,,Nou en…” De zwetende kerel in het strakke hemdje kijkt me uitdagend aan. Met twee handen omklemt hij de snoeischaar die net een flinke hap uit de klimop heeft genomen. De tatoeage ‘love’ inclusief hart, pijl en vleugels, rolt vervaarlijk over zijn spierballen. Hij haalt zijn blote harige schouders op en wijst met de scherpe punten van de snoeischaar naar de tuin die in een enorme groene dodenakker is veranderd. Tegen de muur leunt een gevelde boom waarvan de bladeren van schrik zijn omgekruld.
,,Mmmaar, het is nu de tijd toch niet?” stamel ik geschokt.
,,Ach mens bemoei je er niet mee” Hij draait zich om en gaat verder met zijn verwoestende missie. Tussen het groen ontdek ik een nestje met blauwe eitjes dat hulpeloos door het afvalgroen schemert. Een merel scheert luid protesterend over ons hoofd. Op de dakgoot is een vogelbijeenkomst gaande. Mussen, spreeuwen en kauwtjes kwetteren verontwaardigd over het slagveld dat is aangericht in het vogelparadijs.
De kerel stampt naar de schuur en keert terug met een elektrisch apparaat dat hij vasthoudt alsof het een Kalasjnikov betreft. Met een oorverdovende herrie maait hij al het groen wat nog rest genadeloos neer. Op de dak van de schuur klinkt het waarschuwend fluiten van een dakloze koolmees. Op een tegel ontdek ik een vogellijkje. Pasgeboren. Kaal. Doorzichtig.
,,Maar meneer, al die vogeltjes en die nestjes dan…” zwakjes probeer ik hem op andere gedachten te brengen.
De kerel gooit zijn Kalasjnikovmaaier op de bladerberg. Duwt zijn groezelige knuisten in zijn six pack en staart me woedend aan. Zijn gezicht komt dreigend dichtbij en hij drukt zijn vieze wijsvinger bijna in een van mijn neusgaten. ,, Nu moet je ophouden ja? Er verzuipen duizenden mensen in de zee. In Syrië vallen ze bij bosjes en weet je hoeveel dooien er in Nepal zijn? Nou? En jij maakt je druk om een paar van die lousy vogeltjes? Mens ga toch fietsen.”
Ik draai me om en geef het op. Sprakeloos. Moedeloos. Fietsen, dat ga ik dan maar doen.
Het duivenpaartje op de schutting koert opgewonden hoe het nu verder moet met de vrede in buurt en bedrijft nerveus de liefde.
17 reacties
arta · 4 mei 2015 op 09:20
Dit stuk laat een dubbel gevoel achter… ‘Aaah, die vogeltjes’, en een grijntje begrip voor de bullebak, die jij hier wel heel wonderschoon neerzet…
Ik mis jouw mooie schrijven hier wel, hoor!
Mien · 4 mei 2015 op 09:57
Mooie comeback Li, hopelijk niet tijdelijk of erger nog incidenteel. Jammer van de tattoeman. Dat vind ik dan net weer te veel cliché. Hendrik-Jan doet het ook hoor. Triest, maar waar. Mooie titel ook.
Esther Suzanna · 4 mei 2015 op 20:49
Wat mooi en dubbel… :heart: :-((
Li · 5 mei 2015 op 21:55
Dank voor de feedback! Ik kom tot de conclusie dat ik mijn verontwaardiging kan opbouwen door hem niet steeds kerel te noemen maar hem ook kan betitelen als bullebak, bruut, botterik etc. En Mien, reken erop dat ik Hendrik-Jan ooit van stal haal :beauty:
Sagita · 6 mei 2015 op 13:22
Ik val zo maar midden in een verhaal dat veel vragen oproept over b.v. de plaats van handelen.
Ik word al woedend bij het lezen en begrijp niet de futloze reactie van ik-figuur.
Hoezo sprakeloos?
Ja je schrijft goed, maar ik blijf achter met een wat onbevredigend gevoel.
groet Sa
WritersBlocq · 6 mei 2015 op 18:39
Oh wat erg! Ik heb het ook thuis een keer gehad, jaren geleden, toen een geme(e)n(t)emeneer ging lopen rossen en raggen in de bosjes onder mijn appartement. Ik maakte nog meer kabaal dan hij, en vroeg of hij wel goed bij zijn hoofd was om dit midden in het broedseizoen te doen?
Dreigend pakte hij zijn ros-ragger, keek mij aan, en schreeuwde mij toe, dat er natuurlijk geen nest zat, of ik wel goed bij mijn ei was. Dit ging gepaard met behoorlijk wat spraakwater.
Ik was bang, twijfelde ook aan mijzelf. Maar de merel die daarna hulpeloos en ontredderd heen en weer vloog en voor zover ik weet, niet meer heeft gezongen, was het trieste bewijs.
Waarom doen die mannen dit? Is het macht? Is het onbenul?
Goed neergezet Li, zo kort en krachtig, terwijl ik me erover blijf opvreten. Complimenten, ik vind het erg goed en pakkend geschreven.
@ Sagita: die heg, helaas, die staat blijkbaar op meer plaatsen dan mij lief is 🙁
Li · 6 mei 2015 op 19:18
@ Sagita: dan is mijn doel’ het oproepen van emotie gelukt’. Ik was in de veronderstelling dat al lezend de plaatst delict bekend zou worden. En soms ben je zo boos dat je als ik-figuur met stomheid bent geslagen. Desalniettemin kan het zijn dat jij het anders had geschreven. Dat mag natuurlijk.
@ Writersblock: Zouden sommige mannen een blindevinkvlek ontwikkelen? Wat goed dat jij het niet pikte, maar ook zonder resultaat helaas. Dus een grote snavel opzetten helpt ook niet altijd. :reallypissed:
Sagita · 7 mei 2015 op 11:18
Klopt! Ik word er echt boos /woedend van, maar deels is het machteloze woede omdat ik niet kan achterhalen of de ik-persoon niets kon doen. Ik bedoel de tuin: is het gemeentegrond en een onbehouwen ambtenaar of vindt het gebeuren plaats in de tuin van de ik-persoon? Omdat je dit vaag houdt (te vaag) blijf ik met raadsels achter.
Mooi is natuurlijk wel dat stukje dat de ik-persoon zich niet druk mag maken omdat… Daar begint de ellende. Mensen die zich niet druk maken om een pasgeboren vogeltje hebben ook geen clementie met mensen die verdrinken in de Middellandse Zee of omkomen in een oorlogsgebied.
Sa
pepe · 9 mei 2015 op 21:45
Brok in mijn keel, zo beeldend weer geschreven dat ik het voor me zag.
Mien · 1 juni 2015 op 10:31
Wederom een terechte verkiezing van de Column van de Maand. Felies Li. Fluitje van een cent. En nu maar weer vlug in de pen klimmen. CX is het waard, toch?! 😉
Yfs · 1 juni 2015 op 21:50
Ik had deze nog niet gelezen, maar terecht een Column van de maand. Gefeliciteerd! 🙂 :yes:
Meralixe · 2 juni 2015 op 18:34
Gefeliciteerd! Het WAS de beste van die maand. :rose:
Harrie · 3 juni 2015 op 11:50
Ja, ja, dat soort on-kerels lopen ook rond in mijn bos. Mooie column. Die oudjes doen het hem weer. Gefeliciteerd. 🙂
arta · 4 juni 2015 op 18:43
Jeeeej, Li-tje heeft de CvdM!
Felies, Li!
🙂
Dees · 4 juni 2015 op 20:01
Dacht dat ik hier al op had gereageerd, wat vreemd! Iig mooie, zij het nare column. En gefeliciteerd met je ereplek deze maand!
Frans · 10 juni 2015 op 00:56
Ik kan de man alleen maar gelijk geven. Als er ooit een dolfijn aanspoelt op Lampedusa zullen er massaal I accuse-briefjes naar Italië worden verstuurd. Of als al die lijken de leefruimte van de vissen in de Middellandse Zee gaan bedreigen. Ja dan, dan zal het verzet het aantal onderduikadressen tijdens de bezetting overtreffen. Maar mooi opgeschreven, dat dan weer wel.
Nachtzuster · 20 juni 2015 op 17:32
Hele late reactie, maar niet minder gemeend. Van harte gefeliciteerd met je CvdM! Verdiend! :yes: :rose: