Een grote reis maken we, ik en de Chinezen. We slapen in verschillende hostels voor maar één nacht. En dan vertrekken we weer, op naar het volgende reisdoel.
We zijn overal en nergens.
Een koffer bevat alles wat ik nodig heb. De rest dient zich aan; prachtige plekken, vol avonturen. Inspiratie wordt geprikkeld. Mooie vooruitzichten dekken me toe en de zon geeft me net dat ene stukje energie.
Ik geniet, door de straten lopend; de mensen, de omgeving, de stad: Madrid! Een gevoel van echt thuiskomen, tussen het reizen door. Op weg naar de stad, zit het gevoel al in de lucht. Het zweeft om me heen. Zoemt zachtjes in m’n oor. Mijn voorgevoel laat niets te raden over…
Een negen uur durende rit hebben we voor de boeg, van Barcelona naar Madrid, mi ciudad!
In de nachttrein..een sensueel woord…trein van de nacht, duisternis, en een vleugje erotiek.

We zitten in een warme coupé. Voor mij zit een echte Don Juan wat met z’n vriendinnetje te spelen. Af en toe kijkt hij met zijn jagersblik mijn kant op, maar geschoten wild blijft als dood liggen. De Chinese reisgenoten zijn alweer druk bezig te communiceren in hun brabbeltaaltje en hebben hun eerste Chinese medepassagier al gevonden. De hitte en verveling jagen me op, branden me van m’n stoel. Dit is teveel! En ik besluit op onderzoek uit te gaan.

De eerste sightsee van het moment wordt de wc. Maar helaas is iemand anders eerder bij deze kijkhit, concludeer ik als de deur niet opengaat.
Nieuwsgierig als ik ben, neem ik alvast een kijkje in de volgende coupé. Oog in oog sta ik daar met de getuigen van mijn ziekelijke nieuwsgierigheid. Ik deins terug, terug de koele toiletgang in.
Gelukkig blijk ik nieuwsgierigheid met iemand te delen; dezelfde getuige wordt nu subject van mijn bewijs.

Hij, gekleed in het zwart, nette schoenen en een verzorgd gezicht.
Een paar woorden, en ons gesprek is geboren. Een vloedgolf aan informatie overrompelt me; een Spaanse moeder, een Canadese vader, hij werkte eerst als stripper (“Ik kan voor je gaan strippen”…) en nu is hij werkzaam in Madrid. Ook vertelt hij me over z’n twee “beroemde” broers en de passie voor flamenco. Maar wanneer ik hem vraag deze prachtige dans aan mij te leren, omzeilt hij mijn vraag gladjes..Zoals al zijn praatjes.

Censuur is al spoedig verbroken. En het romantisch hart is snel geraakt.
Je kan de liefde van mijn leven zijn
En dat in de nachttrein
We hebben negen uur om elkaar te leren kennen.
De eerste zoen is snel gegeven. Passioneel zoals ik van de Spanjaarden verwacht, zoals ze zijn. Nee, het voelt niet zoals de Nederlandse tong: hardhandig als een natte lap vlees, moordend in je mond, net zolang totdat je vacuüm wordt gezogen en blauw aanloopt.En je lippen na afloop helemaal kapot. Nee, de Spaanse streling es lo mejor: een paar zachte lippen, kussend, beminnend, met af en toe een stukje tong.

Soms komt de conducteur voorbij, hij negeert ons volkomen: in Spanje is het normaal dat je liefde en in dit geval lust toont. Daar is geen woord Frans bij.
Stiekem kijk ik af en toe door het gangraampje in mijn coupé..Ik zie de Chinezen zitten, allemaal snurkend in hun stoeltjes. En ik sta hier zoenend.
Dit is mijn geheim, een binnenpretje.

Maar een zoen alleen kan niet eeuwig duren. Het is universeel dat een kus meestal niet het eindpunt is, maar louter een begin. Plotselinge afbraak betekent iets onnatuurlijks, tegen onze wil. Maar onvermijdelijk. Dertien brengt ongeluk als je geen voorzorgsmaatregelen neemt.

Ik ga terug naar mijn coupé, neem plaats in de te hete ruimte en laat me bakken in incompleetheid. Ik kan niet slapen.
De vredig liggende mensen maken me onrustig, gedachtes leiden mijn benen en armen. Bonkend op mijn hoofd: doe iets, doe iets, doe iets coño!

Ik schrijf een briefje in gebroken Spaans en vouw er een sorpreso in: de laatste die ik heb.
Stilletjes verplaats ik me door de coupé, door de toiletgang, naar zijn slaapvertrek, Alles is donker. Ademende mensen bepalen het geluid.

Ik ben hem kwijt.
Ik gooi mijn sorpreso in de menigte, in de hoop dat het terecht komt bij de bevoorrechte persoon…

De hele nacht blijf ik wakker. Is dit passie of stomheid? Ziet hij humor of ernst?
Spontaniteit werkt uit in onzekerheid, met de minuut toenemend.

De zon komt op, stemmen herleven weer. Het eindstation wordt bereikt. Bij het uitstappen van de trein staat de Spanjaard daar. Hij zegt dat ie m’n “cadeautje” ’s ochtends heeft gevonden. We geven elkaar kussen, en dan verdwijnt hij in de mensenmassa.

Ik ga de andere kant op, met de Chinezen. Ja, we zijn echt in Madrid.

De reis wordt vervolgd. Het leven gaat door. Een grote reis door verschillende gebieden, zo ook emotionele sferen.
Ik kijk niet meer naar het verleden.
Want thuis ben ik veilig, in Madrid.

Categorieën: Liefde

9 reacties

Dees · 8 januari 2008 op 12:26

Wat een heerlijk verhaal, geladen, subtiel en kriebelbezorgend. Van die kriebels van [i]la primavera[/i] in aantocht.. Erg mooi. 🙂

EDIT: En dan nog zo’n prachtige titel…

geertsjohn · 8 januari 2008 op 13:01

[quote]hij werkte eerst als stripper (“Ik kan voor je gaan strippen”…) [/quote]
[quote]Zoals al zijn praatjes[/quote]

Weet je zeker dat hij geen stripboeken verzameld?

Lekker wegzwijmelen met dit verhaal. Mooi geschreven!

pally · 8 januari 2008 op 13:16

Mooi geschreven, Smartie! Jouw romantisch-avontuurlijk reisgevoel in het ritme van een nachttrein!

Wat is een ‘sorpreso?’ Klinkt als ‘verrassing’.
Toch geen tampon, neem ik aan ? 😀

groet van Pally
Enne, stripfiguren zijn alleen van papier hè?

Mosje · 8 januari 2008 op 13:52

Errug mooi verhaaltje, heel beeldend geschreven.

lagarto · 8 januari 2008 op 16:02

Ja Mooi.
Groeten Lagarto

arta · 8 januari 2008 op 19:36

Heel mooi geschreven, weer, Smartie!
🙂

KawaSutra · 9 januari 2008 op 00:17

Onder de indruk en helemaal in hogere sferen, dat doet het met mij. Bravo!

Grumpy-old · 9 januari 2008 op 19:39

Ik krijg echt zo n beeld van moeder eend en haar kuikens ( in dit geval dan madarijneendjes) die achter haar aan hobbelen door de straten van Madrid.
Ik ben in december een weekje naar Madrid geweest. Tot nu was Barcelona altijd mijn favoriet maar ik heb mijn mening herzien 🙂
al was het alleen maar om de Chocolateria San Ginés en Museo del Jamon.

[url=http://www.la-cucina.be/]la cucina[/url]

Krijg al honger als ik eraan denk

Fijne column. Ik ben weer eventjes in Madrid geweest ook al was het per nachttrein.

Greetz
Grumpy

Anne · 9 januari 2008 op 21:05

Ahhh, de erothiek van zuidelijk, romaans Europa in de zwoelheid van een zomernachttrein….Ooit reisde ik nachttreinend van Nice naar Rome; jouw reis was even prikkelend. De beschrijving van de kus is ronduit opwindend.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder