Vakantie, niks voor mij

In de krant las ik onlangs dat veel mensen dit jaar niet op vakantie gaan wegens penibele pecunia. Ik moet bekennen dat ik eigenlijk nooit op vakantie ga. Toen ik 22 jaar was, ben ik met een vriend in de auto naar Valkenburg geweest. Het was de bedoeling dat we een hele week zouden gaan, maar we hadden niks voorbereid, we dachten dat we wel in de auto konden slapen. Dat viel echter bitter tegen. Na een slapeloze nacht vlakbij de Sint Pieterberg wilden wij nog maar één ding: maken dat we zo snel mogelijk weer thuis kwamen. Zodat we dus de tweede dag al weer thuis waren. Bij V&D in mijn woonplaats heb ik toen nog een Delfts Blauw wandbordje gekocht als souvenir voor mijn moeder. Gekker kan het ook al niet. De avonturier gaat op de bonnefooi een week op vakantie en komt na een dag en een nacht weer thuis aanzetten met een wandbordje.

Dit fiasco is nu meer dan 30 jaar geleden en sindsdien ben ik nooit meer op vakantie geweest. Ik vind het gewoon niet leuk, ik blijf liever thuis. Ik kan me voorstellen dat het interessant is om eens wat anders te zien en eens andere mensen tegen te komen, maar al met al geef ik toch de voorkeur aan de veiligheid en het comfort van mijn eigen huis. Op vakantie stort je jezelf als het ware in het ongewisse en bovendien moet je van alles van tevoren regelen. Die heisa heb ik geen zin in en daar komt nog bij dat het je ook veel geld scheelt, wat mij wel goed uitkomt, want zo goed zit ik niet in de slappe was.

Op 17-jarige leeftijd ben ik nog wel een keer op vakantie geweest. Het was toen de bedoeling dat ik met drie vrienden een boot zou huren voor een week. Maar de pa van één van die vrienden was een grote bemoeial. Wij moesten eerst een avond met zijn vieren bij pa en moe van die vriend komen en die pa had van alles te zeuren en allerlei bezwaren. We hebben wel een uur lang geprobeerd hem gerust te stellen, maar het eind van het liedje was dat hij met de vuist op tafel sloeg en schreeuwde: ‘En het gebeurt niet.’ Toen die ene vriend dus niet mocht, had een andere vriend er ook geen zin meer aan. Daarom ben ik met de derde vriend maar een week gaan kamperen in Drenthe. HIJ OP DE FIETS EN IK OP DE BROMFIETS. Meer hoef ik eigenlijk niet te vertellen, het zal wel duidelijk zijn dat ook deze vakantie een grote sof is geworden.

Op 19-jarige leeftijd heb ik nog met een broer en twee vrienden een week gekampeerd bij een boer in Weesp in een tweepersoons tent. We gingen dan elke morgen patat eten op het station in Weesp en de rest van de dag scharrelden wij wat in Amsterdam om. Verder herinner ik mij van die hele vakantie zo goed als niks, van de andere twee trouwens ook niet. Maar één ding heb ik wel geleerd: vakantie is niks voor mij. OOST WEST, THUIS BEST.