Vakantieleedvermaak

Al weken kijken de kinderen en mijn moeder er naar uit: We gaan een midweek naar Slagharen. Dat ik hun enthousiasme niet deel wordt door hen, gemakshalve, over het hoofd gezien.
“Ga je ook mee met ons in de waterachtbaan?” Het is de eerst gestelde vraag, als we uiteindelijk in de trein zitten voor de grote reis.
“Natuurlijk, wat dacht je dan?”
“En in de vrije val?” Ik probeer net zo opgewonden ‘ja’ te knikken, als dat zij de vraag hebben gesteld. De radars, die normaal gesproken elk ‘nep-antwoord’ filteren, laat hen danig in de steek. “Het reuzenrad?”
“De 3D-bioscoop?”
“De Wildwestshow?” Drie en een half uur lang hoef ik alleen maar te glimlachen en ‘ja’ te knikken.
“Gaan we ook naar de bingo ’s avonds?” Stilte. Onee. De bingo. Ik haat bingo.
“Ja, leuk!” Mijn moeder is me voor.

Vijf uur na aankomst zitten we in een enorme zaal met minstens tweehonderd andere mensen. Minuscule kaartjes met cijfers liggen voor ons op tafel. Pennen in de aanslag. Stipt half negen gaat het beginnen, zegt het affiche. De bingopresentatoren denken daar echter anders over. Zij menen eerst te moeten gaan zingen en tasten daarvoor diep in de Nederlandstalige muziekbuidel. Verveeld peuter ik aan een velletje dat naast de nagel van mijn duim zit te irriteren en luister het tafeltje naast ons af.

“Patrick, hou godverdomme nu eens op, pest-pokke-kutjong.” Drie scheldwoorden in één. Vol bewondering luister ik verder en zie dat het gezin meerdere medeluisteraars heeft gevonden. Het oudere stel, aan het tafeltje schuin voor ons, kijkt afkeurend.
“Frits, zeg jij eens iets, jij houdt de hele dag je bek al dicht, klootzak. Het is ook jouw jong”, vervolgt de dame. Frits mompelt iets onverstaanbaars. Patrick blijft met een laserlampje in de ogen van andere bezoekers schijnen. Zijn moeder gaat compleet door het lint. Als een oude stoomlocomotief spuwt ze in steeds sneller tempo de meest originele schuttingwoorden richting zoonlief. Ik heb inmiddels een tweede los velletje gevonden om aan te pulken.

Achter mij zit een gezin met vijf kinderen. De ouders fluisteren steeds dat er niet geluisterd mag worden naar die zondige taal. Woorden als ‘godgeklaagd’ en ‘de hel’ doen vermoeden dat ze streng christelijk zijn. Nonchalant kijk ik om. Ze zien er inderdaad net zo zedig uit als mogelijk is in mijn beleving. Ik voel verbondenheid. Zij zijn net zo niet-op-hun-plaats als ik. Auw, mijn duim bloedt. Gelukkig heb ik meer peutervlees aan de andere kant van mijn nagel.

Drie tafels verderop staat een oma op. Ze draagt een joggingpak met glitter-Elvisprint. Onvoorstelbaar snel beent zij op Patrick af en rukt het lampje uit zijn hand.
“Is het nu afgelopen?” krijst ze door de zaal. “Je zit steeds mij te kloten, pak eens iemand anders.” De jongen grijpt brutaal zijn eigendom terug. Zijn moeder bedwingt een draai om de oren en vader kijkt beschaamd de andere kant uit. De bingopresentatoren beginnen cijfers op te noemen. Elvis-oma sprint terug naar haar tafeltje. Minutenlang zijn alleen de cijfers te horen en het bonken van mijn duim. Ik denk dat de rest van de zaal hem ook hoort. Hij ziet vuurrood inmiddels met hier en daar een bloedstippeltje.

Elke rondewinnaar wordt met een blij muziekje op het podium in het zonnetje gezet. Nog vijf rondes, onderbroken door twee ellenlange pauzes, met ‘live’ muziek en ‘live’ geschreeuw, en dan mag ik weg hier. Mijn moeder en de kinderen bingoën fanatiek mee. Na ronde twee doen zij zelfs de ‘oh’s’ en ‘ah’s’ mee, nadat iemand het hoge woord heeft geroepen. Ik zak steeds verder, met de duim in mijn mond, onder de tafel.

“Bingo!” Nooit eerder hoorde ik mijn moeder zo hard schreeuwen. Driftig wijst ze mijn kant op. Met een ruk zit ik rechtop en van schrik vergeet ik de duim uit mijn mond te halen.
“Jij hebt bingo”, roept ze tegen mij. Ik kijk op mijn kaartje. Verhip, ze heeft gelijk.
“Ik ga echt niet naar dat podium”, sis ik haar boos toe. Ze begrijpt er niets van. Bram pakt mijn kaartje en rent euforisch naar voren. Hijgend vertelt hij tegen de bingomeneer dat het eigenlijk mijn cijferkaart is. Alle gezichten staan nu mijn kant op. Ik kijk naar mijn hand. Vierhonderd ogen kijken mee. Ik ga er bovenop zitten en kijk naar niets.

“Jongeman, waarom wil jouw moeder niet zelf komen?”
“Ze haat bingo, mijnheer, maar ze moest mee van ons.” De gezichten kijken wat minder vriendelijk. Bram vervolgt: “Ze houdt niet zo van de mensen die hier komen, met hun asociale geschreeuw en gescheld. Moet je de moeder van die Patrick eens horen.” Bram moet erg om zichzelf lachen. Ik bijt maar gelijk mijn hele duimtop eraf. De gezichten om mij heen zijn nu ronduit vijandig.
“Oh, uhm… Oké… Zeg haar maar dat ze een neongroene koeltas heeft gewonnen!” schreeuwt de presentator het publiek in.
“Die mag ik van haar hebben, want jullie hebben toch alleen maar stomme prijzen, zegt mijn moeder.” Vaag dringt het nog tot mij door.
“We gaan”, hoor ik mijn moeder zeggen, “Het is afgelopen.”

“Gaan we morgen weer?” roept Marie, wanneer we weer in de frisse lucht staan. Ik bekijk eerst mijn afgepelde duim, dan mijn goede en haal mijn schouders op.
“Als jullie alledrie willen, ga ik wel mee,” zucht ik, en neem me voor morgenavond gewoon mijn andere duim op te eten. Kan mij het wat schelen.