In een onregelmatig ritme van een macabere dodemansmars geeft het piepen van de cardiograaf aan dat de apotheose van zijn levenslied in ijltempo nadert. Hoe heeft het zover kunnen komen dat hij tot een daad als deze in staat is geweest? Zijn geest, een puzzel waarbij alle stukken altijd in elkaar pasten, lag nu volledig overhoop. Zijn verleden wilde hij niet meer kennen maar toekomst zag hij ook niet. Het enige dat voor hem telde was nu, in zijn donkere kamer waar alles draaide om de delicate balans tussen ratio en gevoel. Maar de balans raakte verstoord en ratio verloor langzaam aan gewicht.
Tijdens pieken was dat geen probleem hij voelde zich immers goed maar de dalen waren diep en zwaar om er weer bovenop te komen. De pijn, van het moment dat de engel met het vlijmscherpe mes hem met feilloze precisie in het hart trof, raakte hem telkens weer. Hierdoor sloeg de balans steeds verder uit het lood. Een icoon van het goede dat hem sarcastisch strafte voor een daad van liefde door hem niet te doden, zodat hij moest leren leven met de pijn. Het maakte hem een androgyn persoon, op zijn manier in balans, door zich klote te voelen en tevens volkomen kut. Uiteindelijk bleek alles dat daardoor restte een hel van emotie te zijn voor hem.
Dit kwam door het graven dat hij deed. Tastend op zoek door smalle spelonken en verborgen passen om het licht weer te vinden. Hij groef gangenstelsels die toekomst leken maar slechts nu waren. Op zoek naar de antwoorden in zijn queeste kwam hij uit bij het ravijn van de weggeslagen ratio. In zijn honger naar het antwoord keek hij gulzig over de rand. Door de nevel die hieruit opsteeg kon hij niets zien zodat hij voorzichtig verder reikte maar het laatste stukje ratio brokkelde onder hem vandaan waardoor hij viel in zijn eigen bodemloze put.
Ondanks de gapende wond in zijn hoofd zijn alle pogingen ondernomen om zijn leven nog te redden. Maar de laatste aanhoudend valse toon van de cardiograaf geeft aan dat zijn leven niet meer aan dat zijden draadje hangt. Zijn vlucht in de fantasie eindigde met de harde realiteit van een rots als klapstuk van zijn duikeling. Zijn pijn is nu verleden, zijn toekomst vervlogen.
11 reacties
bert · 3 augustus 2005 op 17:25
[quote]Maar de balans raakte verstoord en ratio verloor langzaam aan gewicht.[/quote]
De eerste drie alinea’s vind ik goed geschreven. In de vierde alinea zie ik zinnen en woorden die me aan recente columns herinneren van Troy en KawaSutra. Misschien is deze column wel al van voor die tijd. Dan kun je daar ook niets aan doen.
De laatste alinea kent een tijdwisseling waardoor ik hem minder makkelijk lees.
pepe · 3 augustus 2005 op 22:41
[quote]Zijn pijn is nu verleden, zijn toekomst vervlogen.[/quote]
Jammer voor hem.
Ik kan alleen maar spreken uit ervaring, een vervlogen toekomst is naar mijn mening een toekomst waarin men (hoge) verwachtingen heeft.
Zet de verwachtingen op een heel laag pitje en de toekomst lacht je tegemoet 🙂 Geniet vooral van het nu!
KawaSutra · 3 augustus 2005 op 23:24
[quote]Het maakte hem een androgyn persoon, op zijn manier in balans, door zich klote te voelen en tevens volkomen kut. [/quote]
Leuke vondst, alleen de laatste woorden staan nogal in contrast met de sfeer die je oproept.
[quote]…..een daad als deze…..[/quote]
Zijn eigen bodemloze put als valkuil kan ik nog wel volgen maar welke daad heb je het over?
Ach, fantasie of werkelijkheid; misschien moet ik het maar niet willen weten ook.
melady · 4 augustus 2005 op 02:09
King, ik vind deze column zo prachtig, dat ik er stil van ben.
Deze lijst ik in.
Louise · 4 augustus 2005 op 07:49
Triestig, diepzinnig en ook een beetje sprookjesachtig.
Dit stuk moet je gewoon lezen en over je heen laten komen 😉
Wright · 4 augustus 2005 op 08:35
Ik heb hem meermaals moeten lezen om de woorden en zinnen op hun plek te krijgen.
Alleen over me heen laten komen vind ik niks, althans, niet voldoende, maar dat is een makke van mijn kant.
‘Androgyn’, je noch man noch vrouw voelen, mooi vertaald door’
zich klote te voelen en tevens volkomen kut’. Prachtig!!
Toch begrijp ik, ondanks de mooie vondst het woord ‘androgyn’ niet in deze lugubere fantasy, die ik met bewondering gelezen heb.
Grote klasse, King!
Dees · 4 augustus 2005 op 13:05
Maak het niet te mooi King, teveel geknutsel in je zinnen leidt eerder af dan dat het toevoegt. De basis is mooi, de uitwerking leidt af. Vind ik tenminste.
Grtz,
Dees
Troy · 4 augustus 2005 op 13:42
En dit keer begreep ik jouw stukje een keer niet 😛 Ik vind het wel mooi geschreven. Je zinnen zitten erg knap in elkaar. Maar zoals gezegd leidt de omlijsting ook mij af van de kern van het verhaal. Misschien dat je mij in een Pb’tje het een en ander duidelijk kunt maken…Ik wil het wel graag begrijpen.
Grt Troy
klungel · 4 augustus 2005 op 17:01
Ben niet zo goed in moeilijke woorden 🙂
Moest de van dale er bij pakken om hem helemaal te doorgronden.
Wel mooi geschreven vind ik.
KingArthur · 4 augustus 2005 op 21:05
Allen dank voor de reacties weer :-).
@ Bert: ik kan me je gevoel sterk voorstellen zelf zag ik ook overeenkomsten. Toch is deze tekst onafhankelijk hiervan tot stand gekomen. Het zal wel in de lucht hebben gezeten.
@ Wright: Voldoende beantwoordt :-)?
@ Dees: Ben toch wel benieuwd naar het ‘gekunstelde’ gevoel. Heeft dit te maken met het gebruik van bijvoegelijke voornaamwoorden?
@ Klungel: Moeilijke woorden bestaan niet enkel woorden die je nog niet kent. Ik vind het leuk dat je het woordenboek erbij hebt gepakt. Zo kan een tekst ook leerzaam zijn.
@ Troy: 🙂 Wil graag toelichten wat niet begrepen wordt maar dan moet je even aangeven op welke punten. Het wordt anders een lang verhaal.
klungel · 5 augustus 2005 op 08:08
@King, je hebt gelijk (natuurlijk) :red: