Val

Ze denkt na.

De dubbelheid: als ze kletsen en lachen is het contact zo innig dat er sprake lijkt van een trechter. Een door dunne randen begrensd reservoir dat nauwer wordt de diepte in. Een tunnel vormt zich richting een nieuwe ruimte, waar alles in uitmondt. Alles stroomt daarheen, wringt zich door de smalle buis om dan vrij te klateren. Grind, rijst, poeder maar vooral vloeistof móét stromen als een rivier naar een waterval, geen stroomopwaarts mogelijk; de waterval spat uiteen in het eindelijk thuiskomen, huid op huid, mond op mond, geur in geur, stem in stem. Samenvallen. Samen vállen. Met of zonder seks, als lijf maar aan lijf lijmt. Tegelijkertijd juist niet die noodzaak, lijkt het, juist door de grote innigheid. Dat is al zo’n traktatie dat de wetenschap dat beiden verlangen naar meer genoeg lijkt om het te láten, althans voor haar.

Dronkenschap verdoezelt. Elke ontmoeting is gebrandmerkt met het afscheid. Dronkenschap die zich vanaf de eerste slok naar een hoogtepunt werkt kent geen weg terug. Ná het hoogte- of liever het dieptepunt volgt er onontkoombaar de onttakeling, de kater, het kotsen, het vallen, het duizelen, het wauwelen, het lichaam maakt de uiterste grenzen kenbaar. Doordrinken kan echt niet meer. Dat eindpunt is zo alomtegenwoordig dat dat andere eindpunt erdoor aan het zicht onttrokken wordt. En dat is een doel op zich, van de drank. Om het afscheid minder pijnlijk te maken.

Ze blijft maar denken aan de woorden van een vriendin. Over de ervaring dat je met iemand in een cocon terecht komt. Één plus een veel meer dan twee. Iets wordt letterlijk voelbaar in de lucht rondom twee als ze samen zijn, iets gaat zinderen. De wereld lijkt te krimpen tot die cocon. De wereld, dat ben jij en die ander. Dat is die ander voor jou, en jij voor die ander.

Dit is waar het om gaat. De ervaring is zo overweldigend en overdonderend dat er tijdelijk geen plek is voor een andere minstens zo overdonderende ervaring. De band is al bijna teveel, op dat moment. Er is immers veruit te weinig tijd samen. En die staat in geen enkele verhouding tot de gewenste tijd, althans wat haar betreft. Met als gevolg dat ze de toebedeelde tijd zoveel mogelijk kwáliteit wil geven. Waarbij kwaliteit betekent dat elke ervaring per stuk genoten moet worden. Vermenging is meteen verminderde kwaliteit, want te grote eenheden in een daarvoor te kleine tijdsruimte krijgen zo niet de volledigheid die ze verdienen.

Uiteindelijk raken twee ervaringen tóch in elkaar verstrikt. In elkaars netten gevangen. Altijd weer die val.