Van de andere kant bekeken

Voor de afhandeling van wat zaken en het aanhalen van de familiebanden bracht King een bliksemsnel staatsiebezoek aan zijn vaderland. Wat ik aantrof stelde niet teleur.

Met een minimale voorbereiding had ik alles bijeengeraapt wat ik nodig dacht te hebben en in de verhuisdoos van Pandora gesmeten. In mijn koekblik kon ik zo als een vagebond door Nederland trekken.

Aanvankelijk aangekomen verliep het bloed eerst wat stroperig maar op de A-orta van de Nederlandse infrastructuur kon ik vloeiend in het transport meegaan. Op naar het hart! Bij hare hoogheid Catharijne gearriveerd voelde het eerst wel wat vreemd. Mede omdat deze omgeving mij zo lang zo vertrouwd is geweest. Met mijn neus in de lucht, om de wegwijz(ig)ingen te volgen, kreeg ik het onvangst van een vorst met de massa die respectvol voor mij uitweek.

Terwijl ik, bij de Appie, pas 5 minuten in de kassarij stond te wachten, heb ik nog een korte conversatie gehad met een perfect ingeburgerde allochtoon, toen zij haar boodschappenmandje vanachter een pilaar toverde en voor mijn neus ging staan.
“Euh?”, kon ik enkel verbaasd uitbrengen waarna ze me aankeek en zei:”Achter die winkelwagentje.”. Ze wees naar de man die net nog voor me stond.
“Ja”, zei ik,”Daar stond ik te wachten en ik heb enkel deze fles cola.”
Ze liet me voorgaan. Om haar kostbare tijd zo min mogelijk te verliezen, had ik het geld voor de cola afgepast in mijn hand klaar. Helaas had ik geen rekening gehouden met het statiegeld. Niet meer gewend aan die chocolademuntjes stond ik onhandig in mijn portemonnee te staren en grabbelde maar wat bij elkaar.
“Om het kasverschil goed te maken kan je het koper in je zak steken”,zei ik tegen de kassiere met een glimlach op mijn gezicht.
“Ik ga alleen nog maar voor goud.” voegde ik daaraan toe waarna ik mevrouw Sultana bedankte voor het voor laten gaan. Inburgeringscursus een succes dus en de reis ging weer verder.

Ver- en bewondering al om. De hoeveelheid grote veranderingen in een korte tijd van econonische malaise, mensen, petje af! Tot mijn vreugde bespeurde ik een stukkie wegdek waar ik 130 mocht. Dat wist ik niet! Wel wat ongelukkig gekozen die snelheid maar toch harder dan ik ooit heb mogen rijden in dit kikkerlandje. Naast een vorstelijk – viel ook een pauselijk onthaal mij ten deel. Met een fantastische beheersing van de andere weggebruikers, die nog rustig onder de 120 kabbelden, scheurde ik naaldje 130 voorbij. Met mijn stuur aan de andere kant kreeg ik verbaasde blikken als ware ik gedreven door de heilige geest himself. Vriendelijk wuivend en wijzend naar Pandora, uit het zicht in de bijrijderstoel, zei ik nog:”Hij rijdt vandaag.”

Een druk program en de vele indrukken deden de tijd verschieten. De herinneringen zijn warm. Tolerantie en hulpvaardigheid is bijna het enige dat ik heb mogen ervaren. Overal waar ik mocht verblijven heb ik als dank een klein, zelfgemaakt houtsnijwerkje uit Pandora achtergelaten. Toch maak ik me ook zorgen over dit kleine stukkie klei. Is de maximale capaciteit nu nog niet behaald voordat het oververhit zal raken en de hele boel zal barsten?

Ik heb weer respect gekregen voor mijn vaderland maar ik kan er niet meer wonen ondanks de soms pocherige maar toch ook smaakvolle architectuur. Ik mis de grilligheid van de natuur, thuis. Pandora is weer bijna leeg mee teruggekomen, daarvoor koester ik hoop te veel. Laat mij maar die gekke freggel zijn die in z’n grot door een glazen Windows bol naar de doenertjes kijkt.

KingArthur 2012