Het ligt niet in mijn aard om te zeuren, maar soms wordt het zelfs je aard wel eens teveel. Over de gezondheidszorg is al veel gezegd en geschreven maar het wordt pas echt beeldend wanneer je zelf wordt geconfronteerd met deze mega natuurramp. Mijn moeder is redelijk dement. Zei ik redelijk? Beetje cynisch als je het over dement hebt. Ik bedoel eigenlijk ,”nog niet helemaal van de wereld dement” .Dement op een manier dat je niet meer weet hoe je koffie moet zetten maar wel hoe je het op moet drinken. Zoiets.
Hoe dan ook, elke ochtend komt er iemand van de thuiszorg bij mijn moeder om haar de dagelijkse medicijnen toe te dienen en om haar één (??) keer per week te douchen.
Die medicijnen moet ze elke dag innemen omdat ze anders problemen met haar gezondheid krijgt. (bedoel ik niet cynisch)
Op Koninginnedag, hoeveel koninginnen hebben we eigenlijk? Dus op Koningindag bezoek ik mijn moeder en ze heeft een heldere dag. Zo helder dat ze me weet te vertellen dat de thuiszorg niet is geweest en dat ze niet haar noodzakelijke medicijnen heeft gehad.
Het kan zijn dat ze het vergeten is maar voor alle zekerheid bel ik even met de thuiszorg.
‘Dag thuiszorg, met mij, komt u vandaag nog bij mijn moeder?
‘Eh u, moeder? Wat was haar naam?’
‘Niet was, IS!’
‘Hoe bedoelt u meneer?’
‘u zei, wat was haar naam.’
‘Ja???? Eh….en?…’
‘Het moet zijn: wat IS haar naam!! Ze leeft namelijk nog, hoewel dat een wonder is met wat zij allemaal mankeert en latent onder de leden heeft’
‘O …eh oke. Wat is haar naam?’
‘Mevrouw Schilder’
‘Fijn, en wat was uw vraag?’
‘Niet was, IS!!’
‘O, leeft uw vraag ook nog?’
‘Heel geestig, mar nogmaals, komt u vandaag nog bij mijn moeder?’
‘Nee, meneer, het is Koninginnedag vandaag. Dan is er geen thuiszorg.’ (????????)

Na mijn bezoek aan mijn moeder, rijd ik naar huis en mis op een haar na een overstekend kind dat achter een oranje ballon aanrent terwijl de moeder staat te geilen met ene Jansen, fractieonbenul van een plaatselijke politieke partij. Hij zwaait naar mij en ik zwaai terug waarbij het mij opvalt dat, waarschijnlijk vanwege Koningindag, alleen mijn middelvinger naar behoren fungeert.
Om de Koningindag onvergetelijk te maken zie ik onderweg, aan de overkant ook nog een kettingbotsing ontstaan. Met een ambulance bellen heeft geen zin. Het is Koningindag vandaag….
Hoor ik gekreun in de kettingbotsing? Nee, toch niet. Iemand zingt, Oranje ondersteboven, dus rijd ik fluitend door….


14 reacties

Irma · 9 mei 2004 op 13:15

Ofschoon het weer een schrijnend voorbeeld is van onze hedendaagse thuis-‘zorg’ heb ik er weer smakelijk om moeten lachen…!

Mosje · 9 mei 2004 op 13:56

Oranje ondersteboven ¿¿¿

viking · 9 mei 2004 op 14:32

Het is natuurlijk een pijnlijke vraag, maar wie heeft dat oudje nu wel gewassen?

Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken dat de zorg over mijn ouders op mijzelf zou worden afgeschoven. Vraag me niet waarom maar zo voel ik het. Ik heb overigens nog nooit iemand horen vertellen dat hij/zij zijn/haar eigen ouder in bad heeft moeten doen…

Andersom wel.

Louise · 9 mei 2004 op 16:01

Een humoristisch geschreven column, over een onderwerp dat om te janken is.

Veel vaart, kort en bondig. Ik vond het hem goed!

Farfalla · 9 mei 2004 op 18:29

Hmm… De thuiszorg, ik kan er geen goed woord over zeggen eigenlijk…

Goede column, leest lekker weg.

Shitonya · 9 mei 2004 op 18:41

Koninginnedag mogen ze van mijn part ook afschaffen, grote onzin…
mooie column trouwens 🙂

pepe · 9 mei 2004 op 21:06

[quote]‘Nee, meneer, het is Koninginnedag vandaag. Dan is er geen thuiszorg.’[/quote]
Het is toch weer te gek voor woorden.

Weer leuk geschreven, ik heb te doen met je ma… gelukkig heeft ze jou nog 😉

Bakema_NL · 9 mei 2004 op 21:10

De thuiszorg is inderdaad om te huilen. Ik weet er wel wat van, mijn moeder heeft meer dan 20 jaar gewerkt in die ellende. Hoewel, jaren terug was het gewoon leuk werk vond ze, maar hoe bureaucratischer het werd, hoe minder leuk het werd. Ineens moest er 1 x per week vergaderd worden………..waarschijnlijk over hoe je de stofzuiger vast moet houden of zo. En er was ineens scholing nodig, wat mijn moeder altijd geweigerd heeft, onzin. Wat jaartjes geleden kreeg ze een hernia en is ruim een jaar uitgeschakeld geweest. En toen ze weer wilde werken kon dat niet op de een of andere manier, ze kon misschien beter nog wat thuisblijven etc. Dik mensen tekort, maar kom maar niet hoor. Toch weer aan het werk op een gegeven moment, mocht ze ineens geen pilletjes meer klaarleggen voor die oudjes, want daar had ze geen diploma voor………….dat ze meer dan 20 jaar ervaring had (heeft) telde niet meer mee. Het mag wel, maar dan moet je naar school……..wat weer geweigerd werd, ze zit zelf een aantal jaar voor pensioen, dan zou ik ook niet meer naar school gaan, hahahaha, wat een debiele onzin zeg. En nu komt het leuke, wanneer die groep 1 (de pillendelers) op vakantie gingen, dan mocht groep 2 (de werksters) wel de pillen klaarleggen, zelfs zonder diploma dus………..wat mijn moeder dus weigerde, want geen diploma, geen pillen en met vakantie ineens wel? Nee dus. En toen was ze een lastpak he, begon zo’n leidster haar weg te pesten. Heel handig om ervaren mensen weg te treiteren zodat je met van dat jonge ongeinteresseerde spul opgescheept zit………….vraag het maar eens na aan de oudjes en de ouderen werkzaam in de thuiszorg hoe dat er aan toe gaat.
Uiteindelijk is ze ergens anders gaan werken, in een particulier verzorginshuis, activiteiten met oudjes doen en zo.
Als ik bij moeders het woord thuiszorg noem dan schieten d’r ogen meteen vuur. Het gaat er bij de thuiszorg geeneens meer om om mensen te verzorgen, het is gewoon een stukje onprofessionele wanstaltige begeleiding tot het moment dat je laatste adempje je lichaam verlaat. Hoe sneller hoe beter, Nederland vergrijst, er is meer te doen.

Irma · 9 mei 2004 op 21:48

@Bakema,

En dat is dus precies dat stuk bureaucratie dat in de thuiszorg gemist kan worden als kiespijn!
Te triest voor woorden allemaal!

Kees Schilder · 9 mei 2004 op 23:32

Uiteindelijk heb ik haar zelf gedouched. Ik had altijd aangenomen dat ze elke dag gedouched werd.
Maar zo zie je maar weer. Neem nooit zomaar iets aan.

Ma3anne · 9 mei 2004 op 23:57

Dit is geen zeuren, Kees, dit is uiting geven aan een machteloos gevoel… dit is te triest voor woorden…

Ik zag vandaag die twee ouwetjes van mij, ze zijn in de tachtig. Ze kunnen zich nog goed redden samen. God zij gedankt voor elke dag dat dat nog kan. Maar ze worden zo kwetsbaar… ik ben op alles voorbereid.

De thuiszorg, die een keer in de twee weken kwam om met het zware poetswerk te helpen, hebben ze afgezegd. Kunnen ze niet meer betalen. Gelukkig heb ik een kennis van me bereid gevonden dat eens in de maand te doen voor een paar centjes, want ik heb het geld ook niet… De rest zal ik zelf moeten doen als ze me nodig hebben… en dat komt steeds vaker voor met kleine dingetjes…

Geen idee waar dit heen moet…

Godspeed · 10 mei 2004 op 12:06

Mijn opa en oma (80+) zitten in een bejaardenhuis.
Ze dragen beide een luier omdat ze niet meer snel genoeg bij de WC kunnen komen en en hulp is niet altijd in de buurt.
Toen ik laatst op bezoek was moest opa naar de wc maar buiten dat hij slecht terbeen is, ziet hij ook bijna niets.

Ik moet zeiken, roep eens iemand…
Er was niemand op de gang …. dus ik snel gaan zoeken en ondertussen mijn vrouw achterlatend bij opa en oma
Zij heeft mijn opa toen naar de wc gebracht en op hij dacht toen wel even om blind en slechtterbeen staande te plassen.

Ik hoef niet verder te vertellen:-) wat voor troep het werd.

Toen ik terug keek mijn vrouw mij aan met een blik van GRRRRRRR… hoe kun je me nu achterlaten. Dan voel je meteen de machtloosheid die over je heen komt in een situatie waar je niet op voorbereid bent.

De vorige keer hadden we mijn oma op de wc gezet en die viel toen ook nog in slaap (op de WC). Ben eigenlijk benieuwd hoevaak ze door de week haar middagdutje al slapend op de WC doorbrengt:-D

Ach laat toch maar zitten…. je zou je nog gaan opwinden.:-(

Dees · 10 mei 2004 op 17:53

Geweldige column. Schrijnende humor.

Overigens wil ik het nog wel opnemen voor de dames / heren van de thuiszorg, de verzorgenden zelf. Die heb ik leren kennen als over het algemeen hard werkende mensen, die proberen het productiewerk dat ze in de maag gesplitst krijgen nog een menselijk gezicht te geven.

Lastig genoeg met zo’n organisatie…

R@@F · 11 mei 2004 op 12:06

Erg goed kees!!
R@@F

Hoe zal het gaan als wij later in huize Eindstation zitten….ik geloof dat ik er dan maar een einde aan maak

Geef een reactie

Avatar plaatshouder