Ben op weg naar ene meneer van der Hoksenkeetel. Of ik even bij hem langs wilde komen:
‘U bent toch die privé-dective?,’ vraagt hij door de telefoon. Zijn bekakte stemgeluid doet mij huiverend vermoeden dat zijn voornaam FLoris-Jan moet zijn. Of Hein-Jan. Of Taco-Gerard.
Dus rijd ik nu richting Gelderland. Halverwege zie ik een optimistisch bord langs de kant van de weg: “het toeristenseizoen gaat ook in de winter door.” Toeristenseizoen! Nooit begrepen waarom ze dat wèl zo noemen maar dat er niet op ze geschoten mag worden.
Even later knal ik bijna op twee overstekende reeën. Onbegrijpelijk dat er hier geen klaar-overs zijn om die beesten een beetje ordentelijk bij het oversteken te begeleiden.
Nog onbegrijpelijker is het dat je reeën met drie e’s moet schrijven. Waarom schrijven wij dan ook niet koeёn? Of, reeien? Koejen en reejen zou ook nog kunnen.

Heer van der Hoksenkeetel doet zelf open als ik een uurtje later bij hem aanbel.
‘Van der Hoksenkeetel,’ stelt hij zich voor. ‘Zegt u maar Sjoerd-Jan.’ Als ik het niet dacht!
Sjoerd-Jan oogt als een boekhouder in ruste. Jaar of zeventig, volledig gekleed in zwart pak alsof hij op het punt staat de glorieuze jaarcijfers aan de tevreden Raad van bestuur van de Firma Brentjes, marktleader in garen en band, te presenteren.
Verder draagt hij een vaalgrijs snorretje. Pijnlijk netjes getrimd. In en in keurig. Een man, die voor de daad eerst zijn pantalon aan een haakje hangt en daarna zijn onderbroek netjes opvouwt waarna het lid keurig netjes in de schede wordt geplaatst. Dat idee wordt versterkt als ik in zijn huiskamer een boek op een plank zie staan met de titel ”het volkoomen huwelijk”

‘Ik ben mijn vrouw kwijt,’ zegt hij lachend.(??)
‘O?’, dat moet een opluchting voor u zijn.’
‘Pardon??’
‘Nou ja, u lacht erbij alsof u eindelijk bevrijdt bent van een tros aambeien.’
‘Meneer…u begrijpt het niet. Ik ben veertig jaar getrouwd en ineens, vorige week, verdween mijn vrouw. Ploep! Zomaar!’
‘Ploep?’
Ja, ploep! Of Boem! Noem maar een krachtterm.
‘Is ze niet een weekje naar haar zuster of zo? Dat u dat vergeten bent?’
‘Haar zuster?? Lijkt me niet, meneer. Die is tien jaar geleden overleden aan zinloos geweld!’
‘Echt waar??’
‘Jazeker! Een aanval! Van haar hart! Hahahahahahah.’
Zijn snorretje trilt lachend van plezier mee.

Dan wordt er aangebeld. Een vrouw van een jaar of veertig komt binnen.
‘Dag meneer van Hoksenkeetel. Hier is Tiny van de thuiszorg weer. Hebt u visite?’
‘Jazeker, dit is de privé –detective Peter R. de Vries hahahahahah’.
‘Meneer van der Hoksenkeetel is enigszins dement,’ fluistert Tiny van de thuiszorg.
‘Enigszins?’
‘Ja, het wordt erger. Volgende week gaat hij naar een verzorgingstehuis.’

Op de terugweg steken de reejen weer over en het toeristenseizoen gaat nog steeds maar door. Verder kan ik deze dag volledig afschrijven.
Voor mijn geestesoog zie ik Sjoerd-Jan door zijn huis schuifelen.”de man legt zich needer bij zijn vrouw en dringt vervolgens behoedzaam en teeder bij haar binnen.”
Was ik maar dichter geworden….


15 reacties

lagarto · 20 november 2007 op 07:41

Hey Kees,
Ik ben over het algemeen nogal onder de indruk van jouw schrijfsels. Deze vind ik ook heel leuk, maar ik had tijdens het lezen het gevoel of je er een aantal grappen tussen had gefrommeld alsof je vond dat je verhaal te kort was en dacht: ik heb er nog een paar in vooraad die stop er wel even tussen.
Groeten Lagarto.

pepe · 20 november 2007 op 07:54

Heerlijk deze op de vroege ochtend 😆

Arme Jansen & Janssen, weer niks verdient. Maar wel een leuke column.

arta · 20 november 2007 op 08:09

Da’s nog eens lekker wakker worden!
😆 😆 😆

weathergir · 20 november 2007 op 08:49

Zalig verhaal!

WritersBlocq · 20 november 2007 op 08:54

Kees! Lèkkerrrr!!

Dikke knijp in je lekkere reejt.

lisa-marie · 20 november 2007 op 09:02

Met veel plezier gelezen. 😀

FatTree · 20 november 2007 op 09:41

Ik ben helemaal verpest, ik had deze al op je website gelezen. Maar evengoed heb ik weer erg gelachen!

Grumpy-old · 20 november 2007 op 10:36

Wie ben ik , maar ik was tijdens tijdens het verhaal een aantal keer de draad kwijt :eh:
Een aaneenschakeling van grappige stukjes.
Ergens tussen [d]tomaten[/d] eh toeristenseizoen en de reeën mis ik iets.

Ik heb wel een aantal keer moeten bulderen van het lachen .
[quote]u lacht erbij alsof u eindelijk bevrijdt bent van een tros aambeien.’[/quote]

Toeval wil dat ik net een verhaal gelezen heb van iemand die ook al worstelde met die drie eeën 😆

Greetz
Grumpy old man

Kees Schilder · 20 november 2007 op 10:59

Dank voor de reacties.Lagarto: frommelen doe ik nooit.Doorgaans schrijf ik voor de glimlach.Voor de rest heb ik weinig pretenties.

lagarto · 20 november 2007 op 12:16

Dat met die glimlach zit wel goed Kees.

Mup · 20 november 2007 op 14:54

Een glimlach en emotie bij deze Kees,

Groet Mup.

Prlwytskovsky · 20 november 2007 op 18:27

[quote]Was ik maar dichter geworden….[/quote]

Hoezo? Vind jij jezelf nu ’te’ open? 😆

Dees · 20 november 2007 op 21:57

Toch he, hoe je het doet, weet ik niet. Maar als ik aan het lezen ben en ik kom bij
[quote]‘Zegt u maar Sjoerd-Jan.’ Als ik het niet dacht![/quote]

Dan zit ik al te lachen. Dat lukt alleen jou 😉

Mooi verhaal.

Beryl · 21 november 2007 op 00:19

[quote]Taco-Gerard[/quote]
😆

Eén van de vele stukjes uit je column, waar ik vreselijk om gelachen heb!

KawaSutra · 21 november 2007 op 01:55

Alleen het verzinnen van de naam Hoksenkeetel vind ik al een kunst apart.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder