Vakantie

Het is treurig, nee, ellendig. Tranen springen in mijn ogen. Maar dat kan ook komen door de berg net gesneden uien die voor me op het houten plankje ligt. Het begin van een geurige pan troostende uiensoep. Zout vocht blijft maar doordruppelen over mijn wangen. Ik weet zeker dat het uit, af, verleden tijd is, snif ik hardop in mezelf. Hier is niks meer aan te doen. Sommige dingen zijn nou eenmaal definitief. Wat is er dan? Hoor ik de lezer denken. Ziek? Relatie stukgelopen? Nergens zin meer in? Een acute ongeneeslijke fobie? Een moord gepleegd? Levenslang gekregen?
Nee, nee, dat is het allemaal niet. Het is veel erger. Kom dichterbij, ik fluister het in vertrouwen in uw oor, heel zachtjes. Ik kan het bijna niet over mijn tong krijgen.
Ik, ik ben gestopt met werken en alleen wie werkt kan vakantie krijgen .
Hè, die uien, kijk uit, uw gezicht wordt ook nog nat .

Ik heb de mogelijkheid te reizen, weg te gaan op elke willekeurige tijd. Het land van Marianne, de hele laars of het Iberisch schiereiland rond te trekken zolang ik wil. Maar vakantie krijgen is voor mij een onmogelijkheid geworden. Met weemoed denk ik terug aan vroeger, aan de eerste dag na de zomervakantie: Het heerlijke moment dat ik mijn nieuwe docentenagenda opensloeg en de week opzocht van de herfstvakantie. De dagen van die week schuin doorstreepte. En daarna zielstevreden de lerarenuren ging invullen, de vergaderdata en het lijstje met namen van mijn mentorleerlingen. Ik was er klaar voor om met plezier aan de eerste hectische week van het schooljaar te beginnen.

Ik vraag me af: Zou er ooit iemand opnieuw zijn gaan werken, alleen om weer vakantie te krijgen? Het is eigenlijk net zoiets als speciaal in de schaduw gaan zitten tot je rilt om daarna het zonlicht beter te kunnen voelen.
Of een paar dagen vasten en honger te voelen om vervolgens nog meer te genieten van het eten.
Kortom het gaat om het contrast.

Dat het een vreemd probleem is, hoeft niemand mij te vertellen. Een luxe probleem zelfs. Maar het is een feit dat ik in die eerste vrije zomer mijn dagboek de titel meegaf: ‘Mijn eerste zomer zonder zomervakantie’
Met deze handicap moet ik leren leven, realiseer ik me met tegenzin, terwijl ik eindelijk met een plons die rot-uien in één keer de pan in kieper en de damp en spetters in mijn gezicht krijg.

Mocht u behoefte voelen mij blijken van medeleven te sturen, dan zal ik dat zeer waarderen, het zal me zeker helpen bij de verwerking. Komt u dat persoonlijk doen, dan staat er gegratineerde uiensoep met tijm voor u klaar.