Van het droogrek tot de w.c.-rand.

Tijdens mijn allereerste baantje, werd ik geconfronteerd met Jolanda. Ze was groot, gevuld en luid. Bovenal was zij leugenachtig. Als je ageerde, was haar reactie iets van: “maar dat heb ik nooit gezegd”. Ik was nog te jong en te onhandig en liet het gebeuren. Ook al zei ze dingen als: “ die ander was veel beter”, en “je doet het helemaal fout”. Het volgende moment glimlachte ze poeslief en bracht ze bloemen voor mij mee en slijmde met haar te dikke kont.

Op een dag riep ze: “wanneer er een computer in deze zaak komt ben ik weg”. Ik wilde zeggen: ik hoop ik dat die computer er komt, maar ik hield mijn gedachten vast. Toen het ding er stond, riep ze blij: “wat fijn dat er een computer is”, en “wat kan ik dit toch goed”. Voorzichtig herinnerde ik haar aan het feit dat ze ooit iets anders had gezegd.
Briesend opperde zij: “dat heb ik nooit gezegd”, en “het is niet waar”, maar ze rolde met haar bolle ogen achter dikke spiegelende glazen. Vervolgens kleurde ze van paarsrood tot wit en zweette nog wat na.
Ik stond er bij te trillen, want ik hield niet zo van confrontaties en ik had het nog zo voorzichtig gezegd. Toch ging ik er mee door. Want alhoewel ik door dit ene incident er stellig van overtuigd was geraakt, dat ik zelf een belachelijk slecht geheugen had, was ik nu een andere mening toegedaan. Alles wat zij zei, sloeg ik op en bewaarde het voor later.

Totdat ik haar, op een goede dag, aan een werkelijk onbelangrijk voorval herinnerde en zij haast in huilen uitbarstte. Maar nog net niet, eigenlijk was het nog erger. Wanhoop las ik in haar ogen. Haar man had ook al eens tegen haar gezegd: “het gaat echt niet goed met je, je vergeet werkelijk alles en ik maak mij reuze zorgen”. Bijna kreeg ik medelijden met haar. Bijna, want ze treiterde, chanteerde en schoffeerde mij haast dagelijks.

Ze achtervolgt mij nu in mijn huishoudelijke taken want elke keer als ik mijn wc schoonmaak of het rekje van mijn droger denk ik aan haar. Zij vertelde eindeloos over hoe je de rand van de pot moest schoonmaken, met handschoenen en dan goed tussen het randje, en over hoe zij met de stofzuiger het rekje schoon zoog. Ik wist toen niet een dat een wc niet schoon werd van alleen een blokje en een droger had ik al helemaal niet.

Maar erger nog was haar verjaardagsverhaal: van haar man met een strik op zijn penis, want hij wist geen beter cadeautje. Ze sopte of ze stopte die vol graagte in haar mond en die gedachte blijft beklijven bij het uitnemen van mijn droogrekje of het hanteren van de wc-rand. Laatst stond mijn vriend achter mij”, ik stond bij de droger, en hij zei: “wat kijk jij gek”, en “is er iets”. Ik dacht ik vertel het hem, maar ik kon het niet over mijn lippen krijgen en slikte mijn gedachte gauw in.