemorgen, waarmee kan ik u van dienst zijn” klinkt een vriendelijke mannenstem aan de andere kant van de lijn. Op mijn allervriendelijkst vraag ik de goede man of híj die klote muziek uitzoekt die klanten te horen krijgen en lachend zegt hij dat dit zijn eigen top 40 is. Geweldig, dan ben je al “not amused” en dan krijg je ook nog zo’n geinjurk aan de telefoon! Ik stort al mijn frustraties over de man heen en hij hoort me rustig aan. ” Mevrouw, ik begrijp uw boosheid, maar wij kunnen weinig aan deze situatie veranderen. Misschien kunt u de reden van uw telefoontje even vermelden, dan kan ik u misschien een goede oplossing aandragen” zegt de vrolijke frans! Die gasten zijn getraind in het te woord staan van Chantalle’s, dat kan niet anders.

Ik leg hem netjes uit dat ik gebruik heb gemaakt van de omruilactie en dat er gisteren een nieuw modem gebracht zou worden, maar dat de koerier niet helemaal begrepen heeft dat mijn bel defect was en waarschijnlijk een raamklop fobie had want er is een briefje door mijn brievenbus gegooid en hij is gewoon weggegaan terwijl ik al vanaf 10 uur ’s morgens zat te wachten. “Sja, u had misschien beter een briefje op de bel kunnen plakken mevrouw” zegt handige harry en ik krijg spontaan jeuk aan de weke delen. Als ik hem zeg dat ik niet in the mood ben voor bijdehandte opmerkingen, begint hij opnieuw te lachen; “mevrouw, ik begrijp het, het is nog vroeg” klinkt het uit de mond van leipe loetje en ik merk dat het ijs een beetje begint te smelten. Die knul kan er ook weinig aan doen dat ik een ochtendhumeur heb. Heel vriendelijk zegt hij me dat ze helaas geen nieuwe koerier sturen, maar dat ik het modem kan ophalen in Naaldwijk, waar hij vanaf morgenochtend 9 uur voor me zal klaarliggen. ” Naaldwijk? Vinden jullie het normaal om mensen naar de andere kant van de wereld te sturen?” vraag ik liefjes en hij legt me uit dat dit de procedure is. Hij geeft me een afhaalcode, wenst me veel succes en verbreekt de verbinding!

Daar zit je dan! Ik heb altijd al de pest gehad aan telefonistes met hun zoetsappige 06 stemmen maar de mannelijke uitvoering is eigenlijk nog veel erger! Die telefoondozen kan ik wel aan maar dit exemplaar gaf me zomaar even lik op stuk en dat valt voor iemand die altijd de controle wil houden totaal niet mee. Als ik er wat langer over nadenk, voel ik toch wel bewondering voor hem en ik pak de telefoon en tik het nummer van CAIW in. Uiteraard word ik weer zo spoedig mogelijk…… doorgeschakelt naar Ruth Jakut, maar ik wacht netjes mijn beurt af. “Goedemorgen, waarmee kan ik u van dienst zijn” klinkt de stem van het ettertje. “Hoi, nog een keer met mij, dat mens van dat modem. Ik wil je even zeggen dat ik bewondering voor je heb en ik wil je tevens mijn excuus maken voor mijn kinderachtige gedrag” zeg ik zachtjes. ” Nergens voor nodig mevrouw, we zijn wel wat gewend en dit zijn de gesprekken die wij later uitvoerig bespreken tijdens onze koffiepauze. U gaf mij een leuk gespreksonderwerp, dus ik moet u bedanken”
Ik glimlach. “Graag gedaan” en ik verbreek de verbinding! Uiteindelijk heb ik toch het laatste woord en daar gaat het om!


15 reacties

DriekOplopers · 17 december 2006 op 11:21

Hahaha, een hilarisch opgeschreven ochtendhumeur met geldingsdrang. 😀

Ik zit, door het lezen van deze column, nu met een vette grijns te denken aan hoe ik vorige week een telefonische verkoper heb afgepoeierd. Die vond dat ik per computer moest gaan telefoneren ofzoiets. Allervriendelijkst deze jongeman ervan weten te overtuigen dat ‘ie mij echt nooit meer hoeft te bellen. Ik had een dankbaar publiek: ik zat in de trein… (En ik hoef dus nooit naar Naaldwijk of Vlagtwedde.)

Welkom!

Driek

SIMBA · 17 december 2006 op 11:35

Leuke column…en ik moet bekennen dat het me allemaal erg bekend voorkomt! Die vrouwelijke telefonistes blaf ik lekker af, maar die mannen pfffff daar kan ik moeilijk tegenop.

Ik hoop in de toekomst meer van je te lezen.

Eddy Kielema · 17 december 2006 op 11:38

Ben jij zo’n aso, Driek, die zo luidruchtig in de trein telefoneert dat iedereen daarvan mee moet genieten? Je kunt van de telefonische verkopers zeggen wat je wil, maar je kunt elk moment de verbinding verbreken en helaas kan dat niet met bellende mensen in het openbaar…

In tegenstelling tot telefonische verkopers heb ik voor helpdesk-medewerkers alleen maar respect, want ze krijgen ladingen ergernis over zich heen, terwijl zij de soms onbegrijpelijke procedures natuurlijk niet bedacht hebben. Die mensen in hoge posities blijven lekker buiten schot. Niettemin een leuke column, die ik met plezier gelezen heb!

Bitchy · 17 december 2006 op 11:44

Ik ben al zover dat ik 3x moet slikken als ik zo’n soort nummer behoor te bellen. Vreselijk vind ik het en ieder gesprek begin ik met: “Ik weet wel dat jij er niets aan kan doen, maar ik moet het kwijt, dus al vast mijn excuses”.

Herkenbaar stukje!

pally · 17 december 2006 op 12:17

Heel grappig beschreven en dik uitgewerkt!
leuke column,

Pally

Dees · 17 december 2006 op 12:52

Mijn tactiek is de strijd om de leidinggevende. Bij geen enkele helpdesk krijg je ooit een leidinggevende te spreken (wel fantastische smoezen als: ‘ik heb geen leidinggevende’, of ‘ik heb het nummer van mijn leidinggevende zelf ook niet’), maar het zorgt er vaak wel voor dat je sneller geholpen wordt. Leuk debuut Chantalle en leuk dat je terugbelde 🙂

Shitonya · 17 december 2006 op 15:06

mm je vordert snel..keep on going girl

Li · 17 december 2006 op 16:44

Ik kan je frustratie helemaal voorstellen. Gék word je ervan. Met een lekkere pakkende verontwaardiging geschreven column.

Li

fren · 17 december 2006 op 20:19

Ik heb werkelijk krom gelegen van het lachen. Je begrijpt dat dit mede te maken heeft met: herkenbaarheid. Mag ik je 1 tip geven? Wacht even met bellen nu tot na 31 december !! Geloof me, 10 minuten Jingel Bells op de vroege ochtend heeft niets te maken met het Vrede op Aarde gevoel.

Groetjes, 😉

pepe · 17 december 2006 op 20:25

Erg leuk geschreven, ik heb gelachen, herken het ook wel.

Ik moest laatst de ziektenkostenverz. bellen en kreeg geen muziekje, maar direct een echt iemand aan de lijn. Ik schrok er zo van dat het even duurde voor ik wat kon zeggen. Normaal moet ik minimaal 10 minuten geduld hebben voor ik een echt mens aan de telefoon krijg daar.

Welkom bij CX

arta · 17 december 2006 op 22:30

Leuke column!!
🙂

Prlwytskovsky · 17 december 2006 op 22:32

Chantalle welkom bij ColumnX. Op een leuke manier heb je deze tekortkoming van Caiw onder woorden gebracht. ’t Zelfde probleem is mij ten deel gevallen alleen de dialoog tussen Caiw en mij is nooit meer goed gekomen.

Trukie · 18 december 2006 op 02:26

Heerlijk Chantalle (niet Chantal dus). Hoewel jullie schrijfstijl net zo veel verschillen vertoont als jullie naam.

Als je toch naar Naaldwijk gaat, kun je meteen die gevulde drive-in-kalkoen voor de kerst meenemen. 😀

DreamOn · 18 december 2006 op 16:28

Leuke column, ik kan me je irritatie helemaal voorstellen!

Chantalle · 18 december 2006 op 21:52

Uhm….? Kennen we elkaar Trukie?

Geef een reactie

Avatar plaatshouder